Roy Orbison

Roy Kelton Orbison (ur. 23 kwietnia 1936 w Vernon, zm. 6 grudnia 1988 w Hendersonville^[1]) – amerykański piosenkarz, autor tekstów i muzyk.

Roy Orbison

Imię i nazwisko	Roy Kelton Orbison
Data i miejsce urodzenia	23 kwietnia 1936 Vernon
Data i miejsce śmierci	6 grudnia 1988 Hendersonville
Przyczyna śmierci	zawał serca
Instrumenty	gitara, wokal
Gatunki	rock, pop, country
Zawód	muzyk, piosenkarz, autor piosenek
Aktywność	1953–1988
Wydawnictwo	Sun, Monument, MGM, London, Mercury, Asylum, PolyGram, Virgin
Powiązania	Traveling Wilburys, Teen Kings, The Wink Westerners, Class of '55
Strona internetowa

Okulary Orbisona w Rock and Roll Hall of Fame w Cleveland.

Gwiazda Roya Orbisona w Hollywood Walk of Fame.

Orbison w Nowym Jorku, 1987

Był znany przede wszystkim ze swojego charakterystycznego stylu śpiewania, złożonych strukturalnie piosenek, i ciemnych, emocjonujących ballad. Jego muzyka została opisana przez krytyków jako operowa, zyskując pseudonim „Carusa rocka” i „The Big O.”. Wiele utworów Orbisona wyrażały wrażliwość w czasach, gdy większość wykonawców rock and rollowych decydowała się na wyzywającą męskość. Największymi przebojami w jego karierze były: „Blue Bayou”, „I Drove All Night”, „Running Scared”, „Crying”, „In Dreams”, „It’s Over”, „Dream Baby (How Long Must I Dream)”, „Only the Lonely”, „Mean Woman Blues”, „You Got It”, „California Blue” i „Oh, Pretty Woman”. Znany był także ze swojej wstydliwości i traumy, które zwalczał, nosząc ciemne okulary przeciwsłoneczne.

Życiorys

Nie posiadając charyzmy scenicznej ani okazałej prezencji, skupił się na stronie muzycznej i tekstowej swych piosenek. Był obdarzony operowym głosem, śpiewał miłosne piosenki, stawiając się w pozycji odrzuconego. Łącząc to ze swymi cechami fizycznymi, udało mu się wykreować obraz „sympatycznego przegranego”.

Od połowy lat 60. do końca 80. kariera artysty uległa załamaniu, a jego albumy nie cieszyły się popularnością. Nie udały się także próby kariery aktorskiej. Na scenę powrócił niespodziewanie, zaproszony do udziału w nagraniach supergrupy folkrockowej Traveling Wilburys, w której obok Boba Dylana, Toma Petty’ego, George’a Harrisona i Jeffa Lynne’a nagrał znakomicie sprzedający się album z przebojem „Handle With Care”. Przypomniany publiczności, nagrał solowy album pt. Mystery Girl, który został bardzo dobrze przyjęty przez krytyków i słuchaczy. 4 grudnia 1988 w Highland Heights w Cleveland zagrał swój ostatni koncert w życiu. Zmarł dwa dni później w wyniku zawału serca^[2].

Inspiracje i dziedzictwo

Twórczość Orbisona była inspiracją dla członków grupy The Beatles, grupa ta w początkowym okresie swojej twórczości wzorowała się na licznych melodiach z piosenek Orbisona.

W roku 1987 został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame^[3], a w styczniu 2010 otrzymał gwiazdę na Hollywood Walk of Fame.

Barbara Orbison po śmierci męża poświęciła się trosce o spuściznę po artyście. Nakładem założonej przez nią wytwórni Orbison Records ukazało się pośmiertnie kilka płyt kompilacyjnych z nagraniami studyjnymi i koncertowymi Orbisona.

Życie prywatne

Z Claudette Orbison (zginęła potrącona przez ciężarówkę w 1966) miał trzech synów, najstarsi spłonęli w pożarze ich domu rodzinnego w Tennessee w 1968, najmłodszego (Wesley Orbison, ur. 1965) wychowywali rodzice Roya. Następnie poślubił poznaną w brytyjskim klubie Niemkę, Barbarę Wilhonnen Jacobs(inne języki), z którą miał dwóch synów.

Dyskografia: albumy studyjne

• 1961 Roy Orbison at the Rock House
• 1961 Lonely and Blue
• 1962 Crying
• 1963 In Dreams
• 1964 Oh, Pretty Woman
• 1965 Orbisongs
• 1965 There Is Only One Roy Orbison
• 1966 The Orbison Way
• 1966 The Classic Roy Orbison
• 1967 Roy Orbison Sings Don Gibson
• 1967 The Fastest Guitar Alive
• 1967 Cry Softly Lonely One
• 1969 Roy Orbison’s Many Moods
• 1970 Hank Williams the Roy Orbison Way
• 1970 The Big O
• 1972 Roy Orbison Sings
• 1972 Memphis
• 1973 Milestones
• 1975 I’m Still in Love with You
• 1976 Regeneration
• 1979 Laminar Flow
• 1987 In Dreams: The Greatest Hits
• 1989 Mystery Girl
• 1992 King of Hearts
• 2014 Mystery Girl (25. rocznica albumu)
• 2015 One of the Lonely Ones