Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Lee Eilbracht
amerykański baseballista Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Lee Paul Eilbracht (ur. 22 marca 1924[1], zm. 2 stycznia 2013[2]) – amerykański baseballista, który występował na pozycji łapacza, trener baseballu w drużynie uniwersyteckiej Illinois Fighting Illini.
Eilbracht studiował na Uniwersytet Illinois w Urbanie i Champaign, gdzie w latach 1943 oraz 1946–1947 grał w drużynie uniwersyteckiej Illinois Fighting Illini[3]. W 1946 i 1947 został wybrany najbardziej wartościowym zawodnikiem zespołu, a w sezonie 1946 ustanowił rekord średniej uderzeń w Big Ten Conference (0,484)[2]. Rok później podpisał kontrakt z Chicago Cubs, jednak występował jedynie w klubach farmerskich tego zespołu, a od 1948 do 1951 był grającym menadżerem[4][5].
W 1952 został trenerem drużyny uniwersyteckiej Illinois Fighting Illini; w sezonie 1952 i 1953 zdobył mistrzostwo konferencji Big Ten[2]. Następne dwa tytuły Fighting Illini wywalczyli w latach 1962 i 1963[2]. Po zdobyciu mistrzostwa w 1963 w playoffs zespół potrzebował zwycięstwa w ostatnim meczu przeciwko Western Michigan Broncos, by awansować do College World Series, jednak uległ 0–7[6]. W 1964 był trenerem drużyny narodowej na igrzyskach olimpijskich w Tokio (baseball był wówczas sportem pokazowym)[6]. Z funkcji trenera drużyny uniwersyteckiej zrezygnował po sezonie 1978[6]. W ciągu 27 lat prowadzenia zespołu osiągnął bilans 515 zwycięstw (najwięcej w historii Fighting Illini) i 393 porażek[7][8]. Zmarł 2 stycznia 2013 roku w wieku 88 lat[2].
Był żonaty, miał pięcioro dzieci[2].
Remove ads
Statystyki w minor leagues
Sezon zasadniczy[5]
Remove ads
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads