Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa

Numery kierunkowe w Polsce

element numeracji telefonicznej w Polsce Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Numery kierunkowe w Polsce
Remove ads

Numer kierunkowy, właśc. wskaźnik strefy numeracyjnej (WSN) – element numeracji telefonicznej, który przydzielony jest dla określonego obszaru, centrali, wybierany przed właściwym numerem abonenta w sieci stacjonarnej, umożliwiający właściwe kierowanie połączeń telefonicznych[1] oraz także m.in. taryfikację rozmów w zależności od obszaru, do którego realizowane jest połączenie.

Thumb
Byłe numery kierunkowe w Polsce (obecnie wskaźniki stref numeracyjnych w stacjonarnym numerze abonenckim)
Remove ads

Historia

Podsumowanie
Perspektywa

Pojęcie „numer kierunkowy” w języku polskim powstało w latach 60. XX wieku, gdy w Polsce rozpoczęto stopniowe wdrażanie półautomatycznego zestawiania połączeń międzymiastowych. W latach 1962–1964 uruchamiano specjalne „stopnie grupowe” i „automaty”, które pomagały telefonistkom central międzymiastowych wybierać „relację” lub „kierunek”, co wcześniej było obsługiwane przez łącznice ręczne. Wtedy też po raz pierwszy zaczęto nadawać numery tym kierunkom dla półautomatycznych połączeń końcowych i tranzytowych (w tym ostatnim przypadku dochodził jeszcze dodatkowy numer kierunkowy „na tranzyt”)[2].

W roku 1964 powstał (rozwijany do 1970 r.) system międzymiastowego ruchu automatycznego „miasto-miasto”, w którym dotychczas zazwyczaj niewykorzystywana jako pierwsza cyfra „8” umożliwiała wejście do tej sieci, w której jedno-, dwu- lub trzycyfrowy „wskaźnik międzymiastowy” pozwalał na uzyskanie połączenia z numerem centrali końcowej. Następnie pojawiła się także wtedy możliwość automatycznego tranzytowania ruchu automatycznego „miasto-miasto” za pomocą automatycznych stopni tranzytujących międzymiastowy ruch „miasto-miasto” – w takim przypadku konieczne było dodanie przed numerem końcowym jedno- lub dwucyfrowego numeru kierunkowego na tranzyt. W określonym kierunku (do danego miasta) funkcjonowały wtedy różne numery kierunkowe z różnych miast początkowych. Na przykład numer kierunkowy w relacji Poznań-Warszawa był inny niż w relacji Łódź-Warszawa. Od roku 1975 następowała likwidacja tego systemu[2]. Wielość „wskaźników międzymiastowych” spowodowała rozpoczęcie prac nad określeniem stref numeracyjnych (SN) i ich obszaru, w 1965 r. powstał pierwszy dokument definiujący plan numeracji w Polsce, w którym zdefiniowano 304 takich stref (powiatowych)[3].

Wraz z budową central automatycznych miejscowych i międzymiastowych (1976–1983 Pentaconta, 1980–1983 E-10A, Samsung TDX-1B) wraz z sygnalizacją R2 opracowano nowy dokument PNK. W jego ramach już w 1976 r. przewidywano konieczność ujednolicenia numeracji abonenckiej i „wskaźników międzymiastowych”. Także późniejsze budowy w latach 1994–2002 central cyfrowych (systemów EWSD, E-10B, 5ESS, S12) wraz z wdrażaniem sygnalizacji C7 spowodowały możliwość analizy numeru wołającego i wołanego i dalsze ujednolicenie systemu numeracji krajowej oraz wykorzystanie automatycznego sterowania tranzytem[2]. W roku 1976 zdefiniowanych zostało 176 stref numeracyjnych, w 1988 roku – 118, w 1991[4] – 56, a od 1996 r.[5] – 49, powiązanych z obszarami ówczesnych województw[3][6].

Wraz ze zmianą PNK w 2000 r.[1] pojawiła się możliwość poprzedzania numeru kierunkowego numerem dostępowym operatora alternatywnego (NDSMS, numer dostępu do sieci międzystrefowych, pot. prefiks operatora)[3]. W roku 2002 wprowadzono zmiany do PNK[7], polegające na przenoszeniu pojedynczych gmin do sąsiednich SN, co spowodowało niepokrywanie się obszaru SN z granicami zarówno starych, jak i obecnych województw[6].

Od 5 grudnia 2005 r. obowiązuje zamknięty plan numeracji krajowej[8]. Oznacza to, że międzystrefowe numery kierunkowe stały się integralną częścią każdego krajowego numeru abonenckiego w sieci stacjonarnej, od tej pory 9-cyfrowego. Z początkiem 2007 roku został zlikwidowany sygnał zgłoszenia po wybraniu pierwszego „0” (tzw. sygnał wolny przed wybraniem numeru kierunkowego)[3], a od 15 maja 2010 r. zablokowano[a] (po okresie przejściowym trwającym od 30 września 2009 r.) wybieranie „0” przed 9-cyfrowym numerem abonenta[9].

Aktualnie przypisane do poszczególnych gmin wskaźniki strefy numeracyjnej (WSN) w PNK[10] nie zapewniają wiarygodnej informacji o lokalizacji danego numeru, gdyż możliwe jest przenoszenie numeracji geograficznej do usług w technologii VoIP. Jednocześnie pozwala to realizować połączenia do takich numerów w cenie połączeń strefowych z sieci stacjonarnej, niezależnie od aktualnej fizycznej lokalizacji numeru VoIP. Nie jest za to możliwe przenoszenie numerów w sieci stacjonarnej pomiędzy SN.

Remove ads

Tabela numerów kierunkowych

Więcej informacji Miasto, Województwo ...
Remove ads

Zobacz też

Uwagi

  1. Do 15 stycznia 2011 była nadawana bezpłatna informacja słowna, przypominająca, że należy wybierać bezpośrednio pełny krajowy numer abonenta.

Przypisy

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads