Krystyna Bilska

Krystyna Bilska, także Krystyna Bilska-Jastrunowa (ur. 11 listopada 1904 w Zgierzu, zm. 11 stycznia 1975 w Łodzi)^[1] – polska tłumaczka literatury angielskiej i rosyjskiej^[2].

Krystyna Bilska

Data i miejsce urodzenia	11 listopada 1904 Zgierz
Data i miejsce śmierci	11 stycznia 1975 Łódź
Język	polski
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Dziedzina sztuki	literatura
Ważne dzieła
Przekłady: „Matki” M. Gorkiego dialogów „Pinokia” dialogów „Piotrusia Pana”

Życiorys

Bilska była absolwentką Wydziału Matematyczno-Fizycznego i Studium Pedagogicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego, oraz ukończyła studia biologiczne na Uniwersytecie Łódzkim^[1]. Początkowo pracowała jako nauczycielka w gimnazjum. Pierwszych tłumaczeń rozpraw filozoficznych dokonywała podczas okupacji niemieckiej^[2]. Jako tłumaczka literatury pięknej zadebiutowała w 1946, tłumaczyła m.in.: Aleksandra Hercena, Konstantina Fiedina, Maksyma Gorkiego^[1]. Przełożyła na język polski trylogię: „Dzieciństwo Gorkiego”, „Wśród Ludzi”, „Moje Uniwersytety”, a także m.in. powieść „Matka” Gorkiego czy „Sanatorium Artkur”, ponadto na potrzeby dubbingu dokonywała również tłumaczeń dialogów filmowych^[2].

Należała do Oddziału Łódzkiego Związku Literatów Polskich^[2].

Życie prywatne

Bilska miała 2 siostry i brata – działacza komunistycznego – Stanisława Bilskiego^[3]. Była pierwszą żoną Mieczysława Jastruna^[4]. W Łodzi mieszkała w Domu Literatów przy al. T. Kościuszki 98^[4].

Spoczywa na cmentarzu komunalnym Doły w Łodzi (Kwatera: X, Rząd: 2, Grób: 19)^[5].

Dialogi do filmów

• „Wielki obywatel” (1937-1939),
• „Pinokio” (1940),
• „Spisek Bankrutów” (1950),
• „Wszystko o Ewie” (1950),
• „Wielcy aktorzy Małego Teatru” (1951),
• „Rewizor” (1952),
• „Piękności Nocy” (1953),
• „Piotruś Pan” (1953),
• „Czarna teczka” (1954),
• „Biały pudel” (1955),
• „Przygoda w Złotej Zatoce” (1955),
• „Wyprawa w przeszłość” (1955),
• „Herbaciarnia „Pod Księżycem”” (1956),
• „Róże dla Bettiny” (1956),
• „Na psa urok” (1958),
• „Dzień za dniem bez nadziei” (1961),
• „Na tropie policjantów” (1962)^[6].