Petr Pithart

Petr Pithart (ur. 2 stycznia 1941 w Kladnie^[1]) – czeski polityk, prawnik i naukowiec, działacz opozycji antykomunistycznej, w latach 1990–1992 premier Czech w ramach Czeskiej i Słowackiej Republiki Federacyjnej, w latach 1996–1998 i 2000–2004 przewodniczący Senatu.

Szybkie fakty Data i miejsce urodzenia, Okres ...

Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Karola w Pradze. W latach 60. należał do Komunistycznej Partii Czechosłowacji, z której wystąpił w 1968 w proteście przeciwko interwencji wojsk Układu Warszawskiego. Zawodowo związany z macierzystą uczelnią jako nauczyciel akademicki (do 1971). Był również redaktorem pisma kulturalnego „Literární noviny”, pracownikiem przedsiębiorstwa zarządzającego dostawami wody oraz prawnikiem w Czechosłowackiej Akademii Nauk. Był zwalniany z pracy z powodów politycznych, dorabiał wówczas m.in. w zawodzie nocnego stróża i ogrodnika^[1]^[2].

Zaangażowany w działalność opozycyjną, był jednym z pierwszych sygnatariuszy Karty 77, do 1989 organizował opozycyjne seminaria i publikował w prasie drugiego obiegu^[2].

W 1989 współtworzył partię Forum Obywatelskie. W wolnych wyborach w 1990 został wybrany do Czeskiej Rady Narodowej. Od 1991 do 1996 był członkiem Ruchu Obywatelskiego, przekształconego w ugrupowanie liberalne^[1]. 6 lutego 1990 objął urząd premiera Czech, który sprawował do 2 lipca 1992^[3]. W tym samym roku jego ugrupowanie znalazło się poza parlamentem, Petr Pithart w latach 90. powrócił na uczelnię na stanowisko docenta na wydziale prawa^[1]. Od 1994 do 1997 był radnym dzielnicy Praga 1. W 1996 został wybrany do nowo powołanego Senatu, obejmując funkcję przewodniczącego, którą pełnił do 1998 i ponownie od 2000 do 2004. Był również pierwszym wiceprzewodniczącym i wiceprzewodniczącym wyższej izby czeskiego parlamentu, w której zasiadał nieprzerwanie do 2012. W międzyczasie w 1999 dołączył do Unii Chrześcijańskiej i Demokratycznej – Czechosłowackiej Partii Ludowej^[1].

W styczniu 2003 ubiegał się o urząd prezydenta Czech jako kandydat Czwórkoalicji. We wszystkich trzech turach głosowania połączonych izb parlamentu zajmował drugie miejsce za Václavem Klausem (za jego kandydaturą głosowała przy tym większość senatorów)^[4]. Nie doszło wówczas do ostatecznego rozstrzygnięcia, natomiast w kolejnych głosowaniach – przeprowadzonych w lutym 2003 i zakończonych zwycięstwem Václava Klausa – nie brał udziału jako kandydat.

Życiorys

Odznaczenia

Przypisy

Wikiwand - on