Maciej Kosycarz

Syn gdańskiej dziennikarki Ludmiły Kosycarz (1932–1981) i gdańskiego fotoreportera Zbigniewa Kosycarza (1925–1995)^[4], rodzice pracowali w gdańskim „Domu Prasy” przy Targu Drzewnym^[5]. Dom rodzinny znajdował się na Starym Mieście, przy Podwalu Staromiejskim^[6] 89. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Gdańsku (1983), następnie Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Gdańskiego (1992)^[7]. Początkowo studiował prawo, ukończył politologię^[8]. Razem z Krzysztofem Skibą występował w szkolnym kabarecie Tapeta^[9].

Już od dziecka robił zdjęcia^[2]. Jako nastolatek fotografował m.in. strajki w sierpniu 1980 i demonstracje okresu stanu wojennego^[10]. Od wczesnych lat podejmował w kraju (m.in. na dorocznym gdańskim Jarmarku Dominikańskim) i za granicą różne próby zarobkowania. Pierwszą firmę założył, do spółki z żoną i znajomymi, w okresie przełomu systemowego w Polsce w 1989. Była to wypożyczalnia płyt kompaktowych z muzyką, prowadzona na Przymorzu pod szyldem Studio 89, w suterenie falowca przy al. Rzeczypospolitej. Dwa lata później dodatkowo otworzył sklep muzyczny z kasetami i płytami, mieszczący się w nieistniejącym obecnie centrum handlowym Sukces Bis, przy ul. Partyzantów we Wrzeszczu^[5]. Jeszcze na studiach został korespondentem „Ilustrowanego Kuriera Polskiego”. W końcu postanowił, że całkowicie zajmie się fotografią (oficjalny debiut zawodowy w listopadzie 1990)^[8] i został fotoreporterem w poczytnej gazecie codziennej „Głos Wybrzeża”. W latach 1991–1996 pracował w gdańskich gazetach (m.in. w „Wieczorze Wybrzeża”), w 1996 założył agencję fotograficzną Kosycarz Foto Press (KFP), współpracującą z wieloma wydawcami (m.in. z popularnym „Dziennikiem Bałtyckim”)^[5]. Pracował jako fotoreporter również dla tygodników ukazujących się na Kaszubach^[11]. Prowadził także działalność wydawniczą, początkowo bez sukcesu^[5]. W czerwcu 2016 uruchomił, prowadzoną wraz z gdańską malarką Magdą Benedą, własną galerię fotografii – Galerię Sztuk Różnych, przy ul. Ogarnej 101 w Śródmieściu Gdańska^[12].

Fotografował najważniejsze wydarzenia z życia Gdańska i Pomorza. Społecznie angażował się w życie Gdańska^[13]. Był organizatorem wystaw oraz – od 1997, wspólnie z Nadbałtyckim Centrum Kultury – Pomorskiego Konkursu Fotografii Prasowej Gdańsk Press Photo im. Zbigniewa Kosycarza (jednego z najstarszych w kraju konkursów fotografii prasowej). We współpracy z Ministerstwem Spraw Zagranicznych przygotował wystawę Zwykłe Miasto Gdańsk w obiektywie ojca i syna, której premiera odbyła się w 2001 w Budapeszcie, a pokazywana była następnie w Mostarze (Bośnia), Belgradzie (Serbia), Gdańsku, Kalmarze (Szwecja), Holbæk (Dania) i Królewcu (Rosja). Od 2006 był wydawcą serii albumów z cyklu „Fot. Kosycarz. Niezwykłe zwykłe zdjęcia”, zawierających fotografie Gdańska i regionu wykonane przez ojca i syna od 1945 do czasów współczesnych. Wydał kilkanaście albumów fotograficznych^[2]. Przez kilka lat był komentatorem Radia Gdańsk, na antenie którego dzielił się ze słuchaczami swoimi opiniami o wydarzeniach na Pomorzu, w Polsce i świecie^[14].

Był żonaty z Hanną (ur. 1965), ojciec Kingi (ur. 1994) i Konrada (ur. 1999)^[4]^[10]. Mieszkał w Sulminie (gmina Żukowo), koło Gdańska^[11]. Wyróżniał się bujną czupryną^[10].

Od 2017 zmagał się z chorobą nowotworową (był genetycznie obciążony)^[15], przeszedł zabieg usunięcia nerki^[10]. Przez kilka ostatnich tygodni życia znajdował się w śpiączce w warszawskim szpitalu. Zmarł 26 marca 2020 w wyniku powikłań po planowym zabiegu operacyjnym^[13]. 7 kwietnia 2020, po mszy w kościele św. Jana w Gdańsku, urna z jego prochami została złożona do rodzinnego grobu na cmentarzu Oliwskim (kwatera 6-9-4)^[16]. Ze względu na restrykcje związane z pandemią COVID-19 ceremonia miała bardzo ograniczony charakter^[17].

Życiorys

Nagrody i wyróżnienia

Upamiętnienie

Przypisy

Bibliografia

Wikiwand - on