Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa

Ludwik Ławniczak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Ludwik Ławniczak
Remove ads

Ludwik Ławniczak (ur. 1 czerwca 1882 w Zieminie, zm. 23 kwietnia 1942 w Auschwitz-Birkenau) – major intendent Wojska Polskiego, działacz społeczny i polityczny.

Thumb
Upamiętnienie na Mauzoleum w Sanoku
Szybkie fakty Data i miejsce urodzenia, Data i miejsce śmierci ...
Remove ads

Życiorys

Podsumowanie
Perspektywa

Urodził się 1 czerwca 1882 w Zieminie[1][2]. Brał udział w I wojnie światowej[3]. Otrzymał Krzyż Żelazny[3].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia majora rezerwy w korpusie oficerów administracji dział gospodarczy ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4], następnie zweryfikowany jako major służby stałej ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919[5]. W latach 20. był oficerem nadetatowym Okręgowego Zakładu Gospodarczego VIII w garnizonie Toruń, w 1923 jako oficer rezerwy i zatrzymany w służbie czynnej służył w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w garnizonie Poznań[6], a w 1924 jako oficer zawodowy był p.o. dowódcy 7 Oddziału Służby Intendentury[7]. 6 października 1922 został powołany do rady nadzorczej Hurtowni Spółdzielni Żołnierskich OK VIII w Poznaniu[8]. Jako major przeniesiony w stan spoczynku w 1928 przebywał w Poznaniu[9], a w 1934 pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Toruń[10].

Działał na polu społecznym i politycznym. Wraz z żoną został członkiem komitetu wykonawczego Tydzień Obrony Kresów Zachodnich na miasto Poznań rozpoczętego 1 lutego 1925[11][12]. Był działaczem Stronnictwa Narodowego i znanym działaczem narodowym na Ziemiach Zachodnich[13]. Pod koniec października 1933 został prezesem koła SN w Toruniu[13]. W listopadzie 1933 uzyskał mandat radnego rady miejskiej w Toruniu z listy Obozu Narodowego Obrony Samorządu[14] i sprawował go w kolejnych latach[15]. Ponadto był reprezentantem firm krajowych w Toruniu[16]. Zamieszkiwał w tym mieście od adresami ulicy Łaziennej 20 (1932)[17], ulicy Bydgoskiej 8 (1936)[18]. 21 lipca 1934 jako prezes koła toruńskiego SN został zwolniony z więzienia w Toruniu, w którym byli przetrzymywany od 18 czerwca 1934 (wraz z nim osadzony i zwolniony był red. Wacław Ciesielski, sekretarz wojewódzki SN)[19][20]. Następnie pozostawał prezesem koła SN w Toruniu[21]. Był także skarbnikiem zarządu okręgowego SN w Toruniu, a po konflikcie na tle finansowym z Ciesielskim na łonie SN, został pobity, po czym złożył mandat radnego w Toruniu i wyjechał z miasta (przed 1937)[22]. We wrześniu 1937 został wykluczony z koła łazarskiego (św. Łazarza) SN w Poznaniu (wraz z nim m.in. były poseł na Sejm RP z Grudziądza, Józef Mazur)[23]. Był delegatem koła w Poznaniu na I Zjazd Delegatów Związku Polskiego (Związek Popierania Polskiego Stanu Posiadania) w Poznaniu 27 marca 1938 i został wybrany zastępcą członka komisji rewizyjnej[24]. Przed 1939/1940 był kupcem[1].

Po wybuchu II wojny światowej i nastaniu okupacji niemieckiej wstąpił do Związku Walki Zbrojnej i został członkiem sztabu komendy obwodu ZWZ w Sanoku[25]. Został aresztowany przez Niemców w Sanoku 27/28 stycznia 1942 w czasie aresztowań tamtejszych przedstawicieli inteligencji i osadzony w sanockim więzieniu 29 stycznia 1942[2][3][26]. Według Mieczysława Przystasza przeszedł specjalne metody śledztwa, które złamały go fizycznie[3]. W sanockim więzieniu przebywał do 26 marca 1942[2]. 2 kwietnia 1942 został osadzony w obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau, gdzie otrzymał obozowy numer więźnia 28759[1]. Tam poniósł śmierć 23 kwietnia 1942[1][3].

Także 29 stycznia 1942 do więzienia w Sanoku trafili inni aresztowani, którzy również 26 marca 1942 opuścili to miejsce[27], po czym zostali przewiezieni do obozu w Auschwitz, gdzie ponieśli śmierć w tym samym 1942 roku; byli to: Jan Olechowski (ur. 1891, krawiec)[28], Juliusz Eisenbach (ur. 1904, absolwent Państwowego Gimnazjum w Sanoku, farmaceuta)[29][30], Kazimierz Eisenbach (ur. 1911, absolwent Państwowego Gimnazjum w Sanoku, farmaceuta)[30][31], Mikołaj Bereski (ur. 1900 lub 1904, ogrodnik)[32], Michał Ekiert (ur. 1896)[33], Tadeusz Borczyk (ur. 1913, urzędnik wzgl. urzędnik)[30][34], Maksymilian Loegler (ur. 1903, nauczyciel)[30][35][36].

Remove ads

Upamiętnienie

W 1962 Ludwik Ławniczak został upamiętniony wśród innych osób wymienionych na jednej z tablic Mauzoleum Ofiar II Wojny Światowej na obecnym Cmentarzu Centralnym w Sanoku.

Przypisy

Bibliografia

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads