Kryptoaktywa

Kryptoaktywa – aktywa wyrażone w formie cyfrowych tokenów, odzwierciedlające zasoby w postaci np: kryptowalut lub praw własności^[1], które można przenosić i przechowywać w formie elektronicznej z wykorzystaniem blockchain i technologii rozproszonego rejestru lub podobnej^[2]. Regulacje w tym zakresie wprowadziła Komisja Europejska w rozporządzeniu z dnia 24.9.2020 o oznaczeniu COM(2020) 593 final 2020/0265(COD)^[2].

Aktywa w tym przypadku wyrażone są poprzez tokeny oparte na technikach kryptograficznych i denominowane we własnej jednostce rozliczeniowej^[3]. Inaczej jest to cyfrowe mapowanie relacji zachodzących pomiędzy abonentami sieci DLT (technologii rozproszonych rejestrów) / sieci blockchain^[4], którym w ramach tej sieci można przypisać różne prawa, w tym prawa majątkowe. Reprezentuje rzeczywistą wartość ekonomiczną lub wartość, która nie znajduje odzwierciedlenia w rzeczywistej wartości bazowej. Niemniej jednak jest to umownie akceptowane między stronami transakcji, które są przechowywane kryptograficznie za pomocą technologii blockchain^[5]. Popularnym przykładem kryptoaktywów są tokeny NFT^[6].

Mogą być zaakceptowane przez inne jednostki rynkowe i handlowane pomiędzy tymi jednostkami jako przechowywany z wykorzystaniem zabezpieczeń kryptograficznych z wykorzystaniem technologii DLT (w tym blockchain), gdzie wiązka praw związanych z kryptowalutą może przybrać postać tokena.

Ryzyko

Inwestycja w kryptoaktywa wiąże się z wysokim ryzykiem, ponieważ rynek oparty na tych pojęciach charakteryzuje się wysoką zmiennością. Najlepszym w tym wypadku przykładem będzie wycena najpopularniejszej kryptowaluty – Bitcoin (BTC). Początkowo wartość Bitcoina wynosiła zaledwie 324,47$^[7] (było to 11 marca 2014 r.), po czym już 17 stycznia 2016 r. wartość ta spadła do najniższej wartości 206,27$^[7]. Z roku na rok jednak wartość tej kryptowaluty wzrastała, by na dzień 15 listopada 2021 r. osiągnąć wartość 65 496,01$^[7].

Skala nieprawidłowości

Wśród pierwszych firm deweloperskich, które wyemitowały aktywa kryptograficzne na pozyskanie kapitału, by rozpocząć działalność (tzw. Initial Coin Offering – ICO), w przypadku w znacznej części (ok. 30%) wartość rynkowa wyemitowanych kryptowalut spadła do zera. Jednak zdecydowana większość wartości podmiotów i wyemitowanych przez nie tokenów została odnaleziona poniżej ceny emisyjnej ustalonej podczas ICO. Na podstawie dostępnych informacji szacuje się, że obiecywane kryptoaktywa nie zostają w rzeczywistości wyemitowane, a fałszywe zbiórki są wykorzystywane przy użyciu mechanizmu ICO. Bywa też tak, że emitenci po uzyskaniu inwestorów „znikają”, a szacunkowo może być ich około 80%^[5].