Lockheed F-80 Shooting Star

Lockheed F-80 Shooting Star (do 1948 roku – Lockheed P-80 Shooting Star) – amerykański samolot myśliwski, pierwszy odrzutowiec użyty operacyjnie przez USAAF m.in. w wojnie koreańskiej gdzie okazało się, że ustępuje samolotom radzieckim.

Lockheed F-80 Shooting Star

Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Lockheed
Typ	samolot myśliwski
Konstrukcja	metalowa
Załoga	1
Historia
Wycofanie ze służby	1959 (USA) 1974 (Chile)
Liczba egz.	1731
Dane techniczne
Napęd	Allison J33-A-35 Turbojet
Ciąg	24.0 kN
Wymiary
Rozpiętość	11,81 m[1]
Długość	10,49 m[1]
Wysokość	3,43 m
Powierzchnia nośna	22,07 m²
Masa
Własna	3819 kg
Startowa	7646 kg
Osiągi
Prędkość maks.	965 km/h[1]
Prędkość wznoszenia	1140 m/min
Pułap	15200 m[1]
Zasięg	1930 km[1]
Dane operacyjne
Uzbrojenie
6 × karabin maszynowy kal. 12,7 mm 2 x bomba 450 kg pod skrzydłami 8 x niekierowany pocisk rakietowy kal. 127 mm[1]
Użytkownicy
Stany Zjednoczone, Brazylia, Chile, Ekwador, Kolumbia, Peru, Urugwaj
Rzuty

Dwumiejscowa wersja treningowa Lockheed T-33

Prace projektowe nad nowym samolotem rozpoczęły się w 1943. Napęd samolotu stanowił brytyjski silnik turboodrzutowy de Havilland Goblin(inne języki). Pierwszy lot prototypu XP-80 odbył się 8 stycznia 1944^[1]. W trakcie prób nowego samolotu doszło do wielu wypadków. M.in. 20 października 1944 w tragicznej katastrofie drugiego prototypu zginął główny pilot Lockheeda Milo Burcham.

Shooting Star wszedł do służby na początku 1945^[1]. 45 egzemplarzy zostało dostarczonych do dywizjonów przed zakończeniem II wojny światowej. Z tego 4 egzemplarze dotarły do Europy – dwa do Włoch i dwa do Anglii. Niemniej kiedy w wypadku spowodowanym pożarem silnika zginął pilot doświadczalny major Fred Borsodi, zakazano dalszych lotów na P-80 i nie zostały one użyte bojowo do końca wojny.

Po wojnie zmniejszono początkowe zamówienie z 5000 do 2000 egzemplarzy. Do końca 1950 wyprodukowano łącznie 1715 sztuk P-80 w trzech wersjach: P-80A, B i C. Zmodyfikowany P-80B nazwany XP-80R ustanowił 19 czerwca 1947 rekord prędkości osiągając 1003,9 km/h. Produkcję ostatniej wersji P-80C rozpoczęto w 1948. W czerwcu tego roku, samolot otrzymał nowe oznaczenie – F-80C.

F-80 wzięły udział w wojnie koreańskiej, gdzie 8 listopada 1950 doszło do pierwszej w historii walki powietrznej między samolotami odrzutowymi z udziałem F-80 i MiG-a-15. Zakończyła się ona zwycięstwem pilota chińskiego. Radzieckie MiG-i o skośnych skrzydłach były konstrukcją znacznie lepszą od Shooting Starów. Walki z okresu wojny koreańskiej wykazały, że myśliwce F-80 Shooting Star ustępowały samolotom radzieckim^[1]. Dlatego, już na początku wojny F-80 były wymieniane na nowsze F-86 Sabre. Po wycofaniu z roli samolotu myśliwskiego F-80 były jeszcze przez pewien czas używane jako samoloty szturmowe.

Istniała także dwumiejscowa wersja treningowa Lockheed T-33, znana popularnie jako T-bird. Produkcja tego modelu zakończyła się dopiero w 1959. Był on także produkowany na licencji w Japonii i Kanadzie. Łącznie wyprodukowano ponad 6000 T-birdów. Samoloty te były używane w ponad 40 krajach.

Rozwinięciem konstrukcji jest samolot Lockheed F-94 Starfire.

Użytkownicy

 Brazylia

• Força Aérea Brasileira: 33× F-80C od 1958 do 1973, Ex-USA

 Chile

• Fuerza Aérea de Chile: 30× F-80C od 1958 do 1974, Ex-USA

 Ekwador

• Fuerza Aérea Ecuatoriana: 18× F-80C od 1958 do 1973, Ex-USA

 Kolumbia

• Fuerza Aérea Colombiana: 18× F-80C od 1958 do 1966, Ex-USA – MAP

 Peru

• Fuerza Aérea del Perú: 16× F-80C od 1958 do 1973, Ex-USA

 Stany Zjednoczone

• United States Air Force: 525× F-80A, 240× F-80B, 798× F-80C od 1945 do 1954, 152× RF-80A od 1947 do 1957
• United States Navy: 50 Ex-USAF F-86C (jako TO-1/TV-1)

 Urugwaj

• Fuerza Aérea Uruguaya: 17× F-80C od 1956 do 1971, Ex-USA