Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Saia Faingaʻa
australijski rugbysta Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Saia Faingaʻa (ur. 2 lutego 1987 w Queanbeyan) – australijski rugbysta grający na pozycji młynarza w zespole Reds oraz w reprezentacji narodowej. Triumfator Super Rugby i Pucharu Trzech Narodów w sezonie 2011 oraz zdobywca brązowego medalu podczas Pucharu Świata w Rugby 2011, mistrz świata juniorów.
Remove ads
Kariera klubowa
Podsumowanie
Perspektywa
Grać w rugby rozpoczął wraz z bratem bliźniakiem w drużynie pięciolatków miejscowego klubu rugby league Queanbeyan Kangaroos[1], a następnie już w rugby union w Queanbeyan Whites[2][3]. Uczęszczał do St Edmund's College, którego absolwentami byli m.in. George Gregan i Matt Giteau[4][5]. Występował w pierwszej drużynie tej szkoły w trzeciej linii młyna, po czym trenerzy przestawili go na pozycję młynarza[6]. Jeszcze w trakcie nauki został członkiem Akademii Brumbies, a po ukończeniu szkoły w 2004 roku[7] rozpoczął treningi z seniorską drużyną Brumbies oraz związał się z miejscowym klubem Tuggeranong Vikings[8][9][10], a także z powiązanym z nim zespołem Canberra Vikings[11][12].
W 2005 roku po trzech latach w Brumbies Academy podpisał z tym klubem tzw. rookie contract na sezon 2006, oferowany młodym obiecującym graczom, którzy trenują z pierwszą drużyną i mogą być do niej powołani w razie kontuzji któregoś z podstawowych zawodników[13][14], a rok później pełny dwuletni kontrakt[15], toteż przez kolejne trzy sezony znajdował się w pierwszej drużynie[16][17][18].
Po raz pierwszy w barwach Brumbies pojawił się w styczniu 2006 roku w przedsezonowym meczu przygotowawczym przeciwko Waratahs[19], swój debiut w rozgrywkach Super 14 zaliczył zaś niespodziewanie już w lutym tego roku. Na skutek kontuzji dwóch podstawowych młynarzy zespołu[20] pomimo obaw trenerów o umiejętności debiutanta na takim poziomie rozgrywek[21] wprost ze zgrupowania kadry U-19 został wystawiony do meczowego składu przeciw Stormers[22][23]. Został tym samym jednym z pierwszej czwórki stypendystów NTS (pozostałymi byli David Pocock, Josh Holmes i Caleb Brown) grających w tych rozgrywkach[24]. Do końca sezonu zagrał jeszcze z ławki rezerwowych w trzech spotkaniach[15]. Następnie znalazł się w składzie Brumbies[25] na zwycięskie rozgrywki Australian Provincial Championship[15][26].
W kolejnym sezonie ponownie miał terminować u boku doświadczonych Davida Palaviego i Jeremy’ego Paula, jednak zakończenie kariery tego pierwszego spowodowało, iż Fainga'a jako rezerwowy zaliczył kolejne jedenaście meczów[1][27]. Po zakończeniu sezonu Super 14 związał się z Eastern Suburbs Rugby Union Club z Sydney[28], z którym jeszcze w tym sezonie dotarł do finału rozgrywek Shute Shield[1][29][30][31], w jego barwach występując również w kolejnym roku[32][33]. Także w 2007 roku znalazł się w składzie Canberra Vikings startującego w jedynym rozegranym sezonie Australian Rugby Championship[34] i prócz przedsezonowego meczu przygotowawczego[35] zagrał w trzech spotkaniach tych rozgrywek[36], w ich trakcie bowiem nabawił się kontuzji ścięgna[1][37].
Gdy w 2008 roku doszło do negocjacji kończących się kontraktów, propozycję jego przedłużenia otrzymał tylko Saia, chcący nadal grać razem bracia rozpoczęli zatem poszukiwania nowego klubu[38][39]. W kwietniu tego roku podpisali więc umowę z zespołem Reds trenowanym wówczas przez Phila Mooneya, ich dawnego szkoleniowca z kadry U-19[40]. Debiutancki sezon w barwach Reds nie był udany, wszystkie występy zaliczył z ławki rezerwowych[41][42], jednak w 2010 roku postawił na niego nowy selekcjoner Reds, Ewen McKenzie, czyniąc go graczem wyjściowej piętnastki[27][43][44]. W 2010 roku zajął ex aequo trzecie miejsce w głosowaniu dla najlepszego zawodnika według graczy Reds[45].
W związku z przeprowadzką do Brisbane w lokalnych rozgrywkach klubowych został zawodnikiem Souths Rugby Club[46][47], w którym występował przez dwa lata[45][48], w pierwszym z nich docierając do finału rozgrywek[49]. W 2011 roku przeniósł się natomiast do zespołu GPS Rugby[50][51][52], choć jego pozostałe sportowe zobowiązania nie pozwalały mu na częste występy w jego barwach[53][54].
Po przełomowym, zarówno dla siebie, jak i zespołu, sezonie 2010 przedłużył kontrakt z Reds o kolejne dwa lata[55]. Już rok później wystąpił we wszystkich osiemnastu spotkaniach zakończonego triumfem Reds sezonu Super Rugby[53][56][57]. Początek 2012 roku zakłóciła mu odniesiona w przedsezonowym spotkaniu kontuzja kostki[58][59], jednak po powrocie do zdrowia zaliczył pięćdziesiąty występ w barwach klubu z Queensland[60]. W marcu 2012 roku przedłużył kontrakt o rok[61], choć wskutek zmniejszania liczby zawodników objętych dodatkami wypłacanymi przez Australian Rugby Union rozważał poszukiwania zagranicznego klubu[62][63][64]. Kontuzje z poprzedniego roku i dobra postawa jego zastępców spowodowały zaś, że do sezonu 2013 przystępował niepewny o miejsce w podstawowym składzie Reds[65]. Po niegroźnej przedsezonowej kontuzji[66] powrócił do pierwszej piętnastki zespołu[67], gdzie podkreślana była jego dobra postawa w obronie[68]. W sezonie 2014 zaliczył setny występ w rozgrywkach Super Rugby[69].
W inauguracyjnej edycji National Rugby Championship został przydzielony do zespołu Queensland Country[70], dla którego rozegrał jeden mecz[71].
Remove ads
Kariera reprezentacyjna
Podsumowanie
Perspektywa
Był stypendystą ogólnokrajowych programów National Talent Squad[72] oraz Australian Institute of Sport[73][74]. W stanowych barwach występował w mistrzostwach kraju U-16 w 2002 roku[75][76] zdobywając trzecie miejsce[77][78], a następnie w kategorii U-18 w 2004 roku[79][80][81]. Pociągnęło to za sobą powołania do kadry Australian Schoolboys, w której występował w latach 2003–2004[82][83] biorąc udział w tym okresie we wszystkich sześciu testmeczach[84]. W 2003 roku wystąpił przeciw rówieśnikom z Fidżi, Tonga i Nowej Zelandii[85][86][87][88], powracając do składu w 2004 roku[81][89] na mecze z Irlandią, Samoa i Nową Zelandią[90][91][92].
W 2005 roku uczestniczył w zgrupowaniu[93], a następnie wraz z kadrą U-19 poleciał na odbywające się w Południowej Afryce mistrzostwa świata[94]. We wszystkich pięciu spotkaniach wyszedł na boisko w podstawowej piętnastce[95][96][97][98][99], a Australijczycy zdobyli brązowy medal[100]. Znalazł się następnie na zgrupowaniu kadry U-21 przygotowującej się do występu w mistrzostwach świata[101], jednak nie znalazł się w składzie wylatującym do Argentyny[102] z powodu kontuzji[14]. W obu tych reprezentacjach zagrał jednak rok później. Znalazł się w ogłoszonym na początku marca 2006 roku przez selekcjonera kadry U-19 Phila Mooneya składzie na mistrzostwa świata w Dubaju[103], w którym przypadła mu rola kapitana[104]. W zakończonym triumfem turnieju[105] Faingaʻa zagrał w czterech meczach[106][107][108][109]. Miesiąc później otrzymał powołanie do reprezentacji U-21 na czerwcowe mistrzostwa świata we Francji[110]. W tych zawodach wystąpił w trzech spotkaniach[111][112][113], a młodzi Australijczycy w meczu o brązowy medal ulegli Nowozelandczykom[105].
Pierwsze powołanie do seniorskiej kadry otrzymał od Robbiego Deansa na rozgrywane w czerwcu 2010 roku cztery testmecze[114]. Zadebiutował z ławki rezerwowych przeciwko Fidżi[115], w pozostałych trzech spotkaniach wychodząc w podstawowym składzie[44]. Znalazł się następnie w składzie na Puchar Trzech Narodów 2010[116], opuszczając jedynie ostatnie spotkanie tego turnieju z powodu dwutygodniowego wykluczenia za niebezpieczną szarżę[117]. Pierwszy raz wspólnie z bratem wyszli na boisko w podstawowym składzie Wallabies 5 sierpnia tego roku zostając tym samym pierwszą od 1983 roku[118] i trzecią w historii parą bliźniąt w australijskich barwach, po Jimie i Stewarcie Boyce oraz Marku i Glenie Elli[119][120]. Do końca roku, będąc w kadrze również na kończące sezon mecze w Hongkongu i Europie[121], uzbierał łącznie jedenaście reprezentacyjnych występów[44]. Po testmeczu z Walią wypadł z meczowego składu[122], zagrał wówczas w dwóch spotkaniach przeciw drużynom klubowym – Leicester Tigers[123] i Munster[124].
W lipcu 2011 roku został nominowany do składu na pierwszą część sezonu[125], pojawił się wówczas na boisku w trzech spotkaniach skróconej edycji Pucharu Trzech Narodów zakończonej pierwszym od dekady triumfem Australijczyków[126]. Został następnie powołany na Puchar Świata w Rugby 2011[127]. Szansę gry otrzymał jedynie dwukrotnie[128] – w grupowym pojedynku z Rosją[129] i w wygranym z Walijczykami meczu o trzecie miejsce[130]. Podkreślając jego rolę jako trzeciego młynarza kadry, selekcjoner nie powołał go na dwumeczowe minitournée na Wyspy Brytyjskie pod koniec tego roku[131] ani na cztery mecze reprezentacji w czerwcu 2012 roku[132]. Powrócił do meczowego składu w The Rugby Championship 2012, gdy kontuzji doznał Tatafu Polota-Nau[133]. Z trzeciego spotkania Bledisloe Cup oraz europejskiego tournée wyeliminowała go natomiast złamana na treningu ręka[134][135].
Początkowo nie był brany pod uwagę przy ustalaniu składu przygotowywanego na tournée British and Irish Lions 2013, jednak podobnie jak rok wcześniej miejsce w nim dała mu kontuzja Tatafu Polota-Nau[136][137]. Znalazł się w składach na wszystkie trzy testmecze, na boisku pojawił się jednak tylko w ostatnim. Po przejęciu funkcji selekcjonera kadry przez Ewena McKenzie pozostał w wybranej przez niego trzydziestce[138][139]. Rozegrał pełną kampanię w The Rugby Championship 2013, występował także podczas wyprawy do Europy do momentu powrotu Polota-Nau, w całym sezonie zaliczył zatem jedenaście występów, wszystkie w roli rezerwowego[140]. Także rok później nie był uwzględniony w gronie Wallabies na czerwcowe testmecze[141]. Uważany był wówczas za szóstego młynarza w kraju[142], prócz Moore’a i Polota-Nau wyżej cenieni byli Nathan Charles, James Hanson[143] i Tolu Latu[144]. Po serii kontuzji, która przetrzebiła zasoby zawodników na tej pozycji, otrzymał powołanie na The Rugby Championship 2014[145] i miejsce w wyjściowej piętnastce po raz pierwszy od czterech lat[146][147] na dwa ostatnie mecze tego turnieju. Utrzymał je także w trzecim meczu o Bledisloe Cup oraz, już za kadencji Michaela Cheiki[148], w spotkaniu z Barbarians[149] i czterech testmeczach w Europie.
Remove ads
Varia
- Jest pochodzenia aborygeńsko-tongańskiego. Jego prababka była jednym z dzieci aborygeńskiego skradzionego pokolenia[150], natomiast częścią jego tongańskiego dziedzictwa są noszone również przez pozostałych braci tatuaże[151].
- Jest bardzo zżyty z pięć minut młodszym bratem bliźniakiem – Anthonym – od najmłodszych lat grają w tych samych klubach, mieszkają razem, na zgrupowaniach dzielą pokój, a nawet, ku początkowemu zdziwieniu graczy i trenerów, wzajemnie rozczesują sobie włosy[6].
- Prócz brata bliźniaka, w rugby grają również jego dwaj pozostali bracia – Vili[152][153] i Colby, zawodnik Brumbies i kapitan reprezentacji U-20[154][155]. Rodzeństwa dopełnia najmłodsza Hulita[39]. Ich kuzyn, Ipolito Fenukitau, był reprezentantem Tonga i Australii[156].
- Z partnerką Alicią mają urodzoną we wrześniu 2014 roku córkę Siennę[157].
- Uzyskał Diploma of Business, a następnie studiował zarządzanie nieruchomościami[27].
- Został przyjęty do hali sław rodzinnego miasta[158].
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads