Powstanie maoistowskie w Indiach

Powstanie maoistowskie w Indiach – rebelia maoistów indyjskich zwanych naksalitami bądź naksalami. Powstanie trwa od 1967 roku^[1][2][3].

Powstanie maoistowskie w Indiach

Maksymalny zasięg rewolucji
Czas	od 1967
Miejsce	Ćhattisgarh, Jharkhand, Orisa, Bihar, Madhya Pradesh, Maharasztra
Terytorium	Indie
Wynik	trwa
Strony konfliktu
Naksalici Komunistyczna Partia Indii i pomniejsze organizacje milicje ludowe  Indie (siły rządowe)
Siły
10–20 tysięcy partyzantów + 100 tysięcy zwolenników 80 tysięcy policjantów
brak współrzędnych

Historia

Rozpoczęło się w 1967 roku w niewielkiej miejscowości Naksalbari, od której wywodzi się kreślenie „naksalici“^[2][3]. Rebelia rozprzestrzeniła się na okoliczne wioski. Zbuntowani chłopi zamordowali miejscową elitę tworząc w jej miejsce komitety ludowe^[4][2]. Na czele powstania stanął działacz maoistowski Charu Majumdar^[3]. Ruch rozprzestrzenił się na cały Bengal Zachodni. W następstwie za naksalitami poszli maoiści, a także przedstawiciele niemaoistowskiego komunizmu z innych obszarów kraju. Antyrządowe rozruchy wybuchały w Indiach z różną częstotliwością i efektami^[4]. W 1970 roku naksalici powołali ugrupowanie o nazwie Komunistyczna Partia Indii (Marksistowsko-Leninowska). Sekretarzem generalnym partii został Charu Muzumdar^[3]. W tym samym roku wybuchły zamieszki maoistów w Kalkucie. Chaos w mieście trwał kilka miesięcy. Zamieszki zostały opanowane przez policje a kalkuccy maoiści zdziesiątkowani^[3]. Charu Mazumdar wkrótce potem został ujęty przez policję i osadzony w areszcie, w którym zginął w 1972 roku^[3].

Po śmierci Muzumdara ruch naksalitów uległ podziałowi. Powstały nowe organizacje maoistów, wśród których znalazły się ugrupowania takie jak Centralny Zespół Komunistycznej Partii Indii (Marksistowsko-Leninowskiej), Zjednoczona Organizacja KPI (M-L), Maoistowskie Centrum Komunistyczne, Zjednoczony Komitet Komunistycznych Rewolucjonistów Indii (M-L) czy Organizacyjny Komitet Komunistycznych Rewolucjonistów^[3]. Zmianie uległa taktyka naksalitów. Zamiast otwartej walki postawili oni na wojnę prowadzoną metodami partyzanckimi^[4].

Rebelia odżyła po 1980 roku^[3]. W 2010 roku istniało 17 różnych organizacji zbrojnych maoistów. W wyniku działalności naksalitów rocznie ginie około 500-600 osób^[3]. Naksalici nierzadko stosują metody uznawane za terrorystyczne^[4][2].

W 2009 roku przeprowadzona została Operacja Lalgarh. Była to operacja wojskowa przeciwko naksalitom z PCAPA (Ludowy Ruch Przeciwko Okrucieństwu Policji) w Bengalu Zachodnim^[5].

Lokalizacja rebelii

Rebelianci działają na obszarze wschodnich i środkowych Indii. Obecni są w 182 dystryktach kraju. Ich działalność dotyczy głównie stanów Ćhattisgarh, Jharkhand, Orisa^[6], Bihar, Madhya Pradesh, Maharasztra i Bengal Zachodni^[2][7]. W niektórych regionach partyzantom prawie udało się zastąpić lokalną administrację^[7].

Wsparcie zagraniczne

W 2011 roku Indie oskarżyły Chiny o udzielanie schronienia przywódcom rebelii^[1] oraz Pakistan o finansowanie działalności maoistów^[1].