Pochwiak brązowopochwowy

Pochwiak brązowopochwowy (Volvariella taylorii (Berk. & Broome) Singer) – gatunek grzybów z rodziny łuskowcowatych (Pluteaceae)^[1].

Pochwiak brązowopochwowy

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	pieczarkowce
Rodzina	łuskowcowate
Rodzaj	pochwiak
Gatunek	pochwiak brązowopochwowy
Nazwa systematyczna
Volvariella taylorii (Berk. & Broome) Singer Lilloa 22: 401 (1951) [1949]

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Volvariella, Pluteaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy opisali go w 1854 r. Miles Joseph Berkeley i Christopher Edmund Broome, nadając mu nazwę Agaricus taylorii. Obecną nazwę nadał mu w 1949 r. Rolf Singer^[1]. Niektóre inne synonimy^[2]:

• Volvariella murinella var. umbonata (J.E. Lange) Wichanský 1967
• Volvariella pusilla var. taylorii (Berk. & Broome) Boekhout 1986

Polską nazwę zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r.^[3]

Morfologia

Kapelusz

O średnicy 3–6 cm, początkowo wypukły, potem szeroko wypukły. Powierzchnia sucha, drobno promieniście owłosiona o barwie od szarawobrązowej do brązowawoszarej. Brzeg czasami pękający z wiekiem^[4].

Blaszki

Wolne, gęste z licznymi blaszeczkami, początkowo białawe, w miarę dojrzewania stają się różowe do brązowawo-różowych^[4].

Trzon

Wysokość 3,5–5,5 cm, grubość 0,7–1,3 cm; zwężający się stopniowo do wierzchołka; z lekko napęczniałą podstawą lub małą bulewą. Powierzchnia początkowo bardzo drobno owłosiona w pobliżu wierzchołka, ale wkrótce także w innych miejscach, biaława, przebarwiająca się na brązowawa. Pochwa gruba, biaława do szarej lub brązowawa, workowata^[4].

Miąższ

Biały, nie zmieniający barwy po uszkodzeniu, o słabym smaku i zapachu rzodkiewki^[4].

Wysyp zarodników

Brązoworóżowy^[4].

Cechy mikroskopowe

Zarodniki 6–8 × 4–5 µm, elipsoidalne, grubościenne, w KOH o barwie od szklistej do żółtawej, w odczynniku Melzera nieamyloidalne. Cheilocystydy i pleurocystydy jeśli występują, mają wymiary 30–50 × 7,5–12,5 µm, są butelkowate, cienkościenne, gładkie, w KOH szkliste. Skórka kapelusza zbudowana cylindrycznych, septowanych, gładkościennych lub lekko inkrustowanych strzępek o zaokrąglonych wierzchołkach, średnicy 5-15 µm, w KOH bezbarwnych do brązowawych. Brak sprzążek^[4].

Występowanie i siedlisko

Podano stanowiska w Europie, Ameryce Północnej, Środkowej i Południowej, Azji i Australii^[5]. W Polsce Władysław Wojewoda w 2003 r. przytoczył 4 stanowiska^[3], w późniejszych latach podano następne^[6].

Naziemny saprotrof występujący w lasach, na drogach i przy drogach^[3]. na ziemi bogatej w resztki drzewne^[4].