Piotr Podstawski

Piotr Podstawski (ur. 27 czerwca 1842 w Kołodziejówce, zm. 17 maja 1907 w Sokołowie) – polski (galicyjski) działacz społeczny, austro-węgierski żołnierz i dyplomata.

Piotr Podstawski

Data i miejsce urodzenia	27 czerwca 1842 Kołodziejówka
Data i miejsce śmierci	17 maja 1907 Sokołów Małopolski
Rodzaj działalności	żołnierz, urzędnik
burmistrz Sokołowa
Okres urzędowania	od 1893 do 1904
Poprzednik	Rachman Schindelhein
Następca	Bolesław Chodziński
Odznaczenia

Kariera wojskowa

Po śmierci ojca w ramach rekompensaty uzyskał rządowe stypendium na pokrycie kosztu nauki w krakowskiej szkole kadetów i wiedeńskim Theresianum. Następnie służył w wojsku austro-węgierskim^[1][2]. Jako podporucznik służył w pułku piechoty w Koszycach, a następnie w sztabie regimentu kirasjerów w Wiedniu. Następnie studiował w Akademii Sztabu Generalnego i Szkole Dyplomatycznej. Pełnił funkcję attaché wojskowego lub jego zastępcy w Czarnogórze, Serbii, Belgii i Turcji^[2]. W stan spoczynku przeszedł w 1891 w randze podpułkownika^[1].

Kariera samorządowa

Po zakończeniu kariery wojskowej osiadł w Sokołowie, gdzie wcześniej zamieszkała jego matka. W 1893 został wybrany na burmistrza. Na stanowisku tym podejmował głównie działania mające na celu rozwój higieny i kultury. Obejmowało to wyprowadzanie zanieczyszczających powietrze garbarni z centrum miasta czy wykorzystanie zużytej kory dębowej do utwardzenia gruntu rynku. Znany był z rygorystycznego podchodzenia do przepisów budowlanych i sanitarnych. Przypisuje mu się osobiste inspekcje robót budowlanych i melioracyjnych oraz domów prywatnych w tym zakresie. Według relacji prasowych miało to uchronić Sokołów przed epidemią cholery, która w 1894 objęła Galicję. Doprowadził do budowy domu ludowego z salą teatralną, który jednak spłonął tuż przed oddaniem do użytku^[1][2].

Jako osoba o ugruntowanej pozycji w administracji Austro-Węgier miał duży autorytet. Zwyczajowo tytułowano go pułkownikiem. Za jego kadencji udało się zakończyć prawie stuletni spór między władzami miasta a dominium dworskich dóbr sokołowskich o użytkowanie ratusza i serwituty leśne^[1][2].

W 1904 przestał być burmistrzem. Ufundował wówczas fundusz własnego imienia, z którego dochód został przeznaczony na wynagrodzenie pielęgniarek – jednej dla chorych chrześcijańskich, a drugiej dla żydowskich. Był też inicjatorem powstania w 1905 oddziału Kasy Stefczyka. Po wielkim pożarze miasta w 1904, mimo że nie pełnił już funkcji burmistrza, został wyznaczony przez władze miasta na komisarza ds. odbudowy. Wykorzystując kontakty wojskowe zapewnił pogorzelcom namioty na czas odbudowy. Dzięki nabytym w wojsku umiejętnościom kartograficznym rozplanował regulację ulic, wraz z ich wyprostowaniem i poszerzeniem. Plany te zdeterminowały charakter urbanistyczny miasta na kolejne kilka dekad^[1][2].

Zmarł w Sokołowie pod dłuższej chorobie 17 maja 1907. Jako bezdzietny wdowiec majątek zapisał miastu. Jego pogrzeb był odebrany jako manifestacja publiczna. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Sokołowie^[1][2].

Sokołowska rada miasta nadała mu honorowe obywatelstwo miasta. W dwudziestoleciu międzywojennym jego imieniem nazwano jedną z głównych ulic miasta^[1][2].

Życie prywatne

Był synem sanockiego urzędnika skarbowego i Anastazji z Sołtysińskich. Miał troje rodzeństwa: Pawła, Józefa i Marię^[3].

Zawarł związek małżeński z Anną Muchą, która zmarła pół roku po ślubie^[4].

Odznaczenia

• Kawaler Orderu Franciszka Józefa^[4]