Rufus King

Rufus King (ur. 24 marca 1755, zm. 29 kwietnia 1827) – amerykański prawnik, dyplomata i polityk (Partia Federalistyczna).

Rufus King

Data urodzenia	24 marca 1755
Data śmierci	29 kwietnia 1827
Senator Stanów Zjednoczonych 3. klasy ze stanu Nowy Jork
Okres	od 16 lipca 1789 do 23 maja 1796
Poprzednik	–
Następca	John Laurance
Senator Stanów Zjednoczonych 3. klasy ze stanu Nowy Jork
Okres	od 4 marca 1813 do 3 marca 1825
Poprzednik	John Smith
Następca	Nathan Sanford

Życiorys

King urodził się w Scarborough, wtedy leżącym w stanie Massachusetts, teraz zaś w Maine. Studiował prawo w Harvardzie, lecz gdy wybuchła wojna z Brytyjczykami w 1776 walczył pod Rhode Island. Gdy Brytyjczycy opuścili Boston, wrócił na studia i w 1777 roku ukończył je.

W latach 1784–1787 uczestniczył w obradach Kongresu Kontynentalnego jako delegat z Massachusetts.

Był delegatem stanu Massachusetts na Kongres Konstytucyjny w 1787 roku, na którym współpracował z Alexandrem Hamiltonem.

W latach 1789–1796 i 1813–1825 reprezentował stan Nowy Jork w senacie Stanów Zjednoczonych. Dwukrotnie kandydował na wiceprezydenta USA, w 1804 i 1808 oraz raz na prezydenta w 1816 roku.

W latach 1796–1803 i znów w latach 1825–1826 minister pełnomocny USA w Wielkiej Brytanii. Podczas pierwszej misji z lat 1796-1803 udało mu się wykorzystać podstawę negocjacyjna jaką dawał Traktat Jaya i doprowadzić do znacznego polepszenia stosunków z Londynem. Choć był federalistą (jednym z liderów partii), demokrata Thomas Jefferson utrzymał go na tym urzędzie, dopóki w 1803 roku King sam nie złożył dymisji. Stosunki z Wielką Brytanią były wtedy jak najlepsze, choć po 1805 zaczęły się psuć.

Będąc w Londynie King poznał południowoamerykańskiego rewolucjonistę Francisco de Miranda, któremu ułatwił podróż do USA w celu zebrania sił i środków na wyprawę zbrojną do hiszpańskiej wówczas Wenezueli. Wyprawa Mirandy z 1806 roku nie powiodła się.

Był abolicjonistą.

Jego synami byli John A. King i James G. King^[1].