Neokonstruktywizm

Neokonstruktywizm – jeden z elementów postmodernizmu i neoawangardy^[1][2]. Nurt w abstrakcji geometrycznej, który pojawił się po II wojnie światowej, nawiązuje do konstruktywizmu, teorii Bauhausu oraz kierunku De Stijl; tworzy jednak zupełnie nowe wartości, obce ideom konstruktywizmu – poszukiwania związane ze światłem, przypadkiem, innym spojrzeniem na zagadnienie przestrzeni i natury. Z tych względów niektórzy krytycy sztuki uważają termin neokonstruktywizm za zbyt wąski, co uniemożliwia dostrzeżenie wartości specyficznych dla wielu artystów tworzących w tym nurcie, i może prowadzić do błędnych interpretacji ich dzieł.

Twórczość neokonstruktywistów opiera się w dużej mierze na ścisłych zasadach matematycznych.

Ten nurt artystycznych był popularny w Europie środkowowschodniej na przełomie lat 50. i 60. XX w. jako strategia oporu wobec realizmu socjalistycznego^[3].

Terminu neokonstruktywizm używa się w szerszym znaczeniu dla nazwania całej powojennej sztuki geometrycznej^[4].

Przedstawiciele nurtu

• Krzysztof Wodiczko^[5]
• Halina Jaworski^[6]
• Gerhard Jürgen Blum-Kwiatkowski^[7]
• Krystian Burda^[8]
• Zbigniew Romańczuk^[9]
• Radoslav Kratina^[10]
• Tadeusz Mysłowski^[11]
• Pantelis Xagoraris
• Mária Balážová

Zobacz też

• Abstrakcja geometryczna
• De Stijl