Maronici

Maronici – chrześcijańska ludność z Bliskiego Wschodu, grupa religijna (maronici^[1][2]) i etniczna (Maronici), zamieszkująca pierwotnie na terenie Syrii i Libanu. Maronici są w przeważającej mierze wschodnimi katolikami obrządku zachodniosyryjskiego, członkami Kościoła maronickiego.

Maronici

Miejsce zamieszkania	Bliski Wschód
Język	syryjski, arabski
Religia	katolicyzm

Swoją nazwę wywodzą od św. Marona, pustelnika z gór Taurus, założyciela wspólnoty chrześcijańskiej w rzymskiej prowincji Syrii, która dała początek Kościołowi maronickiemu.

Do lat 70. XX wieku maronici mieszkali głównie na terenie Republiki Libanu i stanowili około 30% ludności tego kraju. Ich skupiska stanowiły północne i centralne regiony w paśmie górskim Libanu i we wschodniej części Bejrutu. Od 1926 maronici odgrywają ważną rolę w życiu politycznym Republiki Libanu. Na mocy niepisanej umowy pomiędzy libańskimi grupami religijnymi z tej społeczności wybierany jest prezydent państwa.

Istnieje również liczna diaspora maronicka poza Libanem. Duże skupiska maronitów znajdują się na Cyprze (maronici cypryjscy), w Izraelu, w Meksyku, w Stanach Zjednoczonych Ameryki i w Brazylii.

Duchowni Kościoła maronickiego mogą zawierać małżeństwa, ale tylko przed przyjęciem święceń kapłańskich. Po święceniach kapłańskich zawarcie małżeństwa jest już niemożliwe. Dodatkowo, żonaci księża nie mogą zostać biskupami.​ Jeśli żonaty ksiądz zostanie wdowcem, nie może ponownie się ożenić i jest zobowiązany do życia w celibacie^[3].

Zobacz też

• Fenicjanizm
• Kościół maronicki