Kultura hamburska

Kultura hamburska – kultura archeologiczna paleolitu schyłkowego, która ok. 14 tys. lat p.n.e., jako pierwsza wkroczyła na Niż Środkowoeuropejski^[1]. Wydzielona na podstawie znalezisk na stanowisku Meiendorf(inne języki) k. Hamburga^[2][1]. Stanowiła formę kontynuacji kultury magdaleńskiej^[1].

Ostrze hamburskie

Jej przedstawiciele prowadzili selektywne polowania na renifery przy użyciu łuku^[1]. Do charakterystycznych wyrobów kultury hamburskiej należały ostrza z zadziorem, które służyły najpewniej jako groty strzał i oszczepów, oraz asymetryczne przekłuwacze typu Zinken, do oprawiania kości^[1].

Na ziemiach polskich narzędzia kamienne kultury hamburskiej znajdujemy na Dolnym Śląsku i w Wielkopolsce^[1]. Największe stanowisko tej kultury na całym Niżu Środkowoeuropejskim odkryto w miejscowości Myszęcin w woj. lubuskim. Prace archeologiczne prowadził mgr Michał Sip z Fundacji Patrimonium z Poznania. Do innych ważnych stanowisk należą:: Olbrachcice, Siedlnica, Liny^[1].

Zobacz też

• Alfred Rust