SM U-47 (1915)

SM U-47 – niemiecki okręt podwodny typu U-43 zbudowany w Kaiserliche Werft w Gdańsku w latach 1914-1916. Wodowany 16 sierpnia 1915 roku, wszedł do służby w Cesarskiej Marynarce Wojennej 28 lutego 1916 roku. Służbę rozpoczął w III Flotylli pod dowództwem kapitana Heinricha Metzgera^[1]. U-47 w czasie dwóch patroli zatopił 14 statków o łącznej pojemności 23 931 BRT oraz trzy uszkodził i jeden zajął jako pryz.

Ten artykuł dotyczy okrętu podwodnego U-47 z 1915 roku. Zobacz też: inne okręty o tej samej lub podobnej nazwie.

SM U-47

Klasa	okręt podwodny
Typ	U-43
Historia
Stocznia	Kaiserliche Werft, Gdańsk
Początek budowy	sierpień 1914
Wodowanie	16 sierpnia 1915
Kaiserliche Marine
Wejście do służby	28 lutego 1916
Los okrętu	zniszczony 28 października 1918
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	725 ton 940 ton
Długość	65 m
Szerokość	6,2 m
Zanurzenie testowe	50 metrów
Napęd
2 silniki Diesla (2x1200 KM), 2 silniki elektryczne (2x600 KM), 2 wały
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	15,2 węzła 9,7 węzła
Zasięg	powierzchnia: 9400 Mm / 8 węzłów zanurzenie: 55 Mm / 5 węzłów
Uzbrojenie
6 torped, działo 88 mm
Wyrzutnie torpedowe	4 x 500 mm (dziób-rufa)
Załoga	36

Pierwszym zatopionym statkiem był fiński parowiec pasażerski „Wellamo” o pojemności 1050 BRT, który 30 sierpnia 1916 roku został zatopiony około 9 mil na północny wschód od latarni morskiej na wyspie Tankar. Ostatnim statkiem zatopionym przez załogę U-47 był francuski parowiec „Vaulcanus” o pojemności 1470 BRT. W grudniu 1916 roku okręt przepłynął na Morze Śródziemne i został przydzielony do Pola Flotylli.

28 sierpnia 1917 roku kapitan Metzger został zastąpiony na dwa miesiące przez kapitana Johannesa Feldkirchnera^[2]. W okresie od połowy stycznia do połowy czerwca 1918 roku dowódcą okrętu był Wilhelm Canaris. W czerwcu 1918 roku okręt uległ awarii i do końca wojny nie brał udziału w walkach. W czasie wycofywania się wojsk niemieckich z półwyspu Pula w końcu października 1918 roku okręt został zatopiony.