Retencja danych

Retencja danych – rutynowe zatrzymywanie przez operatorów informacji o tym, kto, z kim i kiedy łączył się (lub próbował to zrobić) za pomocą środków komunikacji elektronicznej. Dane te powinny być przechowywane przez okres nie dłuższy niż jest to niezbędne do celów, w których dane te są przetwarzane. Mogą być przechowywane przez dłuższy okres, o ile będą one przetwarzane wyłącznie do celów archiwalnych w interesie publicznym, do celów badań naukowych lub historycznych lub do celów statystycznych^[1].

Przechowywane dane

Retencji podlegają dane niezbędne do ustalenia zakończenia sieci, telekomunikacyjnego urządzenia końcowego i użytkownika końcowego inicjującego połączenie oraz do którego kierowane jest połączenie, jak również dane niezbędne do określenia daty i godziny połączenia, czasu jego trwania, rodzaju połączenia i lokalizacji telekomunikacyjnego urządzenia końcowego.

Cel przechowywania danych retencyjnych

Dane są wykorzystywane przede wszystkim jako źródło informacji i dowody w sprawach karnych. Polskie prawo jednak pozwala uprawnionym instytucjom korzystać z tych danych podczas realizacji swoich „ustawowych zadań”, także w celach prewencyjnych. Tylko sąd i prokurator są zobowiązani do poinformowania osoby o pobieraniu o nim danych. Policja i służby nie mają tego obowiązku.

Instytucje mające dostęp do danych retencyjnych

• Sądy
• Prokuratura
• Policja
• Straż graniczna
• Żandarmeria Wojskowa
• Służba Kontrwywiadu Wojskowego
• ABW
• CBA
• Służby skarbowe
• Służba Ochrony Państwa