Nerw wzrokowy

Nerw wzrokowy (łac. nervus opticus) – II nerw czaszkowy, część drogi wzrokowej. Przebiega od siatkówki do skrzyżowania wzrokowego. Pod względem rozwojowym jest wypustką międzymózgowia.

Nerw wzrokowy cielęcia (przecięty). Widok od tylnej części gałki ocznej

Nerw wzrokowy (nr 4) człowieka i ośmiornicy (z prawej).

Można wyróżnić w nim cztery części:

1. odcinek wewnątrzgałkowy (od siatkówki do zewnętrznych granic gałki ocznej) – długości ok. 0,7 mm,
2. odcinek wewnątrzoczodołowy (od gałki ocznej do kanału wzrokowego) – długość ok. 30 mm, o przebiegu esowatym,
3. odcinek przechodzący przez kanał wzrokowy – długość ok. 5 mm,
4. odcinek wewnątrzczaszkowy (od kanału wzrokowego do skrzyżowania wzrokowego) – długość ok. 10 mm.

W każdym nerwie wzrokowym przebiega od około 0,8 do 1,5 mln (różnice osobnicze) włókien nerwowych, które są aksonami komórek zwojowych siatkówki. Jest on otoczony oponami mózgowo-rdzeniowymi (twardą, pajęczynówką, miękką). Nerw wzrokowy nie ma swoistych cech nerwu obwodowego – zasadniczo jest pęczkiem istoty białej mózgowia (towarzyszą mu bowiem komórki i włókna gleju, pozbawiony jest natomiast neurolemy).

Nerw wzrokowy został po raz pierwszy zidentyfikowany i opisany przez włoskiego fizyka i anatoma Felice'a Fontana, co było pierwszym dokładnym opisem budowy i działania włókna nerwowego^[1].