Mieczysław Biernacki (matematyk)

Mieczysław Kwiryn Biernacki (ur. 30 marca 1891 w Lublinie, zm. 21 listopada 1959 tamże) – polski matematyk.

Ten artykuł dotyczy matematyka. Zobacz też: inne osoby o tym imieniu i nazwisku.

Mieczysław Biernacki

Data i miejsce urodzenia	30 marca 1891 Lublin
Data i miejsce śmierci	21 listopada 1959 Lublin
profesor nauk matematycznych
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Doktorat	1928
Profesura	1937
Polska Akademia Umiejętności
Status	członek krajowy czynny
Uczelnia	Uniwersytet Wileński Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu UMCS
Odznaczenia

Życiorys

Urodził w rodzinie Mieczysława Józefa, lekarza, i Zofii Anny z Weysflogów. Miał brata Andrzeja Piotra, lekarza internistę, hematologa, męża Grażyny Bacewicz^[1][2]. Ukończył w 1909 Szkołę Filologiczną im. Stanisława Staszica w Lublinie i podjął studia chemiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1911 został wydalony z uczelni za udział w studenckiej akcji protestacyjnej przeciwko wykładom ks. Kazimierza Zimmermanna^[3]. Studia kontynuował na paryskiej Sorbonie^[4]. W latach 1914–1920 walczył najpierw jako ochotnik w armii francuskiej, a następnie w szeregach armii gen. Józefa Hallera^[1]. W czasie walk ranny i zatruty gazem^[4].

Po wojnie powrócił do Polski. W 1923 ukończył na poziomie studiów licencjackich studia matematyczne na Sorbonie w Paryżu, gdzie w maju 1928 uzyskał stopień doktora nauk matematycznych^[4] na podstawie rozprawy Sur les équations algébriques contenant des paramètres arbitraires przygotowanej pod kierunkiem prof. Pawła  Montela^[3].

Na uniwersytecie w Wilnie był przez rok starszym asystentem. Od listopada 1929 pracował w Poznaniu jako profesor nadzwyczajny matematyki i kierował aż do wybuchu wojny II Katedrą Matematyki. W 1937 został profesorem zwyczajnym^[4].

Podczas okupacji przebywa w Lublinie i udzielał tam lekcji matematyki, a po wyzwoleniu pozostał w mieście na stałe. Uczestniczył w tworzeniu UMCS w Lublinie, w którym w grudniu 1944 objął kierownictwo Katedry Matematyki^[4].

Od 1946 był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, a od 1949 pracownikiem Instytutu Matematyki PAU^[4]. Należał także m.in. do Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk i Polskiego Towarzystwa Matematycznego (1937–1938 i 1948–1951 wiceprezes).

W swych pracach zajmował się analizą matematyczną i geometrią. Opublikował 87 prac naukowych, w tym 2–tomowy podręcznik geometrii różniczkowej^[4].

Zmarł w Lublinie 21 listopada 1959 i tam został pochowany^[4].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski^[5]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (28 września 1954)^[6]
• Złoty Krzyż Zasługi (22 lipca 1950)^[7]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (14 stycznia 1955)^[8]
• Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej (Francja, 1936)

Nagrody

• Nagroda im. Stefana Banacha (1947)^[9]
• Państwowa Nagroda Naukowa II stopnia w dziedzinie nauk matematyczno-przyrodniczych za całość, dotychczasowej pracy w dziedzinie matematyki, a w szczególności za dorobek powojenny (1950)^[10]