Sławomir Sierakowski

Sławomir Witold Sierakowski^[1] (ur. 4 listopada 1979^[2] w Warszawie^[3]) – polski publicysta, socjolog, krytyk literacki i teatralny, wydawca, okazjonalnie dramaturg, założyciel i redaktor naczelny pisma „Krytyka Polityczna”, internetowego „Dziennika Opinii” oraz Wydawnictwa Krytyki Politycznej, współtwórca REDakcji^[a].

Sławomir Sierakowski

Sławomir Sierakowski (2014)
Data i miejsce urodzenia	4 listopada 1979 Warszawa
Zawód, zajęcie	publicysta, socjolog, krytyk literacki i teatralny, wydawca, dramaturg
Narodowość	polska
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Pracodawca	Krytyka Polityczna

Życiorys

Dzieciństwo

Wychowywał się na osiedlu bloków na warszawskich Jelonkach^[3]. Według własnej relacji w latach 80. XX w. należał do harcerstwa „o zaostrzonym rygorze” (niezależnego)^[4]. Jako piętnastolatek podjął z własnej inicjatywy pracę zarobkową, myjąc okna w Fabryce Samochodów Osobowych na Żeraniu i biurowcu Instytutu Pamięci Narodowej przy ul. Towarowej 28, sprzątając w restauracjach Magdy Gessler, a później udzielając korepetycji z matematyki^[5][6][7]. Jako uczeń liceum zainteresował się historią lewicy antykomunistycznej^[5].

Wykształcenie

Sławomir Sierakowski w trakcie obchodów ukraińskiego Dnia Niepodległości w Warszawie, 2022.

Ukończył Międzywydziałowe Indywidualne Studia Humanistyczne na Uniwersytecie Warszawskim, w ramach których studiował filozofię, ekonomię i socjologię, dyplom magistra socjologii uzyskując w 2003 roku^[8]. Wpływ na jego zainteresowania intelektualne wywarli Tomasz Merta i Dariusz Gawin^[5]. Był także słuchaczem seminarium Magdaleny Środy^[3]. W 2002 przełożył Manifest kosmopolityczny Ulricha Becka i po przeprowadzeniu dzięki Instytutowi Goethego wywiadu z autorem wziął udział w kierowanym przez niego projekcie badań nad globalizacją pamięci zbiorowej na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium^[9]. Podjął studia doktoranckie w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego^[10] i był stypendystą Collegium Invisibile, Ministra Edukacji Narodowej, Instytutu Goethego, niemieckich fundacji GFPS, DAAD i Akademia Roberta Boscha(inne języki)^[11], a także amerykańskiego German Marshall Fund(inne języki) oraz na uniwersytetach w Princeton, Yale'a i Harvarda.

Działalność organizacyjna

W 2002 rozpoczął wydawanie „Krytyki Politycznej” dzięki wsparciu finansowemu Zbigniewa Bujaka, od którego uzyskał 10 tys. zł na pierwszy numer pisma^[7][6]. Na zaproszenie Fundacji Galerii Foksal organizował przegląd filmów Artura Żmijewskiego, współpracował jako krytyk teatralny z Romanem Pawłowskim^[7].

W październiku 2003 zainicjował List otwarty do europejskiej opinii publicznej, wystosowany przez 250 polskich intelektualistów w obronie projektu Konstytucji dla Europy i publikowany także za granicą^[6][12].

W 2005 został prezesem Stowarzyszenia im. Stanisława Brzozowskiego, które prowadzi 5 centrów kultury (Warszawa, Gdańsk, Łódź, Cieszyn, Kijów) oraz 25 lokalnych klubów w Polsce, Ukrainie, Rosji i Niemczech. W 2008 został wskazany przez Aleksandra Kwaśniewskiego jako lider dla „lewicy XXI wieku”^[13]. W 2012 uczestniczył obok Józefa Oleksego, Leszka Millera, Włodzimierza Cimoszewicza, Janusza Palikota, Łukasza Foltyna, Janusza Czapińskiego, Dariusza Rosatiego, Pawła Piskorskiego, Tomasza Nałęcza i Marka Borowskiego w organizowanym przez Kwaśniewskiego spotkaniu dyskusyjnym „Dialog i Przyszłość”^[14]. Od 2012 jest dyrektorem Instytutu Studiów Zaawansowanych w Warszawie, zorganizowanego przez „Krytykę Polityczną” na wzór IAS w Princeton^[15].

W czerwcu/lipcu 2022 zorganizował z sukcesem zbiórkę pieniędzy na zakup drona Bayraktar dla Ukrainy w celu wsparcia jej podczas rosyjskiej inwazji. W ciągu miesiąca zebrano ponad 24 mln zł. Producent Bayraktara zadeklarował, że przekaże Ukrainie maszynę bezpłatnie, a zebrane pieniądze zostaną przekazane na pomoc humanitarną^[16][17] (podobnie postąpił podczas analogicznej zbiórki miesiąc wcześniej na Litwie, zorganizowanej przez dziennikarza Andriusa Tapinasa(inne języki), co było inspiracją dla akcji Sierakowskiego^[18]).

Działalność publicystyczna

Debiutował artykułem napisanym we współpracy z Michałem Łuczewskim na łamach „Gazety Wyborczej” w 2001^[7]. Zajmuje się przede wszystkim tematyką polityczną, pisząc do m.in. „Krytyki Politycznej”, „Gazety Wyborczej”, „Newsweeka”, „Polityki”, i kulturalną: wraz z Kingą Dunin i Cezarym Michalskim prowadził program Lepsze książki w TVP Kultura). Od jesieni 2008 prowadził wraz z Rafałem Ziemkiewiczem program „Pojedynek” w TVP Historia. Jest felietonistą „New York Timesa”^[19].

Działalność artystyczna

11 listopada 2007 w TR Warszawa miała miejsce premiera Szewców u bram według Witkacego w reżyserii Jana Klaty, z którym Sierakowski współpracował jako dramaturg, a także współautor adaptacji.

W 2008 wystąpił w filmie izraelskiej artystki Ja’el Bartany Mary Koszmary, w którym na pustym Stadionie Dziesięciolecia wygłasza przemówienie o powrocie trzech milionów Żydów do Polski. Przemówienie napisał razem z Kingą Dunin^[20]. Mary Koszmary miały premierę w Centrum Pompidou w Paryżu i były pokazywane w najlepszych muzeach w ponad 20 krajach (m.in. w Jewish Museum i Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku, Tate Modern w Londynie, AGO w Toronto, UCI w Los Angeles). Część II: Mur i Wieża powstała w 2009 roku, część III: Zamach reprezentowała Polskę na Biennale w Wenecji w 2011.

Nagrody

W 2007 znalazł się w finale nagrody dziennikarskiej Grand Press, a w 2008 w finale Nagrody im. Barbary Łopieńskiej.

Życie prywatne

Jest jedynakiem^[5]. Jego przodkowie nie mieli wyższego wykształcenia^[21], matka pracowała jako kierowniczka w Zakładach Wytwórczych Lamp Elektrycznych im. Róży Luksemburg^[7]. W początkowym okresie kierowania „Krytyką Polityczną” Sierakowski zajmował odziedziczony po dziadkach dom w warszawskiej dzielnicy Radość^[7][3], później zamieszkał w wynajętej kawalerce przy ul. Chmielnej^[5], naprzeciwko redakcji „Krytyki Politycznej”^[7].

Uwagi

1. Otwarta świetlica kulturalna mieszcząca się przy ul. Chmielnej w Warszawie.