Metody (Krasnopiorow)

Metody, imię świeckie Michaił Płatonowicz Krasnopiorow (ur. 18 lipca^?/30 lipca 1868 we Wiatskim, zm. 4 lutego 1921 w Pietropawłowsku) – rosyjski biskup prawosławny, święty nowomęczennik.

Metody

Michaił Krasnopiorow
Biskup pietropawłowski
Kraj działania	Rosja
Data i miejsce urodzenia	30 lipca 1868 Wiatskoje
Data i miejsce śmierci	4 lutego 1921 Pietropawłowsk
Biskup pietropawłowski
Okres sprawowania	1914-1921
Wyznanie	prawosławie
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	11 lutego 1900
Prezbiterat	1890
Chirotonia biskupia	10 lutego 1913

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	10 lutego 1913
Miejscowość	Petersburg
Miejsce	Ławra Aleksandra Newskiego
Konsekrator	Włodzimierz (Bogojawleński)
Współkonsekratorzy	Flawian (Gorodiecki)

Życiorys

Był synem cerkiewnego psalmisty. Ukończył seminarium duchowne w Wiatce, po czym podjął pracę nadzorcy uczniów niższej szkoły duchownej w Sarapule. W 1890 został wyświęcony na kapłana jako mężczyzna żonaty. W 1898, po śmierci małżonki, wyjechał do Kazania na wyższe studia teologiczne w Kazańskiej Akademii Duchownej. 11 lutego 1900, w trakcie studiów, złożył wieczyste śluby mnisze przed rektorem akademii Antonim (Chrapowickim)^[1], przyjmując imię zakonne Metody. W 1902 uzyskał dyplom kandydata nauk teologicznych i rozpoczął pracę w szkole duchownej w Ufie jako asystent nadzorcy. Zorganizował w mieście szkołę cerkiewno-parafialną, organizował odczyty o tematyce religijno-moralnej i antyalkoholowej^[2].

W 1903 objął stanowisko inspektora seminarium Aleksandrowskiego w Ardonie. Po trzech latach otrzymał godność archimandryty i został rektorem seminarium duchownego w Ufie^[2]. Był zdecydowanym przeciwnikiem socjalizmu, a kondycję Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego na początku XX w. uważał za złą^[1].

10 lutego 1913 w Petersburgu został wyświęcony na biskupa akmolińskiego, wikariusza eparchii omskiej. W 1914 jego tytuł uległ zmianie na biskup pietropawłowski i właśnie Pietropawłowsk stał się jego siedzibą^[2]. W marcu 1917 pietropawłowska Rada Delegatów Robotniczych bezskutecznie domagała się od Rządu Tymczasowego jego usunięcia z katedry z powodu "działalności reakcyjnej"^[1].

Zginął w czasie tłumienia przez Armię Czerwoną powstania antybolszewickiego, jakie wybuchło w 1921 i objęło część Syberii Zachodniej z Pietropawłowskiem, Iszymem i Tobolskiem. Został zamordowany przez oddział bolszewicki przed soborem w Pietropawłowsku, gdy usiłował uspokajać walczących ze sobą chłopów i czerwonoarmistów^[2].

W 2000 kanonizowany jako jeden z Soboru Świętych Nowomęczenników i Wyznawców Rosyjskich^[2].