Leki przeciwleukotrienowe

Leki przeciwleukotrienowe, antagonisty^[a] leukotrienów – grupa leków wprowadzona do lecznictwa pod koniec XX wieku i znajdująca zastosowanie w leczeniu astmy oskrzelowej. Ich działanie polega na hamowaniu biosyntezy leukotrienów cysteinylowych (LTC₄, LTD₄ i LTE₄) albo blokowaniu receptorów leukotrienowych(inne języki) w ścianie oskrzeli. Obecnie stanowią uzupełnienie leczenia przeciwzapalnego (kortykoterapii) astmy oskrzelowej.

Zileuton(inne języki)

Zafirlukast

Montelukast

MK-886(inne języki)

Leki te nie przerywają napadów astmy, ale mogą być stosowane w celu zapobiegania im.

Inhibitory biosyntezy

Należą tu inhibitory 5-lipooksygenazy, na przykład zileuton(inne języki), genleuton, ZD-2138.

Nowe związki BAYX1005(inne języki), MK-591 i MK-886(inne języki) hamują białko aktywujące 5-LOX (FLAP) i są badane pod kątem przydatności w zapobieganiu miażdżycy^[5].

Antagonisty receptorów leukotrienowych

Należą tu związki hamujące receptor CysLT₁ dla leukotrienów cysteinylowych:

• zafirlukast
• montelukast
• cynalukast(inne języki)
• pranlukast
• werlukast(inne języki)
• pabilukast.

Uwagi

1. Taka jest poprawna forma (nie: antagoniści), gdyż termin antagonista jest tutaj rzeczownikiem nieosobowym rodzaju męskiego i w związku z tym w liczbie mnogiej przyjmuje rodzaj męskorzeczowy^[1][2][3][4].