Neofit (Karaabow)

Neofit, imię świeckie Nikoła Mitew Karaabow (ur. 1865 lub 1868 w Gyłybowie, zm. 26 lutego 1971 w Widyniu) — bułgarski biskup prawosławny.

Neofit

Nikoła Karaabow
Metropolita widyński
Kraj działania	Bułgaria
Data i miejsce urodzenia	1865/1868 Gyłybowo
Data i miejsce śmierci	26 lutego 1971 Widyń
Metropolita widyński
Okres sprawowania	1914–1971
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Bułgarski Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Metropolia widyńska
Śluby zakonne	1891
Prezbiterat	1889
Chirotonia biskupia	21 czerwca 1909

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	21 czerwca 1909
Konsekrator	Józef (Jowczew)
Konsekrowani biskupi Cyryl (Konstantinow) 12 lipca 1936
Współkonsekrowani biskupi Andrzej (Petkow) 20 kwietnia 1929 Pimen (Enew) 21 grudnia 1947 Stefan (Stajkow) 2 kwietnia 1950 Jan (Nikołow) 1 lipca 1969

Życiorys

W 1889 został wyświęcony na kapłana jako mężczyzna żonaty, jednak już dwa lata później jego małżonka zmarła. Złożył wówczas wieczyste śluby mnisze z imieniem Neofit. Następnie wyjechał do Rosji, gdzie uzyskał wykształcenie teologiczne: w 1896 ukończył seminarium duchowne w Petersburgu, zaś w 1900 – Petersburską Akademię Duchowną^[1].

Po powrocie do Bułgarii był początkowo przez dwa lata protosynglem parafii prawosławnych w Sliwenie, następnie od 1902 do 1905 – w Widyniu, a od 1905 do 1906 – protosynglem przy Świętym Synodzie Egzarchatu Bułgarskiego w Sofii. Brał aktywny udział w prowadzonej przez Cerkiew działalności oświatowej i dobroczynnej^[1]. W latach 1906–1912 był rektorem seminarium duchownego w Sofii oraz jednym z redaktorów oficjalnego organu Egzarchatu Bułgarskiego, pisma Cyrkowen Westnik^[1].

W 1909 przyjął chirotonię biskupią z tytułem biskupa welickiego, wikariusza metropolii sofijskiej. Po pięciu latach objął katedrę widyńską. Od 1921 był także członkiem Świętego Synodu Egzarchatu Bułgarskiego, zaś w latach 1930–1944 przewodniczył jego pracom. W czasie II wojny światowej występował w obronie Żydów bułgarskich^[1]. Urząd metropolity widyńskiego sprawował do śmierci^[1].

Autor opracowała poświęconego eparchii widyńskiej, wydanej w 1924, jak również tekstów teologicznych^[1].