Natasza Goerke

Natasza Goerke (ur. 13 marca 1960 w Poznaniu) – polska prozaiczka, eseistka i felietonistka; autorka krótkich groteskowo-surrealistycznych, podszytych ironią i zabarwionych czarnym humorem opowiadań, porównywana do Daniiła Charmsa czy Antonio Tabucchiego^[1].

Życiorys

Studiowała polonistykę na UAM w Poznaniu, indianistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i indologię na Uniwersytecie w Hamburgu. Od połowy lat 80. przebywa poza granicami Polski, mieszkając najpierw w Danii, a następnie w Niemczech. Obecnie mieszka w Niemczech i Nepalu^[2]. Była stypendystką m.in. Akademie Schloss Solitude 1995^[3], Schloss Wiepersdorf 2001^[4], Villa Hellebosch w Belgii 2002^[5].

W 1992 roku została wyróżniona w konkursie na opowiadania Czasu Kultury^[6]. W 2003 roku była nominowana do Nagrody Literackiej Nike^[7]. W 2019 roku jej książka Tam^[8] zdobyła nagrodę Bursztynowego Motyla w Konkursie im. Arkadego Fiedlera^[9].

Prowadzi warsztaty literackie w ramach Międzynarodowego Festiwalu Opowiadania we Wrocławiu^[10] oraz warsztaty organizowane przez wydawnictwo Czarne w Wołowcu^[11].

Twórczość

Książki wydane w Polsce:

• Fractale, 1994^[12], wydanie poprawione 2004^[13].
• Księga pasztetów, 1997^[14].
• Pożegnania plazmy, 1999^[15].
• 47 na odlew, 2002^[16], nominacja Nike w 2003 roku^[7].
• Tam, 2017^[17]

Przekłady

• angielski:
  • Farewells to plasma, Praha 2001^[1].
• chorwacki:
  • Oprostaji Plazme, Zagreb 2004^[18].
• niemiecki:
  • Sibirische Palme, Hamburg 1997^[19].
  • Abschied von Plasma, Hamburg 2000^[20].
  • Rasante Erstarrung, Innsbruck 2003^[21].
• serbski:
  • Sve pastete sveta, Beograd 2002^[22].
• słowacki:
  • Povedz mi čo Si mysliš o Indii a ja Ti powiem kto Si, Bratislava 2002^[23].

Publikuje w czasopismach polskich m.in. „brulion”, „Bluszcz”, „Chimera”, „Czas Kultury”, „Kontynenty”, „Odra”, „Twórczość”, „Wysokie Obcasy”, kilku periodykach polonijnych oraz czasopismach zagranicznych np. „Innostrannaja Literatura” (Иностранная литература)^[24].