Księstwo koreckie

Księstwo koreckie – wielkolitewskie księstwo ze stolicą w Korcu. Pierwszym znanym właścicielem księstwa koreckiego był książę Aleksander Patrykiejewicz, syn Patrycego Narymuntowicza, wnuk Narymunta.

Księstwo koreckie

XV w. – 1651
Ustrój polityczny	monarchia
Stolica	Korzec
Narody i grupy etniczne	Wielkolitwini, Rusini, Polacy
Język urzędowy	ruski
Religia dominująca	prawosławie, katolicyzm, pogaństwo
brak współrzędnych

Historia

Księstwo koreckie zostało pierwotnie wydzielone potomkom Narymunta, będącego synem Gedymina. Pierwszym znanym księciem koreckim był Aleksander Patrykiejewicz (zm. 1433), początkowo władający także księstwem starodubskim(inne języki). Prócz dóbr wołyńskich, Koreccy weszli z biegiem czasu w posiadanie znacznych majątków na Kijowszczyźnie i Bracławszczyźnie. Wraz ze śmiercią ostatniego księcia Koreckiego w 12 lutego 1651 roku, jego dobra przeszły w posiadanie Leszczyńskich, a następnie w ręce jednej z linii książąt Czartoryskich. Pierwsi posługiwali się często tytułem „hrabiów na Korcu”, drudzy zaczęli używać tytułu „książąt na Korcu”. W posiadaniu tych ostatnich Księstwo Koreckie pozostawało do końca istnienia II Rzeczypospolitej^[1][2].

Zobacz też

• Koreccy