Ludwik Ławniczak

Ludwik Ławniczak (ur. 1 czerwca 1882 w Zieminie, zm. 23 kwietnia 1942 w Auschwitz-Birkenau) – major intendent Wojska Polskiego, działacz społeczny i polityczny.

Upamiętnienie na Mauzoleum w Sanoku

Ludwik Ławniczak

Ludwik Ławniczak (przed 1933)
major intendent
Data i miejsce urodzenia	1 czerwca 1882 Ziemin
Data i miejsce śmierci	23 kwietnia 1942 Auschwitz-Birkenau
Siły zbrojne	Wojsko Polskie ZWZ
Jednostki	OZG VIII, DOK VII, 7 OSI, obwód ZWZ Sanok
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 1 czerwca 1882 w Zieminie^[1][2]. Brał udział w I wojnie światowej^[3]. Otrzymał Krzyż Żelazny^[3].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia majora rezerwy w korpusie oficerów administracji dział gospodarczy ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[4], następnie zweryfikowany jako major służby stałej ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919^[5]. W latach 20. był oficerem nadetatowym Okręgowego Zakładu Gospodarczego VIII w garnizonie Toruń, w 1923 jako oficer rezerwy i zatrzymany w służbie czynnej służył w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w garnizonie Poznań^[6], a w 1924 jako oficer zawodowy był p.o. dowódcy 7 Oddziału Służby Intendentury^[7]. 6 października 1922 został powołany do rady nadzorczej Hurtowni Spółdzielni Żołnierskich OK VIII w Poznaniu^[8]. Jako major przeniesiony w stan spoczynku w 1928 przebywał w Poznaniu^[9], a w 1934 pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Toruń^[10].

Działał na polu społecznym i politycznym. Wraz z żoną został członkiem komitetu wykonawczego Tydzień Obrony Kresów Zachodnich na miasto Poznań rozpoczętego 1 lutego 1925^[11][12]. Był działaczem Stronnictwa Narodowego i znanym działaczem narodowym na Ziemiach Zachodnich^[13]. Pod koniec października 1933 został prezesem koła SN w Toruniu^[13]. W listopadzie 1933 uzyskał mandat radnego rady miejskiej w Toruniu z listy Obozu Narodowego Obrony Samorządu^[14] i sprawował go w kolejnych latach^[15]. Ponadto był reprezentantem firm krajowych w Toruniu^[16]. Zamieszkiwał w tym mieście od adresami ulicy Łaziennej 20 (1932)^[17], ulicy Bydgoskiej 8 (1936)^[18]. 21 lipca 1934 jako prezes koła toruńskiego SN został zwolniony z więzienia w Toruniu, w którym byli przetrzymywany od 18 czerwca 1934 (wraz z nim osadzony i zwolniony był red. Wacław Ciesielski, sekretarz wojewódzki SN)^[19][20]. Następnie pozostawał prezesem koła SN w Toruniu^[21]. Był także skarbnikiem zarządu okręgowego SN w Toruniu, a po konflikcie na tle finansowym z Ciesielskim na łonie SN, został pobity, po czym złożył mandat radnego w Toruniu i wyjechał z miasta (przed 1937)^[22]. We wrześniu 1937 został wykluczony z koła łazarskiego (św. Łazarza) SN w Poznaniu (wraz z nim m.in. były poseł na Sejm RP z Grudziądza, Józef Mazur)^[23]. Był delegatem koła w Poznaniu na I Zjazd Delegatów Związku Polskiego (Związek Popierania Polskiego Stanu Posiadania) w Poznaniu 27 marca 1938 i został wybrany zastępcą członka komisji rewizyjnej^[24]. Przed 1939/1940 był kupcem^[1].

Po wybuchu II wojny światowej i nastaniu okupacji niemieckiej wstąpił do Związku Walki Zbrojnej i został członkiem sztabu komendy obwodu ZWZ w Sanoku^[25]. Został aresztowany przez Niemców w Sanoku 27/28 stycznia 1942 w czasie aresztowań tamtejszych przedstawicieli inteligencji i osadzony w sanockim więzieniu 29 stycznia 1942^[2][3][26]. Według Mieczysława Przystasza przeszedł specjalne metody śledztwa, które złamały go fizycznie^[3]. W sanockim więzieniu przebywał do 26 marca 1942^[2]. 2 kwietnia 1942 został osadzony w obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau, gdzie otrzymał obozowy numer więźnia 28759^[1]. Tam poniósł śmierć 23 kwietnia 1942^[1][3].

Także 29 stycznia 1942 do więzienia w Sanoku trafili inni aresztowani, którzy również 26 marca 1942 opuścili to miejsce^[27], po czym zostali przewiezieni do obozu w Auschwitz, gdzie ponieśli śmierć w tym samym 1942 roku; byli to: Jan Olechowski (ur. 1891, krawiec)^[28], Juliusz Eisenbach (ur. 1904, absolwent Państwowego Gimnazjum w Sanoku, farmaceuta)^[29][30], Kazimierz Eisenbach (ur. 1911, absolwent Państwowego Gimnazjum w Sanoku, farmaceuta)^[30][31], Mikołaj Bereski (ur. 1900 lub 1904, ogrodnik)^[32], Michał Ekiert (ur. 1896)^[33], Tadeusz Borczyk (ur. 1913, urzędnik wzgl. urzędnik)^[30][34], Maksymilian Loegler (ur. 1903, nauczyciel)^[30][35][36].

Upamiętnienie

W 1962 Ludwik Ławniczak został upamiętniony wśród innych osób wymienionych na jednej z tablic Mauzoleum Ofiar II Wojny Światowej na obecnym Cmentarzu Centralnym w Sanoku.