Meteosat

Meteosat – seria satelitów geostacjonarnych, projektowanych i budowanych początkowo przez Europejską Agencję Kosmiczną (ESA), a następnie przez organizację EUMETSAT, służących do obserwacji pogody i badań meteorologicznych.

Model satelity Meteosat pierwszej generacji

Model satelity Meteosat drugiej generacji

Stacja kontroli lotu satelitów MSG w Darmstadt, Niemcy

Do lipca 2012 roku wystrzelonych zostało 10 satelitów Meteosat. Satelity o numerach 1-7 są to satelity Meteosat pierwszej generacji, kolejne o numerach 8-10 to satelity Meteosat drugiej generacji, tzw. MSG (Meteosat Second Generation).

Historia funkcjonowania satelitów Meteosat

Satelity Meteosat pierwszej generacji (MFG):

• Meteosat-1 1977–1979
• Meteosat-2 1981–1991
• Meteosat-3 1988–1995
• Meteosat-4 1989–1995
• Meteosat-5 1991–2007
• Meteosat-6 1993–2012
• Meteosat-7 1997–2016

Satelity Meteosat drugiej generacji (MSG):

• Meteosat-8 2002–(2019)
• Meteosat-9 2005–(2021)
• Meteosat-10 2012–(2022)
• Meteosat-11 2015–

Charakterystyka skanerów wykorzystywanych przez satelity Meteosat

Meteosat First Generation

Meteosat 1-7, skaner MVIRI (rozdzielczość czasowa 30 min):

Rozdzielczość przestrzenna zdjęć w punkcie podsatelitarnym (m)	Zakres widma (μm)	Nazwa kanału
2500	0,5 – 0,9	VIS
5000	5,7 – 7,1	WV (absorpcja pary wodnej)
5000	10,5 – 12,5	IR
VIS – widzialny, WV – pary wodnej, IR – podczerwieni

Meteosat Second Generation

Meteosat 8-11, skaner SEVIRI (rozdzielczość czasowa 15 min):

Rozdzielczość przestrzenna zdjęć w punkcie podsatelitarnym (m)	Zakres widma (μm)	Nazwa kanału
1000	0,5 – 0,9	HRV (kanał wysokiej rozdzielczości)
3000	0,56 – 0,71	VIS0.6
3000	0,74 – 0,88	VIS0.8
3000	1,50 – 1,78	NIR1.6
3000	3,48 – 4,36	IR3.9
3000	5,35 – 7,15	WV6.2 (absorpcja pary wodnej)
3000	6,85 – 7,85	WV7.3 (absorpcja pary wodnej)
3000	8,30 – 9,10	IR8.7
3000	9,38 – 9,94	IR9.7 (absorpcja ozonu)
3000	9,80 – 11,80	IR10.8
3000	11,00 – 13,00	IR12
3000	12,40 – 14,40	IR13.4 (absorpcja CO2)
VIS – widzialny, HRH – widzialny w wysokiej rozdzielczości, WV – pary wodnej, NIR – bliskiej podczerwieni, IR – podczerwieni

Meteosat Third Generation

Od ok. 2021 r. planowane jest umieszczanie na orbicie geostacjonarnej satelitów Meteosat trzeciej generacji, MTG (Meteosat Third Generation)^[1]. Będą one wyprodukowane przez międzynarodowe konsorcjum, którym kieruje francusko-włoska firma Thales Alenia Space.

Satelity MTG będą produkowane w dwóch wersjach^[2]:

• MTG-I (Imaging) – cztery satelity wyposażone w urządzenia: Flexible Combined Imager (FCI), Lightning Imager (LI), Data Collection System (DCS), Search and Rescue (GEOSAR).
• MTG-S (Sounding) – dwa satelity wyposażone w urządzenia: Infrared Sounder (IRS), Ultra-violet, Visible and Near-infrared Sounder (UVN).

Będą one umieszczane na orbicie geostacjonarnej w następującej kolejności:

• MTG I1: 2021
• MTG S1: 2023
• MTG I2: 2025
• MTG I3: 2029
• MTG S2: 2031
• MTG I4: 2033

Stan obecny

Obecnie czynne są satelity Meteosat-8, -9, 10 i -11, wszystkie są drugiej generacji (MSG). Satelity Meteosat-9 i 10 zostały umieszczone nad Afryką Środkową, natomiast Meteosat-8 stanowi rezerwę dla Meteosata-10; Meteosat-9 wykonuje zdjęcia w trybie „rapid scan” (zdjęcia tylko dla obszaru Europy z częstotliwością 5 minut), natomiast Meteosat-10 operacyjnie wykonuje zdjęcia dla całej półkuli z częstotliwością 15 minut.

Lokalizacja pracujących operacyjnie satelitów Meteosat^[3]:

Nazwa satelity	Typ	Lokalizacja szer./ dł./ wys.	Uwagi
Meteosat-8	MSG	0° / 41,5° E / 35 800 km	Umieszczony nad Oceanem Indyjskim
Meteosat-9	MSG	0° / 9,5°E / 35 800 km	Od 2013 r. pracuje w trybie rapid scan (z częstotliwością 5 min)
Meteosat-10	MSG	0° / 0° / 35 800 km	Główny satelita
Meteosat-11	MSG		Jeszcze nie jest operacyjny