Ludwik Jakimiak

Ludwik Jakimiak (ur. 15 marca 1898 w Krześlinie, zm. po 3 lipca 1939) – polski rolnik, nauczyciel ludowy, plutonowy Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Ludwik Jakimiak

Data i miejsce urodzenia	15 marca 1898 Krześlin
Zawód, zajęcie	rolnik
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 15 marca 1898 we wsi Krześlin, w ówczesnym powiecie siedleckim guberni siedleckiej, w rodzinie Jana (ur. 1865), rolnika, i Tekli z Ilczuków^[1]. Był bratem Józefa, ps. „Krepa” (ur. 1889). Ojciec i brat zostali odznaczeni Medalami Niepodległości^{[2][3][4][5][6][7]}.

Mając osiem lat zaczął naukę w jednoklasowej szkole gminnej^[8]. Następnie ukończył cztery klasy w prywatnym gimnazjum w Siedlcach^[9]. 16 kwietnia 1915 został członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej^[8]. W roku szkolnym 1916/17 ukończył roczny kurs nauczycielski i podjął pracę nauczyciela we wsi Plewki, w gminie Królowa Niwa^[9]. Jesienią 1918 wziął czynny udział w rozbrajaniu Niemców^[10].

10 grudnia 1918, jako ochotnik wstąpił do Wojska Polskiego^[11]. Walczył w szeregach 12. kompanii 22 pułku piechoty. Wyróżnił się 21 lutego 1920 w wypadzie na Łuczenki oraz 10 kwietnia 1920 w walce o wieś Sztrakowicze, w trakcie której dowodząc plutonem został ranny w obie nogi^[12].

21 kwietnia 1921, po zwolnieniu z wojska, został zatrudniony w Okręgowym Urzędzie Ziemskim w Siedlcach, w charakterze kancelisty, a następnie w Towarzystwie Straży Kresowej w Wołkowysku^[10]. Później zajął się pracą na roli. W ramach osadnictwa wojskowego otrzymał 22 ha ziemi w osadzie Aksamitowszczyzna (gmina Bieniakonie)^[13]. W 1926 ukończył sześciomiesięczny kurs społeczno samorządowy i przysposobienia wojskowego przy Centralnym Związku Osadników Wojskowych w Warszawie^[9]. W 1933 oddał w dzierżawę swoje gospodarstwo^[14]. W 1932 rozpoczęły się jego problemy ze zdrowiem psychicznym^[15]. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Lidzie z 22 stycznia 1936 został ubezwłasnowolniony^[16]. 3 lipca 1939 przebywał w Państwowym Szpitalu Psychiatrycznym w Wilnie^[17].

Był żonaty z Marią, z którą miał córkę Irenę (ur. 3 czerwca 1924) i syna Tadeusza (ur. 10 sierpnia 1927)^[18].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1848^[19][20][21] – 28 lutego 1921^[22]
• Medal Niepodległości – 17 marca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[23][24][25]