Michael von Faulhaber

Michael von Faulhaber (ur. 5 marca 1869 w Heidenfeld (obecnie część gminy Röthlein), zm. 12 czerwca 1952 w Monachium) – niemiecki duchowny katolicki, arcybiskup Monachium i Fryzyngi, kardynał.

Michael von Faulhaber

Kardynał prezbiter
Vox temporis vox Dei Głos czasów głosem Boga
Kraj działania	Niemcy
Data i miejsce urodzenia	5 marca 1869 Heidenfeld (Röthlein)
Data i miejsce śmierci	12 czerwca 1952 Monachium
Miejsce pochówku	Katedra Najświętszej Marii Panny w Monachium
Arcybiskup Monachium i Fryzyngi
Okres sprawowania	1917–1952
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	1 sierpnia 1892
Nominacja biskupia	4 listopada 1910
Sakra biskupia	19 lutego 1911
Kreacja kardynalska	7 marca 1921 Benedykt XV
Kościół tytularny	S. Anastasiae
Odznaczenia

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	19 lutego 1911
Konsekrator	Franziskus von Bettinger
Współkonsekratorzy	Ferdinand von Schlör Adolf Fritzen
Konsekrowani biskupi Alois Hartl 4 września 1921 Michael Buchberger 30 stycznia 1924 Johann Baptist Schauer 9 września 1928 Josef Kumpfmüller 28 października 1930 Simon Konrad Landersdorfer 28 października 1936 Anton Scharnagl 9 maja 1943 Johannes Baptist Neuhäusler 20 kwietnia 1947 Josef Freundorfer 21 września 1949
Współkonsekrowani biskupi Johann Jakob von Hauck 25 lipca 1912 Salvator Peter Walleser 8 grudnia 1912

Życiorys

Tablica w katedrze monachijskiej

Studiował w seminariach w Schweinfurcie i Würzburgu oraz na uniwersytecie w Würzburgu. Święcenia kapłańskie przyjął 1 sierpnia 1892 w Würzburgu. Pracował jako duszpasterz w rodzinnej diecezji Würzburg, wykładał w miejscowym seminarium oraz na uniwersytecie w Strasburgu.

7 stycznia 1911 został mianowany biskupem Spiry, przyjął sakrę biskupią 19 lutego 1911 z rąk arcybiskupa Monachium, kardynała Franziskusa von Bettingera. Po śmierci kardynała von Bettingera został przeniesiony na stolicę arcybiskupią Monachium i Fryzyngi 24 lipca 1917. Otrzymał tytuł asystenta Tronu Papieskiego (17 stycznia 1920).

7 marca 1921 papież Benedykt XV wyniósł go do godności kardynalskiej, nadając tytuł prezbitera S. Anastasiae. Kardynał von Faulhaber brał udział w konklawe w 1922 i 1939, w lipcu 1930 pełnił funkcję legata papieskiego na Kongres Eucharystyczny w Spirze. W 1924 zabronił kandydowania do Reichstagu z list DNVP ks. dr Philippowi Haeuserowi (1876-1960), prezentującemu postawy antysemickie i pronazistowskie.

Z aprobatą przyjął ratyfikację konkordatu Stolicy Apostolskiej z III Rzeszą w 1933. Umowa dawała szansę na prawną ochronę instytucji katolickich, które coraz częściej doznawały szykan ze strony nowych władz. Napisał wtedy do Hitlera: „To do czego stary parlament i partie nie zdołały doprowadzić przez 60 lat, pańska godna męża stanu dalekowzroczność pomogła osiągnąć w sześć miesięcy. (...) Niech Bóg zachowa Kanclerza Rzeszy dla naszego narodu”^[1]. Te słowa należy jednak rozumieć jako pragmatyczne obłaskawianie bestii, w ogólnym kontekście tego, jak zwracano się do führera, który nie dopuszczał żadnych głosów sprzeciwu, uwielbiał zaś pochwały^[2].

Był głównym autorem wydanej w 1937 encykliki Piusa XI Mit brennender Sorge, która ogólnie potępiała nacjonalizm^[3][4].

29 czerwca 1951 wyświęcił na kapłanów braci Georga i Josepha Ratzingerów, z których drugi został wybrany w 2005 papieżem i przybrał imię: „Benedykt XVI”.

W chwili śmierci był ostatnim żyjącym kardynałem z nominacji Benedykta XV. Został pochowany w katedrze metropolitalnej w Monachium.