Necho II

Necho II – faraon z XXVI dynastii saickiej, władca Egiptu w latach 610–595 p.n.e.^[1] [a] Syn Psametycha I i królowej Mehitenusechet.

Necho II

Brązowa statuetka Necho I lub Necho II
władca starożytnego Egiptu
Okres	od 610 p.n.e. do 595 p.n.e.
Poprzednik	Psametych I
Następca	Psametych II
Dane biograficzne
Dynastia	XXVI dynastia
Data śmierci	595 p.n.e.
Ojciec	Psametych I
Matka	Mehitenusechet
Dzieci	Psametych II

Panowanie

Polityka zagraniczna

Zdecydował się na udzielenie pomocy Aszur-uballitowi II, ostatniemu królowi Asyrii, za cenę Syrii, Fenicji i Judy. Musiał stłumić powstanie w Gazie. W czasie marszu na północ do Syrii, którą pragnął zająć przed Nabopolassarem, został zaatakowany w 609 p.n.e. przez króla Judy Jozjasza^[2]. Pokonał Jozjasza w bitwie pod Megiddo, po czym królestwo Judy stało się lennikiem Egiptu^[3]. Necho II zajął Syrię i połączył się z wojskami Aszur-uballita II pod Karkemisz. Babilończycy pod wodzą Nabuchodonozora II zaatakowali i pokonali armię asyro-egipską w 605 p.n.e.

Necho II po tej klęsce szybko wycofał się do Egiptu, na który najechał Nabuchodonozor II, pustosząc Deltę Nilu. Jak relacjonuje prorok Jeremiasz:

Usłyszały narody o twej hańbie, ziemia się napełniła twoim bolesnym wołaniem. Jeden wojownik potknął się o drugiego, obaj razem upadli.

Jr 46,12 w przekładach Biblii.

{{Cytat}} Linki zewnętrzne: "źródło".

Z państwem Kusz utrzymywał poprawne stosunki, trzymając granicę na wysokości Elefantyny.

Polityka wewnętrzna

Kontynuował linię polityczną Psametycha:

• rozwijał greckie osadnictwo,
• oparł siłę swej armii na greckich najemnikach,
• przy pomocy podległych mu wcześniej miast fenickich wybudował potężna flotę,
  • operującą na Morzu Śródziemnym i Morzu Czerwonym,
  • w celach handlowych i wojennych,
• lecz nie ukończył kanału mającego połączyć peluzyjską odnogę Nilu z Morzem Czerwonym.

Według Herodota, z rozkazu Necho II około roku 600 p.n.e. Fenicjanie opłynęli Afrykę^[4]:

Nekos, król Egiptu (...) wysłał Fenicjan na okrętach z tym poleceniem, ażeby w drodze powrotnej wpłynęli przez słupy Heraklesa na morze północne i tą drogą wrócili do Egiptu. Fenicjanie więc wyruszyli z Morza Czerwonego i płynęli przez morze południowe. Ilekroć nastawała jesień, lądowali i osiewali pola, do jakiejkolwiek w danym razie okolicy Libii [Afryki] dotarli, i oczekiwali tam żniw: a skoro zboże zżęli, płynęli dalej, tak że po upływie dwóch lat skręcili w trzecim roku przy słupach Heraklesa i przybyli do Egiptu. A opowiadali oni – co mnie nie wydaje się wiarygodne, może jednak komuś innemu – że podczas swej jazdy dokoła Libii mieli słońce po prawej stronie.

Herodot, Dzieje, IV 42.

Wzmianka o Słońcu świadczy o prawdziwości tej relacji.

Tytulatura

Królewski Protokół
serech lub Horusowe:
trl.: siꜢ-ib[5][6]
nebti lub Należący do Obu Pań:
trl.: mꜢꜤ-ḫrw[5][6]
Złotego Horusa:
trl.: mry-nṯrw[5][6]
prenomen lub imię tronowe:
trl.: wḥm-ib-rꜤ[5][6] (Uhemibre[7])
tłum.: O Odnawiającej Się Woli, Re[8]
nomen lub imię rodowe:
trl.: n(y) kꜢw[5][6] (Nykau[7], stgr. Νεκῶ)

Oprócz wymienionych znane jest kilka odmiennych wariantów zapisu hieroglificznego niektórych imion Necho^[9][6].

Uwagi

1. Podawane są również lata panowania 609–599. (Józef Wolski, Historia Powszechna Starożytność, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2007, s. 90