Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 2003

Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 2003 – 67. edycja mistrzostw świata organizowane przez IIHF, która odbyła się po raz szósty w Finlandii. Turniej Elity odbył się w dniach 26 kwietnia-11 maja, a miastami goszczącymi najlepsze drużyny świata były Helsinki, Tampere i Turku.

Mistrzostwa Świata w Hokeju na Lodzie 2003

2002 2004
Miejsce finału	Helsinki
Termin	26 kwietnia-11 maja
Liczba drużyn	16
Liczba stadionów	3 (w 3 miastach)
Podium
Pierwsze miejsce	Kanada
Drugie miejsce	Szwecja
Trzecie miejsce	Słowacja
Statystyki indywidualne
Liczba meczów	56
Liczba goli	349 (6,23 na mecz)
MVP	Mats Sundin
Król strzelców	Teemu Selänne (8 bramek)
Najlepszy bramkarz	Sean Burke
Najlepszy obrońca	Ľubomír Višňovský
Najlepszy napastnik	Mats Sundin

Czas i miejsce rozgrywania pozostałych turniejów:

• Dywizja I Grupa A: 15-21 kwietnia, Budapeszt (Węgry)
• Dywizja I Grupa B: 13-20 kwietnia, Zagrzeb (Chorwacja)
• Dywizja II Grupa A: 5-12 kwietnia, Seul (Korea Południowa)
• Dywizja II Grupa B: 24-30 marca, Sofia (Bułgaria)
• Kwalifikacje do Dywizji II: 3-6 kwietnia, Auckland (Nowa Zelandia))

Elita

Lp.	Drużyna
	Kanada
	Szwecja
	Słowacja
4	Czechy
5	Finlandia
6	Rosja
7	Niemcy
8	Szwajcaria
9	Łotwa
10	Austria
11	Dania
12	Ukraina
13	Stany Zjednoczone
14	Białoruś
15	Słowenia
16	Japonia[1]

Hartwall Areena

W mistrzostwach elity uczestniczyło najlepszych 16 drużyn na świecie. System rozgrywania meczów był inny niż w niższych dywizjach. Najpierw odbywały się dwie fazy grupowe, a potem systemem pucharowym 8 drużyn walczyło o mistrzostwo. Najgorsze drużyny w pierwszej fazie grupowej zagrały między sobą systemem każdy z każdym. Dwie ostatnie drużyny spadły do pierwszej dywizji. Mecze zostały rozegrane w Finlandii po raz szósty. Ostatni turniej mistrzowski odbył się tu w 1997 roku.

Hale w których odbyły się zawody to:
Hartwall Areena (o pojemności 13 349 miejsc)
Elysée Arena (o pojemności 11 820 miejsc)
Tampere Ice Hall (o pojemności 7 800 miejsc)

Zawody odbyły się w dniach 26 kwietnia - 11 maja 2003 roku. Pierwszy mecz odbył się w Tampere o 15:00 czasu środkowoeuropejskiego, w którym reprezentacja Stanów Zjednoczonych przegrała 2:5 z reprezentacją Danii.

Mistrzem świata została reprezentacją Kanady, która po bramce Ansona Cartera w dogrywce pokonała reprezentacją Szwecji 3:2. Jednak w celu rozstrzygnięcia meczu sędziowie przez 5 minut przeglądali w powtórce wideo, czy Anson Carter prawidłowo zdobył bramkę^[2].

Królem strzelców został Teemu Selänne, zdobywca 8 bramek. Najskuteczniejszym w punktacji kanadyjskiej okazał się Žigmund Pálffy, w której uzbierał łącznie 15 punktów (7 bramek i 8 asyst). W szóstce gwiazd znaleźli się: bramkarz Sean Burke, obrońcy: Jay Bouwmeester i Ľubomír Višňovský oraz napastnicy: Peter Forsberg, Mats Sundin oraz Dany Heatley. MVP turnieju został wybrany Mats Sundin.

Statystyki

• Klasyfikacja strzelców: Teemu Selänne - 8 goli
• Klasyfikacja asystentów: Jozef Stümpel - 11 asyst
• Klasyfikacja kanadyjska: Žigmund Pálffy - 15 punktów
• Klasyfikacja +/-: Martin Štrbák - +13
• Klasyfikacja skuteczności interwencji bramkarzy: Oliver Jonas - 96,00%
• Klasyfikacja średniej goli straconych na mecz bramkarzy: Sean Burke - 1,00

Dyrektoriat turnieju wybrał trójkę najlepszych zawodników, po jednej na każdej pozycji:

• Bramkarz: Sean Burke
• Obrońca: Ľubomír Višňovský
• Napastnik: Mats Sundin
• Najbardziej Wartościowy Zawodnik (MVP): Mats Sundin

Skład gwiazd wybrany przez dziennikarzy:

• Bramkarz: Sean Burke
• Obrońcy: Jay Bouwmeester, Ľubomír Višňovský
• Napastnicy: Peter Forsberg, Mats Sundin, Dany Heatley

Pierwsza dywizja

Grupa A

Lp.	Drużyna
1	Kazachstan
2	Polska
3	Węgry
4	Holandia
5	Rumunia
6	Litwa

Grupa B

Lp.	Drużyna
1	Francja
2	Norwegia
3	Estonia
4	Włochy
5	Wielka Brytania
6	Chorwacja

W mistrzostwach pierwszej dywizji uczestniczyło 12 zespołów, które zostały podzielone na dwie grupy po 6 zespołów. Rozegrały one mecze systemem każdy z każdym. Zwycięzcy turniejów awansowali do mistrzostw świata Elity 2004, zaś najsłabsze drużyny spadły do II Dywizji.

Turnieje I Dywizji zostały rozegrane w dniach 13-21 kwietnia i rozgrywane były w:
Grupa A – Budapeszt (Węgry)
Grupa B – Zagrzeb (Chorwacja)

Statystyki Grupy A

• Klasyfikacja strzelców: Jewgienij Korieszkow - 6 goli
• Klasyfikacja asystentów: Tommie Hartogs - 8 asyst
• Klasyfikacja kanadyjska: Jewgienij Korieszkow - 11 punktów
• Klasyfikacja +/-: Andriej Sokołow - +10
• Klasyfikacja skuteczności interwencji bramkarzy: Witalij Kolesnik - 97,44%
• Klasyfikacja średniej goli straconych na mecz bramkarzy: Witalij Kolesnik - 0,65

Statystyki Grupy B

• Klasyfikacja strzelców: Espen Knutsen - 4 gole
• Klasyfikacja asystentów: Steve Thornton - 8 asyst
• Klasyfikacja kanadyjska: Espen Knutsen - 9 punktów
• Klasyfikacja +/-: Jonathan Weaver - +7
• Klasyfikacja skuteczności interwencji bramkarzy: Fabrice Lhenry - 96,33%
• Klasyfikacja średniej goli straconych na mecz bramkarzy: Fabrice Lhenry - 1,00

Druga dywizja

Grupa A

Lp.	Drużyna
1	Korea Południowa
2	Jugosławia
3	Hiszpania
4	Australia
5	Południowa Afryka
6	Meksyk

Grupa B

Lp.	Drużyna
1	Belgia
2	Chiny
3	Bułgaria
4	Korea Północna
5	Izrael
6	Islandia

W mistrzostwach pierwszej dywizji uczestniczyło 12 zespołów, które zostały podzielone na dwie grupy po 6 zespołów. Rozegrały one mecze systemem każdy z każdym. Zwycięzcy turniejów awansowali do I Dywizji 2004, zaś najsłabsze drużyny spadły do III Dywizji.

Turnieje II Dywizji zostały rozegrane w dniach 24 marca-12 kwietnia i rozgrywane były w:
Grupa A – Seul (Korea Południowa)
Grupa B – Sofia (Bułgaria)

Trzecia dywizja

Lp.	Drużyna
1	Nowa Zelandia
2	Luksemburg
3	Turcja

W tej części mistrzostw uczestniczyło 3 drużyn, które rozegrały mecze w jednej grupie systemem każdy z każdym. Najlepsze dwa zespoły awansowały do drugiej dywizji. Gospodarzem turnieju było miasto w Nowej Zelandii - Auckland.