Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Ołeksandr Syrski
ukraiński generał-pułkownik Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Ołeksandr Stanisławowycz Syrski (ukr. Олександр Станіславович Сирський, ur. jako Aleksandr Stanisławowicz Syrski, ros. Александр Станиславович Сырский 26 lipca 1965 w Nowinkach) – ukraiński wojskowy narodowości rosyjskiej, generał, Naczelny Dowódca Sił Zbrojnych Ukrainy (od 2024), wcześniej dowódca Wojsk Lądowych (2019–2024). Pełnił najwyższe stanowiska dowódcze przez cały czas trwania wojny rosyjsko-ukraińskiej, w 2024 roku stając na czele całości sił ukraińskich. Bohater Ukrainy (2022).
Remove ads
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się w ZSRR we wsi Nowinki w obwodzie włodzimierskim (wówczas Rosyjska FSRR) w rosyjskiej rodzinie o tradycjach wojskowych. Jego rodzice i brat nadal mieszkają w stolicy obwodu, mieście Włodzimierz, położonym około dwieście kilometrów od Moskwy[1].
W 1980 roku, gdy Syrski miał piętnaście lat, jego ojciec został skierowany do służby wojskowej w Charkowie (wówczas Ukraińska SRR). W tym mieście ukończył szkołę średnią. Następnie został przyjęty do prestiżowej Moskiewskiej Wojskowej Wyższej Szkoły Dowódczej, którą ukończył w 1986 roku. Po studiach służył w oddziałach artylerii Armii Radzieckiej, m.in. w Afganistanie, Tadżykistanie i Czechosłowacji[2][3][4][5].
Po rozpadzie ZSRR jego jednostka wojskowa w Czuhujewie w obwodzie charkowskim została przekazana pod dowództwo ukraińskie, a on szybko awansował do stopnia pułkownika[6]. W 1996 ukończył z wyróżnieniem Akademię Sił Zbrojnych Ukrainy w stopniu operacyjno-technicznym, a w 2005 – Akademię Obrony Narodowej Ukrainy (ze złotym medalem)[7]. Dowodził 72. Brygadą Zmechanizowaną, dochodząc do stopnia generała majora[8]. Od 2013 pierwszy zastępca szefa Głównego Centrum Dowodzenia Sił Zbrojnych Ukrainy, zaangażowany m.in. we współpracę z NATO[9].
Od początku wojny rosyjsko-ukraińskiej w 2014 był szefem sztabu operacji antyterrorystycznej. W czasie walk w Donbasie brał udział w kierowaniu bitwami pod Wuhłehirśkiem, Ridkodubem i nieudaną próbą odbicia Łogwinowa. W 2015 roku bronił przyczółka w Debalcewie, po czym wyprowadził ukraińskie oddziały z tworzonego przez Rosjan „kotła”. Został za to odznaczony Orderem Bohdana Chmielnickiego III stopnia, a następnie awansowany do stopnia generała porucznika[10].
W 2016 roku został szefem Połączonego Dowództwa Operacyjnego Sił Zbrojnych Ukrainy, które koordynuje działania operacyjne w Donbasie. W 2017 był dowódcą całej operacji antyterrorystycznej na wschodzie Ukrainy. W sierpniu 2019 został dowódcą Wojsk Lądowych Sił Zbrojnych Ukrainy[11]. W 2020 roku awansowany do stopnia generała pułkownika[12].
Od pierwszych dni zapoczątkowanej w lutym 2022 roku inwazji Rosji na Ukrainę kierował obroną Kijowa. Według „The Washington Post”, przed rozpoczęciem inwazji Syrski analizował dyslokację wojsk rosyjskich wzdłuż granic Ukrainy, celnie przewidując ich dalsze ruchy w kierunku stolicy Ukrainy. Aby chronić miasto, zorganizował dwa pierścienie sił – na zewnętrznych przedmieściach i w obrębie miasta, co pozwoliło chronić centrum przed ostrzałem i zatrzymać Rosjan walczących na podejściach do Kijowa. Zdecydował też o przeniesieniu poza główne bazy zasobów lotniczych armii, w tym śmigłowców i odrzutowców, umieszczając je z dala od oczywistych celów ataku lotniczego[13].
5 kwietnia 2022 roku otrzymał najwyższe odznaczenie państwowe – tytuł Bohatera Ukrainy. Od lata 2022 roku był jednym z dowódców kontrofensywy Sił Zbrojnych w obwodzie charkowskim. Jesienią 2022 i wiosną 2023 dowodził obroną Sołedaru i Bachmutu.
8 lutego 2024 roku mianowany przez prezydenta Wołodymira Zełenskiego głównodowodzącym Ukraińskich Sił Zbrojnych. Zastąpił sprawującego tę funkcję od początku wojny Wałerija Załużnego[14].
23 sierpnia 2024 dekretem prezydenta Ukrainy Syrski został awansowany do najwyższego stopnia Sił Zbrojnych Ukrainy, generała[15].
Remove ads
Galeria
- Oficjalny portret Syrskiego wykonany w 2019 roku
- Towarzysząc Zełenskiemu w drodze do strefy ATO na wizytę przyfrontową, 27 maja 2019 roku
- Właściwa część wizyty, 27 maja 2019 roku
- Pamiątkowe zdjęcie z żołnierzami oraz Ihorem Tanciurą, 22 sierpnia 2019 roku
- Oficjalny portret jako generał pułkownik wykonany 22 marca 2021 roku
- Z Załużnym podczas obrony Kijowa, 16 marca 2022 roku
- Z Zełenskim na charkowszczyźnie, 14 września 2022 roku
- Z Ihorem Płachutą, 23 lipca 2023 roku
- Spotkanie z pułkownikiem Serhijem Czerewatym, 10 października 2023 roku
- Referując Zełenskiemu sytuację wokół Kupiańska podczas wizyty prezydenta w tamtejszym punkcie dowodzenia, 30 listopada 2023 roku
- Z Płachutą w sztabie zgrupowania „Chortyca”, 18 stycznia 2024 roku
- Podczas podnoszenia flagi na uroczystościach drugiej rocznicy wyzwolenia obwodu kijowskiego, 31 marca 2024 roku
- Analizując sytuację na froncie pokrowskim, 22 lipca 2024 roku
Remove ads
Odznaczenia
- Bohater Ukrainy „Złotej Gwiazdy” (2022)[16]
- Krzyż Bojowych Zasług (2022)[17]
- Order Bohdana Chmielnickiego I Klasy (2022))[18]
- Order Bohdana Chmielnickiego II Klasy (2022)[19]
- Order Bohdana Chmielnickiego III Klasy (2015)[20]
- Komandor Legii Honorowej (Francja, 2025)[21]
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads