Leon IX

Leon IX (łac. Leo IX, właśc. Bruno, hrabia Egisheim-Dagsburg^[1]; ur. 21 czerwca 1002 w Eguisheim, zm. 19 kwietnia 1054 w Rzymie^[2]) – święty Kościoła katolickiego, papież w okresie od 12 lutego 1049 do 19 kwietnia 1054^[1].

Leon IX

Leo Nonus

Bruno, hrabia Egisheim-Dagsburg
Papież Biskup Rzymu
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	21 czerwca 1002 Eguisheim
Data i miejsce śmierci	19 kwietnia 1054 Rzym
Miejsce pochówku	bazylika św. Piotra
Papież
Okres sprawowania	1049–1054
Wyznanie	chrześcijaństwo
Kościół	rzymskokatolicki
Pontyfikat	12 lutego 1049

Święty
Leon

Czczony przez	Kościół katolicki
Wspomnienie	19 kwietnia

Życiorys

Wczesne życie

Był niemieckim papieżem, pochodzącym z Alzacji, kuzynem Henryka III^[1]. Przed wyborem na papieża, współpracował ze swoim krewnym Konradem II, który 9 września 1027 roku powołał go na biskupa Toul^[2]. Po śmierci Damazego II, lud rzymski chciał elekcji biskupa Lyonu, Halinarda, jednak król Henryk odmówił i w grudniu 1048 roku w Wormacji wyznaczył na Stolicę Piotrową biskupa Brunona^[2]. Ponieważ Leon chciał również zyskać aprobatę ludu rzymskiego, przyjął nominację dopiero w następnym roku^[1].

Pontyfikat

Rozpoczął reformę odnowy moralnej Kościoła, wzorując się na zasadach klasztoru Cluny^[1]. Zreorganizował kurię papieską wprowadzając do niej wielu obcokrajowców^[3]. Skupił dookoła siebie przedstawicieli kultury i Kościoła, jak Hugo Candidus z klasztoru w Remiremont, Humbert z klasztoru w Moyenmoutier, a także Hildebrand i Fryderyk z Liège^[2]. Współpracował także z opatem Hugonem z Cluny i Piotrem Damianim^[2].

Leon IX zwoływał liczne^[4] synody, które zajmowały się głównie zwalczaniem w Kościele symonii i wprowadzeniem celibatu wśród kleru (papież przywrócił pokuty nałożone przez Klemensa II)^[2]. Potępił Berengara z Tours, który twierdził, że podczas Eucharystii chleb i wino tylko symbolicznie zmieniają się w ciało i krew Chrystusa^[2]. Leon odbył także wiele podróży do Niemiec i Francji w celu odnowy kościelnej^[1].

W maju 1053 roku, papież musiał chronić Państwo Kościelne przed atakami Normanów i w tym celu stanął na czele słabo uzbrojonej armii^[2]. Bez pomocy cesarskiej (liczył wprawdzie na sojusz z katepanatem Italii Argyrosem) poniósł dotkliwą klęskę w bitwie pod Civitate^[2]. Wówczas został wtrącony do więzienia na dziewięć miesięcy i zmuszony do oddania w lenno Robertowi Guiscardowi księstwa Apulii^[5]. Sytuacja ta doprowadziła do konfliktu pomiędzy patriarchą Konstantynopola Michałem Cerulariuszem a Kościołem rzymskim, jednak sytuacja polityczna wymagała uzyskania porozumienia^[2]. W tym celu legaci papiescy (Leon przebywał jeszcze wówczas w więzieniu), na czele z kardynałem Humbertem, udali się na negocjacje w styczniu 1054 do Konstantynopola^[2]. Obie strony pozostały jednak nieprzejednane, wskutek czego 16 lipca 1054 roku kardynał Humbert złożył na ołtarzu w Hagia Sofia bullę ekskomunikującą Cerulariusza^[1]. Patriarcha Konstantynopola odpowiedział ekskomuniką Kościoła łacińskiego 24 lipca tego samego roku^[2].

Śmierć

Papież został uwolniony z więzienia i 12 marca 1054 roku przewieziony z Benewentu do Rzymu^[2]. Był już wtedy słaby i schorowany, przez co zmarł około miesiąc później – 19 kwietnia^[2]. Tuż po śmierci papieża, doszło do schizmy wschodniej (lipiec 1054) – rozłamu ze Wschodnimi Patriarchatami^[1].

Jego wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 19 kwietnia^[1].

Zobacz też

• kult świętych
• modlitwa za wstawiennictwem świętego
• święci i błogosławieni Kościoła katolickiego