Marinos z Neapolis

Marinos z Neapolis (gr.: Μαρίνος ὁ Νεαπολίτης, Marinos ho Neapolitēs, ur. ok. 440, zm. po 486) – grecki filozof ze szkoły ateńskiej, neoplatonik, uczeń i biograf Proklosa.

Marinos z Neapolis

Μαρίνος ο Νεαπολίτης

Data i miejsce urodzenia	ok. 440 Neapolis
Data i miejsce śmierci	po 486 Epidauros
Język	grecki
Dziedzina sztuki	filozof
Ważne dzieła
Życie Proklosa Komentarz do Danych Euklidesa

Marinos urodził się w Neapolis (Sychem w Samarii). W wieku 20 lat przybył do Aten i podjął naukę w tamtejszej szkole filozoficznej. Uczył się u Proklosa, a po jego śmierci w 485 roku, zastąpił go w kierowaniu szkołą. Był Samarytaninem, który przeszedł na pogaństwo, i autorem niezachowanych komentarzy do Platona.

Życie

Marinos urodził się w Neapolis w Samarii, dzisiejsze Nablus w Palestynie. Jego rodzina należała do wspólnoty Samarytan, która miała swoje centrum religijne właśnie w Neapolis, leżącym w pobliżu zburzonego Sychem^[1]. Samarytanie żyli rozproszeni wśród ludu Izraela. W młodości Marinos znalazł się w konflikcie z Żydami, którzy zarzucali mu wprowadzanie innowacji do ich wiary^[2]. Prawdopodobnie około 460 roku przeniósł się do Aten, gdzie mieszkało wielu Samarytan i powrócił do wiary swoich rodziców. Wstąpił też do szkoły filozoficznej, której kierownikiem był w tym czasie Proklos^[3].

Marinos szybko zdobył sobie reputację bardzo zdolnego ucznia. Po lekturze jego komentarza do mitu Era w Państwie Platona, Proklos wyznaczył go na swego następcę, wahał się jednak ze względu na jego słabe zdrowie. Po śmierci Proklosa w 485 roku Marinos został jego następcą.

Studentami Marina byli Izydor, Damascjusz i Agapios. Pomiędzy Marinem i Izydorem doszło wkrótce do sporu na temat interpretacji doktryny platońskiej. Damascjusz, który uczył się u Marina geometrii i arytmetyki, miał wątpliwości czy wiele się u niego nauczył. Obydwaj z Izydorem uważali, że Marinos nie potrafi utrzymać szkoły na poziomie, na jakim znalazła się dzięki Proklosowi^[4].

Jako neoplatonik, Marinos miał coraz większe trudności w wyznawaniu starej religii pogańskiej, której publiczne praktykowanie było już w tym czasie zakazane. Dodatkowe kłopoty wynikły dla Marina ze stosunków z bogatym Ateńczykiem Teagenesem, dobroczyńcą szkoły, który następnie, prawdopodobnie w związku z przejściem na chrześcijaństwo, odsunął się od niej. Ostatecznie, po 486 roku, Marinos opuścił Ateny i przeniósł się do sanktuarium Asklepiosa w Epidauros, skąd już do Aten nie powrócił. Ostatnią pewną datą z jego życiorysu jest rok 486, w którym wygłosił przemówienie w rocznicę śmierci Proklosa.

Prace

Marinos napisał Życie Proklosa, w którym przywiązanie do mistrza i uwielbienie dla niego idą w parze z bezkrytycznością. Marinos przedstawia go jako boskiego męża - największego z mędrców, ulubieńca bogów i cudotwórcę. Księga Suda podaje informację, że biografię tą opracował również wierszem. Wiadomość zdaje się potwierdzać epigram IX 197 z Antologii Palatyńskiej^[5].

Marinos pisał również komentarze do pism Platona, które jednak przepadły^[5]. Długi komentarz do platońskiego Fileba spalił po tym jak Izydor skrytykował jego pracę uznając istniejący komentarz Proklosa za wystarczający^[6]. Nie zachował się również jego komentarz do Parmenidesa. Przetrwał natomiast komentarz do Danych Euklidesa^[5].

Lista prac Marinosa

• Życie Proklosa (zachowane)
• Komentarz do Danych Euklidesa (zachowany)
• Komentarz do Fileba Platona (zniszczony przez autora)
• Komentarz do Parmenidesa Platona (zaginął)