Mikołaj Rudnicki

Mikołaj Rudnicki (ur. 6 grudnia 1881 w Sokołowie Podlaskim, zm. 28 czerwca 1978 w Puszczykowie) – polski językoznawca^[1].

Mikołaj Rudnicki

Data i miejsce urodzenia	6 grudnia 1881 Sokołów Podlaski
Data i miejsce śmierci	28 czerwca 1978 Puszczykowo
Profesor nauk humanistycznych
Specjalność: językoznawstwo
Profesura	1919
Polska Akademia Umiejętności
Status	członek rzeczywisty
Uczelnia	Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Odznaczenia

Życiorys

Syn Zofii z Bałkowców i Szymona Rudnickiego, uczestnika powstania z 1863. Brat księdza Jana Rudnickiego zaangażowanego w działalność patriotyczną i kulturalną na terenie diecezji podlaskiej oraz Michała Rudnickiego działacza Polskiej Organizacji Wojskowej. Stryj muzykologa prof. Hanny Rudnickiej-Kruszewskiej. Studia odbył w Krakowie, od 1911 docent językoznawstwa indoeuropejskiego. Był członkiem Ligi Narodowej^[2]. Od 1919 profesor Uniwersytetu Poznańskiego. W latach (1948–1950) pełnił funkcję dziekana wydziału. Od 1945 członek PAU. Założyciel i redaktor w latach (1921–1948) czasopisma „Slavia Occidentalis”, dyrektor Instytutu Zachodniosłowiańskiego. Od 1945 członek Komisji Ustalania Nazw Miejscowości na terenach Ziem Odzyskanych, za działalność w której został odznaczony Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1962)^[3]. Przewodniczący wojewódzkiego oddziału Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (od 12 października 1945)^[4].

Profesor zwyczajny doktor habilitowany, współzałożyciel Uniwersytetu Poznańskiego, doctor honoris causa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, członek korespondent PAN, uczeń profesora Jana Szaroty. Specjalista w zakresie językoznawstwa indoeuropejskiego i filologii słowiańskiej.

Został pochowany na Cmentarzu parafialnym św. Jana Vianneya w Poznaniu^[5].

Prace naukowe

Ogłosił wiele prac z tych specjalizacji z zagadnień psychofonetycznych:

• Studia psychofonetyczne,
• Przyczynki do gramatyki i słownika narzecza słowińskiego (1913),
• Wykształcenie językowe w życiu i w szkole (1920),
• Z dziejów polskiej myśli językowej i wychowania (1921),
• Prawo identyfikacji wyobrażeń niedostatecznie różnych (1927),
• Językoznawstwo polskie w dobie Oświecenia (1956),
• Prasłowiańszczyzna,
• Lechia Polska (1959-1961).

Ogłosił też wiele prac literackich i dramatów pod pseudonimami: M.S. Rozwar i E. Meser^[1].

Upamiętnienie

19 lutego 1987 odsłonięto w gmachu Collegium Novum w Poznaniu tablicę pamiątkową ku czci profesora^[6].

Zobacz też

• Prasłowianie