Potyczka pod Skroniowem

Potyczka pod Skroniowem – potyczka partyzancka stoczona 21 lipca 1944 w Skroniowie przez oddziały partyzanckie Batalionów Chłopskich i Armii Krajowej przeciw oddziałom Wehrmachtu.

Potyczka pod Skroniowem

II wojna światowa
Czas	21 lipca 1944
Miejsce	Skroniów i teren wokół miejscowości
Terytorium	Polska pod okupacją III Rzeszy (Generalne Gubernatorstwo)
Wynik	zwycięstwo oddziałów BCh i AK
Strony konfliktu
Armia Krajowa Bataliony Chłopskie  III Rzesza
Dowódcy
Stanisław Gryń Kacper Niemirski
Siły
oddział Batalionów Chłopskich w sile 30 ludzi i oddziały Armii Krajowej oddział Wehrmachtu.
Straty
1 zabity, 2 rannych 7 zabitych, kilku rannych
Położenie na mapie okupowanej Polski w latach 1941–1944 miejsce bitwy
50°37′41″N 20°15′41″E

Przebieg

Plan rozbrojenia bez walki oddziału Wehrmachtu kwaterującego w Skroniowie nie powiódł się, w związku z czym doszło do starcia zbrojnego. Potyczkę rozpoczęły oddziały Armii Krajowej i Batalionów Chłopskich. Oddziałami AK dowodził Kacper Niemirski, a całością Stanisław Gryń ps. „Nałęcz”.

W trakcie ataku niespodziewanie nadjechał pociąg z żołnierzami niemieckimi, którzy wsparli oddział walczący we wsi. Było to dla partyzantów zaskoczeniem, ponieważ w ostatnich dniach czerwca zniszczyli urządzenia bloków kolejowych oraz rozkręcili szyny kolejowe na dość znacznym odcinku^[1]. W czasie wymiany ognia poległ podchorąży Adolf Prusek, a ranni zostali: Stanisław Gryń, dowódca oddziału BCh, i Tadeusz Radwan. Straty w Wehrmachcie szacowane były na 7 zabitych i kilku rannych^[2].