Romuald Hube

Romuald Jan Hube (ur. 7 lutego 1803 w Warszawie, zm. 9 lipca 1890 tamże) – polski prawnik, historyk prawa polskiego, członek Rady Stanu Królestwa Polskiego^[1], członek Towarzystwa Historycznego we Lwowie^[2].

Romuald Hube

portret autorstwa Aleksandra Stankiewicza z 1852
Data i miejsce urodzenia	7 lutego 1803 Warszawa
Data i miejsce śmierci	9 lipca 1890 Warszawa
Miejsce spoczynku	Cmentarz Powązkowski w Warszawie
Zawód, zajęcie	prawnik wykładowca akademicki
Rodzice	Michał Hube
Odznaczenia

Ojciec Romualda, Michał Hube, pochodził ze Złotowa i w chwili urodzenia syna był urzędnikiem sądowym w służbie pruskiej, w inkwizytoracie warszawskim. Dziad Romualda, Jakub Hube za czasów przedrozbiorowych sprawował w Bydgoskiem funkcję urzędnika sądowego Rzeczypospolitej.

Romuald studiował w Krakowie, Warszawie i Berlinie. W czasie powstania listopadowego w 1831 roku pisał artykuły do związanego z Aleksandrem Wielopolskim dziennika „Zjednoczenie”^[3]. W latach 1826–1831 był profesorem prawa karnego na Królewskim Uniwersytecie Warszawskim, od 1834 członek, później od 1856 prezes komisji petersburskiej dla ustawodawstwa Królestwa Polskiego. Był współzałożycielem „Themis Polskiej” (1829–1830). Od roku 1843 do 1845 pełnił urząd profesora uniwersytetu petersburskiego. Wykładał tam prawo polskie, kanoniczne, karne i administracyjne, w latach późniejszych (od 1878) członek Rady Stanu Królestwa Polskiego. Opracował karny kodeks i procedurę dla Królestwa Polskiego. Napisał szereg prac z wielu dziedzin prawa. Główne to: „Prawo polskie w wieku trzynastym” (1874), „Prawo polskie czternastego wieku. Ustawodawstwo Kazimierza Wielkiego” (1881), „Historia praw karnych słowiańskich. Historia prawa karnego ruskiego” (1870–1872, 2 tomy). Wydania zbiorowe ukazały się 1905 w 2 tomach.

Grób senatora Romualda Hubego na Starych Powązkach w Warszawie

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera E-1-15/16)^[4].

Odznaczony Orderem Orła Białego, Orderem Świętego Włodzimierza 2 klasy, Orderem Świętej Anny 1 klasy, Orderem Świętego Stanisława 1 klasy, odznaką XXV lat nieskazitelnej służby^[5].