Maxime Gremetz

Maxime François Gremetz (ur. 3 września 1940 w Canchy) – francuski polityk, działacz komunistyczny i związkowy, deputowany krajowy, poseł do Parlamentu Europejskiego I, II i III kadencji.

Maxime Gremetz

Data i miejsce urodzenia	3 września 1940 Canchy
Zawód, zajęcie	polityk, działacz związkowy
Stanowisko	deputowany do Zgromadzenia Narodowego (1978–1981, 1986–1988, 1993–2011), poseł do Parlamentu Europejskiego (1979–1986, 1989–1994)
Partia	Francuska Partia Komunistyczna

Życiorys

Urodził się jako jedno z dziewięciorga dzieci, jego ojciec był drwalem. Pracował jako robotnik. W 1955 wstąpił do komunistycznej młodzieżówki, następnie do Francuskiej Partii Komunistycznej. Został członkiem związku zawodowego CGT. Na początku lat 60. odbył służbę wojskową. Później zatrudniony na stanowisku ślusarza, w zakładzie pracy tworzył struktury PCF, był zwalniany z pracy. W 1967 kształcił się w szkole partyjnej w Moskwie^[1]. Był sekretarzem partii komunistycznej w departamencie Somma, członkiem komitetu centralnego (1972–2000), biura politycznego (1976–1999) i sekretariatu komitetu centralnego (1979–1991). Kierował komunistycznym tygodnikiem „France Nouvelle” oraz partyjnym biurem ds. organizacyjnych, odpowiadał też za relacje zewnętrzne w PCF^[1]. Reprezentował skrzydło wspierające ZSRR, popierał m.in. wprowadzenie stanu wojennego w Polsce.

Od 1970 do 1978 zasiadał w radzie departamentu Somme^[1]. W 1978 po raz pierwszy wybrany do Zgromadzenia Narodowego, wchodził w skład tej izby do 1981^[2]. W latach 1979–1986 i 1989–1994 sprawował mandat posła do Parlamentu Europejskiego, należał do Grupy Sojuszu Komunistycznego, a w III kadencji do Unii Lewicowej^[3]. Ponownie był członkiem niższej izby krajowego parlamentu w latach 1986–1988 i 1993–2011^[2], w wyborach z 2007 nie będąc oficjalnym kandydatem PCF. Był członkiem Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy^[4], Zasiadał w radzie miejskiej Amiens (2001–2007) i radzie regionu Pikardia (2004–2010), od 2004 do 2005 był jej wiceprzewodniczącym^[1]. Na skutek konfliktów wewnątrz ugrupowania w 2006 znalazł się poza partią. Po wykluczeniu z Francuskiej Partii Komunistycznej w 2007 został liderem lokalnego ugrupowania Colère et espoir^[1].

Jego działalność polityczna była wielokrotnie przedmiotem kontrowersji oraz zarzutów o populizm. W 2000 skazany na karę pozbawienia wolności z zawieszeniem jej wykonania za utrudnianie otwarcia autostrady, orzeczono też zakaz zajmowania stanowisk publicznych na dwa lata (prezydent Jacques Chirac zastosował jednak wobec niego prawo łaski)^[1]. W 2011 jako pierwszy parlamentarzysta w historii V Republiki ukarany czasowym wykluczeniem z obrad za zakłócanie dyskusji nad skutkami katastrofy elektrowni jądrowej w Fukushimie^[5][6]. Zrezygnował z mandatu w maju 2011^[2], wycofując się z działalności politycznej.

Życie prywatne

Od 1962 żonaty z Françoise, ma troje dzieci^[1].