RWD-11

RWD-11 – polski samolot pasażerski z okresu międzywojennego.

RWD-11

RWD-11 w wersji pierwotnej
Dane podstawowe
Państwo	Polska
Producent	DWL
Typ	samolot pasażerski
Konstrukcja	dolnopłat o konstrukcji mieszanej, podwozie – chowane w locie
Załoga	2
Historia
Data oblotu	styczeń 1936
Lata produkcji	1935
Wycofanie ze służby	1939
Liczba egz.	1 prototyp
Dane techniczne
Napęd	2 silniki rzędowe Walter Major 6-II
Moc	430 KM (moc maksymalna łącznie)
Wymiary
Rozpiętość	15,20 m
Długość	10,12 m
Wysokość	3,30 m
Powierzchnia nośna	25,00 m²
Masa
Własna	1 740 kg
Użyteczna	910 kg
Startowa	2 650 kg
Osiągi
Prędkość maks.	305 km/h
Prędkość przelotowa	255 km/h
Prędkość minimalna	95 km/h
Prędkość wznoszenia	3,8 m/s
Pułap	4 100 m
Zasięg	800 km
Długotrwałość lotu	3,3 h
Dane operacyjne
Liczba miejsc
6
Rzuty

Historia

W 1933 roku w Jerzy Drzewiecki i Stanisław Rogalski opracowali projekt samolotu pasażerskiego zdolnego do przewozu 6 pasażerów, samolot ten otrzymał oznaczenie RWD-11. Samolot był konkurentem maszyny PZL.27, którą przewyższał osiągami i cechami lotno-użytkowymi.

Budowę prototypu zamówiło Dowództwo Lotnictwa w 1934 roku, gdyż zamierzało używać tego samolotu do przeszkalania pilotów na samoloty dwusilnikowe. Rozpoczęto wtedy budowę prototypu, lecz Dowództwo Lotnictwa wycofało się z umowy. Pomimo tego kierownictwo Doświadczalnych Warsztatów Lotniczych postanowiło kontynuować budowę samolotu. Ostatecznie budowę ukończono pod koniec 1935 roku.

W styczniu 1936 roku pilot doświadczalny DWL Aleksander Onoszko dokonał oblotu samolotu. Następnie rozpoczęło się szereg prób w locie, a także zmian konstrukcji polepszających warunki lotne samolotu. W okresie od września do grudnia 1936 roku przeszedł badania w Instytucie Techniki Lotniczej i uzyskał certyfikat. Wtedy też Dowództwo Lotnictwa podpisało z wytwórnią DWL umowę na budowę tego prototypu i zapłaciło za niego. Stając się jednak właścicielem prototypu Dowództwo Lotnictwa nie wyraziło zgodny na poddanie go próbom w PLL Lot. Takie postanowienie sprawiło, że nie wprowadzono samolotu do produkcji seryjnej dla lotnictwa cywilnego a lotnictwo wojskowe ostatecznie nie zamówiło tych samolotów do szkolenia załóg. Powstały 4 wersje tego samolotu, zmieniono zarówno nos maszyny, jak też zmieniono statecznik pionowy z pojedynczego na podwójny. Poprawiono też instalację hydrauliczną do chowania podwozia. W wyniku badań w locie usunięto skłonność maszyny do flatteru, a w nurkowaniu Aleksander Onoszko osiągnął 375 km/h, wykazując przewagę prędkości nad myśliwcami PZL P.11 i co zostało krytycznie ocenione przed Dowództwo Lotnictwa.

Zbudowano tylko 1 prototyp samolotu RWD-11.

Użycie

Prototyp samolot RWD-11 po oblataniu w styczniu 1936 roku był używany wyłącznie do lotów próbnych i badawczych. W 1938 roku w czasie jednego z lotów doszło do uszkodzenia podwozia samolotu w trakcie lądowania i samolotu nie udało się już naprawić do wybuchu wojny.

Samolot wziął udział w filmie Dziewczyna szuka miłości z 1938 r. wytwórni Panta-Film, reżysera Romualda Gantkowskiego, ze scenariuszem Wacława Sieroszewskiego, Ferdynanda Goetla, Antoniego Cwojdzińskiego i Tadeusza Królikiewicza^[1].

Uszkodzony samolot został przejęty przez Niemców i prawdopodobnie po naprawieniu używano go do lotów dyspozycyjnych.

Konstrukcja

Samolot pasażerski w układzie dwusilnikowego dolnopłatu z chowanym podwoziem.

Kadłub o konstrukcji kratownicowej wykonanej z rur stalowych. W okolicach silnika kryty blachą aluminiową, dalej kryty sklejką, w części ogonowej płótnem. Kabina załogi dwuosobowa (pilot i mechanik-radiotelegrafista) z podwójnymi pedałami, centralną kolumną oraz wolantem przestawialnym z miejsca pilota na miejsce mechanika. Kabina pasażerska miała wymiary 3,5x1,3x1,45 m i mieściła 6 foteli pasażerów. Wentylację i ogrzewanie kabiny zapewniało powietrze pobierane znad rur wydechowych silników. Za kabiną pasażerską znajdował się bagażnik o pojemności 0,6 m³ mieszczący 90 kg bagażu. Dostęp do kabiny załogi i pasażerskiej zapewniały drzwi umieszczone na lewej burcie kadłuba.

Napęd stanowiły dwa silniki rzędowe umieszczone w gondolach pod skrzydłami.

Podwozie trójpunktowe z kółkiem ogonowym. Koła główne chowane za pomocą instalacji hydraulicznej do gondoli silnikowych. Kółko ogonowe samonastawne z możliwością blokowania, amortyzowane sprężyną.