Skórnikowiec szarobrązowy

Skórnikowiec szarobrązowy Porostereum spadiceum (Pers.) Hjortstam & Ryvarden – gatunek grzybów należący do rodziny korownicowatych (Phanerochaetaceae)^[1].

Skórnikowiec szarobrązowy

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	żagwiowce
Rodzina	korownicowate
Rodzaj	skórnikowiec
Gatunek	skórnikowiec szarobrązowy
Nazwa systematyczna
Porostereum spadiceum (Pers.) Hjortstam & Ryvarden Syn. Fung. (Oslo) 4: 51 (1990)

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Phaneropchaete, Phanerochaetaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1801 r. Christiaan Hendrik Persoon nadając mu nazwę Thelephora spadicea. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali mu w 1990 r. Kurt Hjortstam i Leif Ryvarden, przenosząc go do rodzaju Porostereum^[1].

Synonimów ma około 30. Niektóre z nich^[2]:

• Crystallocystidium retirugum (Cooke) Rick 1940
• Duportella fulva (Lév.) G. Cunn. 1957
• Lopharia fulva (Lév.) Boidin 1959
• Lopharia spadicea (Pers.) Boidin 1959
• Porostereum fulvum (Lév.) Boidin & Gilles 2003
• Stereogloeocystidium spadiceum (Fr.) Rick 1940
• Stereum spadiceum Fr. 1838

Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r^[3], wcześniej (w 1896 r.) gatunek ten opisywany był przez Franciszka Błońskiego jako skórnik cisawy^[4].

Morfologia

Owocnik

Rozpostarty lub rozpostarto-odgięty. Górna powierzchnia lekko strefowana, gładka, lub z promienistymi grzbietami. Grubość 0,2–0,4 mm, na grzbietach do 1 mm. W stanie świeżym jest ciągły i ma barwę szarobrązową lub brązową, po wyschnięciu popękany i białawy. Obrzeże jaśniejsze^[5].

Cechy mikroskopowe

Strzępki szkieletowe i generatywne ze sprzążkami, o barwie od hialinowej do jasnobrązowej, o średnicy 3–6 μm. Szkieletocystydy cylindryczne, o długości 80–100 μm i średnicy 5–8 μm, brązowe, w młodych owocnikach gładkie, w starszych inkrustowane. Podstawki o kształcie od wrzecionowatego do cylindrycznego, rozmiarach 25–35 × 5–7 μm, 4-sterygmowe, ze sprzążką bazalną. Zarodniki cylindryczne, gładkie, cienkościenne, o rozmiarach 6–8 × 2,5–4 μm^[5].

Występowanie

Występuje w większości krajów Europy^[5]. W Polsce gatunek rzadki. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R – gatunek potencjalnie zagrożony z powodu ograniczonego zasięgu geograficznego i małych obszarów siedliskowych^[6]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Niemczech, Norwegii, Holandii^[4].

Występuje w lasach mieszanych i liściastych, czasami także w parkach i ogrodach. Rozwija się na martwym drewnie drzew liściastych; na leżących na ziemi pniach i gałęziach. W Polsce notowany na klonie jesionolistnym, jaworze, buku, śliwie domowej, robinii akacjowej, wierzbach^[4], w innych krajach także na moreli pospolitej, dębie omszonym, oleandrze pospolitym, eukaliptusie, chmielograbie europejskim, pistacji kleistej i Phyllirea angustifolia^[5].