Louise-Victorine Ackermann

Louise-Victorine Ackermann (ur. 30 listopada 1813 w Paryżu, zm. 2 sierpnia 1890 w okolicach Nicei) – francuska poetka związana z parnasizmem^[1][2][3].

Louise-Victorine Ackermann

Louise-Victorine Ackermann
Data i miejsce urodzenia	30 listopada 1813 Paryż
Data i miejsce śmierci	2 sierpnia 1890 okolice Nicei
Narodowość	francuska
Język	francuski
Dziedzina sztuki	poezja

Życie i twórczość

Urodziła się jako Louise-Victorine Choquet w Paryżu. Ojciec przyszłej poetki był wolnomyślicielem i zapewnił jej edukację daleką od religijnej. W 1838 roku Louise-Victorine wyjechała do Berlina dla nauki języka niemieckiego. W 1843 roku wyszła za Paula Ackermanna^[2], francuskiego lingwistę i przyjaciela Proudhona. „Małżeństwo z rozsądku” okazało się szczęśliwe, lecz bardzo krótkie: po trzech latach Ackermann zmarł na gruźlicę.

Po śmierci męża poetka zamieszkała wraz z siostrami w Nicei, gdzie poświęciła się rolnictwu, a w końcu również powróciła do pracy literackiej. Jej pierwsze publikacje, inspirowane poezjami Victora Hugo, nie zostały zauważone przez krytyków, późniejsze zaś krytykowane były za głęboko pesymistyczny^[2] wydźwięk. Polski krytyk Zenon Miriam-Przesmycki nazwał Ackermann „znakomitą pesymistką francuską”^[4]. Ackermann została w końcu doceniona za erudycję i swoją lirykę filozoficzną. Przez Victora Fiori, późniejszego edytora dzieł zebranych poetki, nazwana została uczennicą Denisa Diderota^[5].

Za najważniejsze i najbardziej charakterystyczne dzieło poetyckie Ackermann uważany jest zbiór Poésies philosophiques (Poezje filozoficzne); popularność zdobył również jej dziennik, pisany w latach 1849-1869 i wydany pod tytułem Les Pensées d'une solitaire (Myśli samotniczki)^[6].

Wybrane dzieła

• Contes, Paryż 1855
• Poésies philosophiques, Nicea 1861
• Poésies, premières poésies, poésies philosophiques, Paryż 1873
• Pensées d'une solitaire, Paryż 1883