Puchar Świata w Rugby 2011

Puchar Świata w Rugby 2011 – siódmy Puchar Świata, zawody o randze mistrzostw świata w rugby union rozgrywane co cztery lata. Organizowany przez Nową Zelandię siedmiotygodniowy turniej rozpoczął się 9 września ceremonią otwarcia podkreślającą bogatą historię i różnorodność kulturową tego kraju, natomiast finał odbył się w Auckland na Eden Park 23 października 2011 roku. W turnieju zwyciężyła drużyna gospodarzy, w finale pokonując Francuzów 8–7, podczas gdy obrońcy tytułu, zespół RPA, odpadł w ćwierćfinale po porażce z Australią. Był on największymi zawodami sportowymi w historii tego kraju.

Puchar Świata w Rugby 2011

2011 IRB Rugby World Cup

2007 2015
Dyscyplina	rugby union
Organizator	IRB
Szczegóły turnieju
Gospodarz	Nowa Zelandia
Otwarcie	9 września 2011, Auckland
Zamknięcie (finał)	23 października 2011, Auckland
Liczba drużyn	20 (z 6 konfederacji)
Liczba aren	13 (w 12 miastach)
I miejsce	Nowa Zelandia
II miejsce	Francja
III miejsce	Australia
Statystyki turnieju
Liczba meczów	48
Liczba punktów	2216 (46,17 na mecz)
Oglądalność	1 477 294 (30 777 na mecz)
Najlepiej punktujący	Morné Steyn (62)
Najwięcej przyłożeń	Chris Ashton (6) Vincent Clerc (6)
Strona internetowa

Maoryski trębacz rozpoczynający każde spotkanie Pucharu Świata

Wybór gospodarza

Na początku października 2004 roku IRB potwierdził zainteresowanie organizacją turnieju ze strony trzech związków rugby – z Japonii, RPA i Nowej Zelandii – oraz ogłosił szczegółowy harmonogram wyłonienia gospodarza tych zawodów^[1][2]. Wstępne zgłoszenia chętnych do zorganizowania siódmej edycji Pucharu Świata IRB przyjmował do 31 stycznia 2005 roku. Zainteresowanie potwierdziły wówczas te trzy związki, a następnie złożyły oficjalne kandydatury w wyznaczonym terminie 13 maja 2005 roku^[3][4][5].

Japonia początkowo była uważana za najpoważniejszego kandydata do organizacji tego turnieju. Swój wniosek argumentowała gotową infrastrukturą zbudowaną na MŚ w piłce nożnej w 2002 roku, doświadczeniem w organizacji wielkich imprez, wytykając jednocześnie IRB organizację Pucharu Świata jedynie w krajach z najwyższego szczebla rozgrywek^[6]. RPA, której delegacją dowodził triumfator Pucharu Świata 1995, Francois Pienaar^[7], przekonywała do swojej kandydatury budowanymi wówczas na MŚ 2010 pojemnymi stadionami, prognozowanymi rekordowymi zyskami oraz wsparciem wielkich firm i rządu. Dodatkowym atutem było posiadanie tej samej strefy czasowej co Europa, pomagającej przyciągnąć przed telewizory miliony widzów^[8]. Delegacja Nowej Zelandii, w składzie której znaleźli się między innymi premier Helen Clark, prezes NZRU, Jock Hobbs, oraz dwóch zawodników: ówczesny kapitan reprezentacji, Tana Umaga, oraz legenda All Blacks lat sześćdziesiątych XX wieku, Colin Meads^[9], z kolei postawiła na wszechobecność rugby w tym kraju, pasję do tego sportu i jego wpływ na kształtowanie się ducha narodu, sukces tournée British and Irish Lions oraz fakt, że w przyszłości turniej ten może być zbyt duży dla zorganizowania przez mniejsze kraje^[10].

Latem 2005 roku w krajach kandydujących gościły inspekcje techniczne IRB, natomiast decyzja wskazująca organizatora turnieju miała zapaść podczas spotkania zarządu IRB 17 listopada 2005 roku w Dublinie^[5]. Jako że po raz pierwszy w historii wybór miał nastąpić spośród trzech kandydatów, w pierwszej rundzie tajnego głosowania odpadał ten z najmniejszą liczbą głosów, po czym odbyć się miała druga runda głosowania, przy czym zainteresowane związki nie miały prawa głosu. Stwierdzony przez niezależnego audytora wybór gospodarza imprezy miał być ogłoszony na specjalnej konferencji prasowej^[11]. W pierwszej rundzie głosowania najmniej głosów dostała RPA odpadając z rywalizacji, w drugiej zaś Nowa Zelandia zdobyła więcej głosów niż Japonia^[12][13][14]. Przewodniczący zarządu IRB, Syd Millar, ogłosił zatem oficjalnie przyznanie Nowej Zelandii prawa do organizacji siódmego Pucharu Świata.

Już po tej decyzji IRB otrzymał pismo z brytyjskiej kancelarii prawniczej, częściowo opublikowane w The Sunday Times, domagające się – rzekomo w imieniu Asian Rugby Football Union, którego Japonia jest członkiem – anulowania wyniku głosowania przyznającego Nowej Zelandii prawa do organizacji turnieju i przeprowadzenie nowego do końca marca 2006 roku ze względu na brak przejrzystości samego procesu głosowania oraz na handel głosami, przede wszystkim pomiędzy Irlandią a Nową Zelandią^[15][16]. Władze New Zealand Rugby Union nazwały te zarzuty całkowitym nonsensem^[17], oskarżenia odrzucił też irlandzki związek^[18], Japończycy zaś zaprzeczyli zarówno chęci ponownego zorganizowania głosowania, jak i jakiemukolwiek zaangażowaniu w sprawę tej petycji^[19].

Informacje ogólne

Turniej – w ramach przeciwdziałania nieuczciwym praktykom marketingowym i zakazanym praktykom w zakresie sprzedaży biletów – został objęty prawną ochroną dla ważnych imprez^[20][21], organizatorzy dodatkowo rozpoczęli kampanię zniechęcającą do zakupu biletów od nieautoryzowanych dystrybutorów^[22]. W grudniu 2009 roku podano do wiadomości przedziały cenowe biletów: najtańsze normalne wejściówki na fazę grupową kosztowały trzydzieści NZD z ulgowymi o połowę tańszymi, zaś możliwość zobaczenia finału wyceniona została w granicach 390–1250 NZD^[23]. Całkowita liczba biletów (brutto) dostępnych na mecze turnieju wynosiła 1,74 miliona, netto zaś – po odjęciu miejsc zarezerwowanych dla mediów, VIP-ów itp. – wynosiła 1,65 miliona. W pierwszej kolejności część biletów trafiła do pakietów meczowo-hotelowo-wycieczkowych, drugą uprzywilejowaną grupą były osoby posiadające sezonowe karnety lub loże na poszczególnych stadionach – odpowiednio w styczniu–lutym oraz marcu 2010 roku. Pozostałe bilety sprzedawane były w czterech transzach. W pierwszej fazie – na przełomie kwietnia i maja 2010 roku – fani mogli zamawiać zestawy biletów na wszystkie mecze na danym obiekcie lub wszystkie mecze danej drużyny w rozgrywkach grupowych oraz dodatkowo na ćwierćfinały i mecz o trzecie miejsce, w drugiej zaś – na przełomie września i października 2010 roku – o pojedyncze bilety na wszystkie spotkania z wyjątkiem półfinałów i finału. Na początku 2011 roku osoby, które zakupiły bilety w dwóch pierwszych fazach, mogły aplikować o wejściówki na decydującą fazę, które były przyznawane w losowaniu, natomiast reszta niesprzedanych biletów do ogólnej sprzedaży miała trafić w połowie tegoż roku^[24][25]. Globalna sprzedaż wejściówek zaczęła się pięćset dni przed rozpoczęciem zawodów^[26] i już pierwszego dnia spłynęło dwadzieścia pięć tysięcy aplikacji przekładających się na dziewięćdziesiąt tysięcy biletów^[27]. Poziom pół miliona sprzedanych biletów – wartych 76 mln NZD – przekroczono z końcem pierwszej fazy sprzedaży^[28], dziewięćset tysięcy o łącznej wartości 200 mln NZD pod koniec czerwca 2011 roku^[29], zaś milion – oznaczający 220 mln NZD wartościowo, czyli 82% zakładanego celu – osiągnięto tydzień później, tuż po rozpoczęciu ostatniej fazy sprzedaży^[30].

Była to największa impreza sportowa, która kiedykolwiek gościła w Nowej Zelandii^[31], przyćmiewając między innymi Puchar Świata w Rugby 1987, Igrzyska Wspólnoty Narodów 1990 czy tournée British and Irish Lions w roku 2005. Rząd spodziewał się więc przyjazdu początkowo sześćdziesięciu, a następnie około dziewięćdziesięciu pięciu tysięcy zagranicznych kibiców^[32][33], a ostatecznie zjawiło się ich sto trzydzieści trzy tysiące^[34][35]. Sprzedano 87% dostępnych biletów, a przychód z ich sprzedaży, 268,7 mln NZD, nieznacznie przekroczył zakładany przed turniejem poziom^[36][37]. Zagraniczni turyści wykupili biliety za 30% tej wartości^[35], a sam finał odpowiadał za przychód w wysokości ponad 50 mln NZD^[36]. Ogółem cały turniej przyniósł przychód na poziomie 90 mln GBP przy estymacji o 10 mln niższej^[37], a strata organizatorów okazała się niższa o dwadzieścia procent od pierwotnych założeń wynosząc 31,3 mln NZD^[38]. Raport zamówiony przez nowozelandzki rząd podkreślił znaczące przekroczenie oczekiwań organizatorów zarówno pod względem sportowym, jak i ekonomicznym – wpływ turnieju na gospodarkę szacowany był na 1,73 miliarda NZD oraz utrzymanie blisko trzydziestu tysięcy miejsc pracy na rok^[39][40].

Do sprawnego przeprowadzenia zawodów potrzebna była pomoc ponad pięciu tysięcy wolontariuszy, proces ich rekrutacji rozpoczął nowozelandzki premier John Key na początku czerwca 2010 roku, a ambasadorem tego programu mianowano triumfatora Puchar Świata 1987, Michaela Jonesa^[41]. W całym kraju zostało zorganizowanych 38 sesji przybliżających wymagania i benefity^[42], zgłoszenia były przyjmowane od połowy lipca tego roku^[43], a ostatecznie przy turnieju pracowało ponad pięć i pół tysiąca wolontariuszy^[44].

Ceremonia otwarcia została przygotowana przez firmę Davida Atkinsa, odpowiedzialnego m.in. za ceremonię otwarcia ZIO 2010^[45] i podkreślała ona bogatą historię i różnorodność kulturową Nowej Zelandii^[46]. Na potrzeby turnieju zaprojektowano także specjalną czcionkę oraz branding wykorzystujący utożsamiane z maoryską kulturą motywy mangopare i koru^[47][48], które pojawiły się m.in. na biletach^[49]. Przedmeczowe hymny poszczególnych reprezentacji były wykonywane przez lokalne chóry^[50]. Oficjalny album został wydany 9 sierpnia 2011 roku, a wykonawczynią nagrywanego na każdą edycję turnieju utworu World in Union była Hayley Westenra^[51].

Puchar Świata 2011 był oglądany przez większą liczbę młodych ludzi i kobiet niż którykolwiek z poprzednich turniejów, zaś ogólna liczba obejrzanych transmisji wzrosła o 60%. Sam finał zgromadził największą widownię w historii nowozelandzkiej telewizji osiągając udział 98%, a we Francji pomimo wczesnej pory odpowiednio 82% stanowiąc rekordowy wynik w roku kalendarzowym. O 6% wzrosła natomiast liczba widzów w przedziale 5-45 lat, a udział kobiet zwiększył się z 25% do 45%. Przynajmniej piętnaście minut turniejowego meczu obejrzało 73% francuskiej populacji, australijski Fox Sports zanotował rekordową oglądalność w płatnej telewizji podczas półfinałowego pojedynku pomiędzy Wallabies i All Blacks. Wzrosty na wschodzących rynkach w Afryce, Ameryce i Azji wyniosły w porównaniu do poprzedniego Pucharu Świata odpowiednio 250%, 56% i 25%. Ogólna liczba godzin transmisji zwiększyła się z 8449 do 14 595, a turniej był transmitowany w 207 terytoriach – w tym w antarktydzkiej Scott Base – co stanowiło wzrost w tym samym okresie z 202 terytoriów^[52].

Oficjalna aplikacja turnieju była dostępna na następujące urządzenia i systemy operacyjne: BlackBerry, PlayBook, iPhone, iPad, Android i Windows Phone 7^[53], zaś oficjalny profil zawodów na Facebooku zdobył ponad milion fanów^[54]. Strategia docierania do kibiców za pomocą aplikacji mobilnych i tabletowych oraz aktywności na platformach społecznościowych (Facebook, Twitter, YouTube, Flickr) została wyróżniona nagrodą dla najlepszego sportowego wydarzenia podczas SportBusiness Ultimate Digital Sports Awards 2011^[55].

Terminarz

W połowie listopada 2006 roku IRB po przeanalizowaniu globalnego kalendarza ogłosił, że siódmy Puchar Świata odbędzie się we wrześniu i październiku 2011 roku^[56]. W marcu 2010 roku wraz z wskazaniem aren zawodów ogłoszono także ramowy plan rozgrywek – na 9 września 2011 roku wyznaczono mecz otwarcia, faza grupowa zakończyła się 2 października, mecze ćwierćfinałowe odbyły się w dniach 8 i 9 października, półfinały przeprowadzono w dniach 15–16 października, mecz o trzecie miejsce rozegrany został 21 października, zaś finał dwa dni później^[57][58][59], szczegółowe godziny rozpoczęcia spotkań opublikowano natomiast we wrześniu 2010 roku^[60][61]. Data finału została specjalnie ustalona na nowozelandzki długi weekend, aby zmaksymalizować widownię, w tym też celu szkolne ferie zostały przesunięte na dwa ostatnie tygodnie zawodów^[62].

Uczestnicy

Kwalifikacje

W maju 2007 roku ogłoszono, że system kwalifikacji do kolejnych Pucharów Świata zostanie zmieniony. Z uwagi na coraz większe zagęszczenie meczów w międzynarodowym kalendarzu w proces kwalifikacji miały zostać włączone kontynentalne turnieje, jednocześnie z ośmiu do dwunastu zwiększono liczbę zespołów, które uzyskały automatyczną kwalifikację. Deliberowano także nad liczbą uczestniczących w turnieju finałowym reprezentacji oraz użyciem rankingu światowego do celów ich rozstawienia i losowania^[63]. Po długich spekulacjach 30 listopada 2007 roku IRB potwierdziła, że w turnieju w Nowej Zelandii weźmie udział dwadzieścia reprezentacji, podobnie jak w trzech poprzednich edycjach, z czego dwanaście otrzymało bezpośredni awans, decyzja o sposobie obsadzenia pozostałych ośmiu miejsc w ramach regionalnych kwalifikacji miała zaś zostać podjęta w późniejszym terminie^[64][65].

Kwalifikacje do Pucharu Świata 2011 rozpoczęły się już zatem w trakcie poprzedniego turnieju we Francji. Do siódmej edycji rozgrywek zakwalifikowało się dwanaście drużyn, które w swoich grupach zajęły jedno z trzech czołowych miejsc. W celu obsadzenia pozostałych ośmiu miejsc zorganizowano kilkuetapowe kwalifikacje. Wolne miejsca zostały ostatecznie podzielone według następującego klucza geograficznego: Europie i Ameryce (Południowej wspólnie z Północną) przyznano po dwa miejsca, po jednym przydzielono Azji, Afryce oraz Oceanii. O ostatnie, dwudzieste miejsce rozegrany został baraż. Wzięły w nim udział drużyny, które wywalczyły takie prawo w kwalifikacjach kontynentalnych^[66][67] Na wszystkich szczeblach eliminacji, nie wliczając poprzedniego Pucharu Świata, rozegrano 184 mecze z udziałem 80 reprezentacji. W porównaniu do poprzedniej edycji w obsadzie turnieju nastąpiła tylko jedna zmiana – zamiast reprezentacji Portugalii wystąpiła Rosja^[68][69].

Zakwalifikowane drużyny

Drużyna	Podstawa kwalifikacji	Liczba występów	Najlepszy wynik	Ostatni występ
Nowa Zelandia	Gospodarz	6	Mistrz świata (1987)	2007
Południowa Afryka	Złoty medal 2007	4	Mistrz świata (1995, 2007)	2007
Anglia	Srebrny medal 2007	3	Mistrz świata (2003)	2007
Argentyna	Brązowy medal 2007	6	III miejsce (2007)	2007
Francja	Uczestnik z 2007	6	II miejsce (1987, 1999)	2007
Irlandia	Uczestnik z 2007	6	Ćwierćfinał (1987, 1991, 1995, 1999, 2003)	2007
Szkocja	Uczestnik z 2007	6	IV miejsce (1991)	2007
Walia	Uczestnik z 2007	6	III miejsce (1987)	2007
Włochy	Uczestnik z 2007	6	Faza grupowa (1987, 1991, 1995, 1999, 2003, 2007)	2007
Australia	Uczestnik z 2007	6	Mistrz świata (1991, 1999)	2007
Fidżi	Uczestnik z 2007	5	Ćwierćfinał (1987, 2007)	2007
Tonga	Uczestnik z 2007	5	Faza grupowa (1987, 1995, 1999, 2003, 2007)	2007
Gruzja	Europa	2	Faza grupowa (2003, 2007)	2007
Rosja	Europa	0	-	debiutant
Kanada	Ameryka	6	Ćwierćfinał (1991)	2007
Stany Zjednoczone	Ameryka	5	Faza grupowa (1987, 1991, 1999, 2003, 2007)	2007
Japonia	Azja	6	Faza grupowa (1987, 1991, 1995, 1999, 2003, 2007)	2007
Samoa	Oceania	5	Faza grupowa (1991, 1995, 1999, 2003, 2007)	2007
Namibia	Afryka	3	Faza grupowa (1999, 2003, 2007)	2007
Rumunia	Baraż	6	Faza grupowa (1987, 1991, 1995, 1999, 2003, 2007)	2007

Losowanie grup

Automatycznie zakwalifikowane drużyny zostały podzielone na trzy koszyki według rankingu IRB z 1 grudnia 2008 roku przygotowanego po zakończeniu serii testmeczów, które odbyły się w listopadzie tego roku, a później przydzielone do czterech grup. Następnie zostały do nich dolosowane drużyny, które uzyskały awans w eliminacjach^[70][71][72].

Koszyk 1  Nowa Zelandia  Południowa Afryka  Australia  Argentyna

Koszyk 2  Walia  Anglia  Francja  Irlandia

Koszyk 3  Szkocja  Fidżi  Włochy  Tonga

Koszyk 4 Ameryka 1 Europa 1 Europa 2 Oceania 1

Koszyk 5 Afryka 1 Ameryka 2 Azja 1 Baraż

Transmitowane w Internecie losowanie grup turnieju głównego odbyło się 1 grudnia 2008 roku w Londynie^[73] i w jego wyniku powstały cztery pięciozespołowe grupy^[74][75].

Grupa A  Nowa Zelandia  Francja  Tonga  Kanada Ameryka 1  Japonia Azja 1

Grupa B  Argentyna  Anglia  Szkocja  Gruzja Europa 1  Rumunia Baraż

Grupa C  Australia  Irlandia  Włochy  Rosja Europa 2  Stany Zjednoczone Ameryka 2

Grupa D  Południowa Afryka  Walia  Fidżi  Samoa Oceania 1  Namibia Afryka 1

Składy

Osobny artykuł: Puchar Świata w Rugby 2011 (składy).

Każda reprezentacja uczestnicząca w turnieju mogła wystawić drużynę składającą się z trzydziestu zawodników. Termin przesyłania składów do IRB upłynął 22 sierpnia 2011 roku^[76]. Po tym terminie zgłoszony gracz mógł być zastąpiony za zgodą IRB jedynie w przypadku kontuzji. Raz zastąpiony zawodnik nie mógł ponownie zagrać w turnieju, a zastępujący go gracz uprawniony był do wzięcia udziału w meczu po upływie 48 godzin.

Stadiony

W pierwszej kolejności zbierano do 17 lipca 2008 roku aplikacje dotyczące praw do przeprowadzenia spotkań fazy pucharowej, przy czym organizatorzy skłaniali się ku dwóm miastom goszczącym po dwa ćwierćfinały oraz – podobnie jak w przypadku poprzednich dwóch turniejów – zorganizowaniu meczu o trzecie miejsce w pobliżu lub w samym Auckland, czyli wcześniej wybranego gospodarza półfinałów i finału^[77]. W przewidzianym terminie wpłynęły zgłoszenia Auckland, Christchurch i Wellington w pierwszym przypadku, zaś w drugim Hamilton i dwóch opcji w Auckland – miały one zostać omówione przez organizatorów w sierpniu tegoż roku^[78]. Rugby World Cup Limited, zarządzająca organizacją turniejów o Puchar Świata, po otrzymaniu powyższej rekomendacji podjęła na początku września decyzję o organizacji ćwierćfinałów poza Auckland, które otrzymało natomiast prawa do meczu o brąz, jednocześnie wyznaczono termin przyjmowania zgłoszeń od potencjalnych gospodarzy spotkań fazy grupowej na 31 października^[79]. Swoje kandydatury wysunęło osiemnaście regionów, z których siedem zainteresowanych było jedynie przygotowaniem baz dla przybyłych zespołów, pozostałe zaś także organizacją meczów pierwszej fazy turnieju zgłaszając łącznie szesnaście stadionów^[80]. Decyzja o wyznaczeniu trzynastu stadionów na Puchar Świata została ogłoszona 12 marca 2009 roku^[57][58]. Część obiektów musiała przejść modernizację w celu zwiększenia pojemności, rząd Nowej Zelandii rozważał nawet uchwalenie specjalnej ustawy, pozwalającej ominąć proces konsultacji lokalnych dotyczących pozwoleń budowlanych, aby wszystkie stadiony były gotowe na czas^[81].

Do goszczenia przybyłych reprezentacji, prócz miast, które miały być gospodarzami meczów, w grudniu 2009 roku wyznaczono także dziesięć kolejnych, stanowiło to łącznie dwadzieścia trzy ośrodki – szesnaście na Wyspie Północnej i siedem na Wyspie Południowej – a zespoły miały trenować na blisko pięćdziesięciu obiektach^[82][83][84]. Ostatecznie po przeniesieniu meczów z Christchurch doszedł jeszcze jeden ośrodek na południu kraju^[85].

Z powodu znacznych uszkodzeń stadionu w Christchurch spowodowanych przez trzęsienie ziemi z lutego 2011 roku, a także niewystarczającą według rządu liczbę miejsc kwaterunkowych dla oczekiwanej liczby gości^[86], IRB oraz organizatorzy mistrzostw ogłosili 16 marca tego roku decyzję o przeniesieniu planowanych meczów do innych miast, w miarę możliwości na Wyspie Południowej^[87]. Dwa ćwierćfinały zostały przyznane Auckland do rozegrania na Eden Park, zaś mecze grupowe przeniesiono do Nelson, Dunedin i Invercargill na południu kraju oraz do Wellington i Auckland na północy. Dodatkowo jeden mecz został przesunięty z Dunedin do Invercargill^[88].

W listopadzie 2006 roku rząd Nowej Zelandii przedstawił plany wybudowania na nabrzeżu w Auckland całkowicie nowego stadionu o pojemności 70 000 miejsc^[89]. Po lokalnych konsultacjach zdecydowano się jednak odstąpić od tego pomysłu na rzecz modernizacji Eden Park^[90], na którego trybunach po przebudowie mogłoby zasiąść 60 000 widzów^[91]. Prace nad stadionem zakończyły się w październiku 2010^[92].

Początkowo na arenę w Dunedin, na której miały być rozgrywane mecze mistrzostw, wytypowano Carisbrook. W 2008 roku podjęto jednak decyzję o budowie nowatorskiego obiektu, który przejąłby organizację spotkań^[93]. Po ogłoszeniu, że budowa nowego stadionu postępuje zgodnie z planem^[94] IRB w marcu 2011 roku oficjalnie potwierdziła, że mecze Pucharu Świata odbędą się na tym obiekcie^[95]. Przypieczętowało to los Carisbrook, który został wystawiony na sprzedaż^[96]. Budowa Otago Stadium, jedynego na świecie krytego stadionu posiadającego naturalną murawę, została natomiast ukończona w sierpniu 2011^[97]. Także przygotowania na innych stadionach trwały do ostatniej chwili^[98].

Z powodu przepisów ograniczających możliwość reklamowania się podczas Pucharu Świata jedynie oficjalnym sponsorom, te stadiony, których prawa do nazwy zostały sprzedane, przedstawiane były w trakcie imprezy pod zmienionymi nazwami^[99].

Auckland	Wellington	Dunedin	Auckland
Eden Park	Wellington Regional Stadium	Otago Stadium	North Harbour Stadium
36°52′30″S 174°44′41″E	41°16′23″S 174°47′09″E	45°52′09″S 170°31′28″E	36°43′37″S 174°42′06″E
Pojemność: 60 000	Pojemność: 40 000	Pojemność: 30 000	Pojemność: 30 000
Hamilton	Whangarei North Harbour Stadium Eden Park Hamilton Rotorua New Plymouth Napier Palmerston North Wellington Nelson Dunedin Invercargill		Rotorua
Waikato Stadium			Rotorua International Stadium
Pojemność: 30 000			Pojemność: 26 000
37°46′52″S 175°16′06″E			38°09′21″S 176°13′27″E
New Plymouth			Nelson
Stadium Taranaki			Trafalgar Park
39°04′13″S 174°03′54″E			41°16′01″S 173°16′59″E
Pojemność: 26 000			Pojemność: 18 000
Invercargill	Whangarei	Napier	Palmerston North
Rugby Park Stadium	Northland Events Centre	McLean Park	Arena Manawatu
Pojemność: 17 000	Pojemność: 18 000	Pojemność: 22 000	Pojemność: 15 000
46°25′01″S 168°21′46″E	35°43′56″S 174°19′44″E	39°30′07″S 176°54′46″E	40°21′24″S 175°36′04″E

Sędziowie

Lista arbitrów wybranych przez IRB do sędziowania meczów Pucharu Świata^[100]:

Sędziowie główni Kraj Imię i nazwisko Walsh, SteveSteve Walsh * Barnes, WayneWayne Barnes * Pearson, DaveDave Pearson * Poite, RomainRomain Poite * Clancy, GeorgeGeorge Clancy * Rolland, AlainAlain Rolland * Lawrence, BryceBryce Lawrence * Joubert, CraigCraig Joubert * Kaplan, JonathanJonathan Kaplan * Owens, NigelNigel Owens *

Sędziowie główni rezerwowi oraz boczni Kraj Imię i nazwisko Garcès, JérômeJérôme Garcès Pollock, ChrisChris Pollock Sędziowie boczni Kraj Imię i nazwisko Terheege, StuartStuart Terheege McDowell, SimonSimon McDowell Damasco, CarloCarlo Damasco Munro, VinnyVinny Munro Hayes, TimTim Hayes

Sędziowie TV Kraj Imię i nazwisko Goddard, MattMatt Goddard Hughes, GrahamGraham Hughes De Santis, GiulioGiulio De Santis * Veldsman, ShaunShaun Veldsman *

Gwiazdką zaznaczono arbitrów wyznaczonych do sędziowania fazy pucharowej.

Faza grupowa

Wytłumaczenie
Kwalifikacja do ćwierćfinałów oraz automatycznie kwalifikuje się do Pucharu Świata 2015
Odpada z dalszych rozgrywek, ale automatycznie kwalifikuje się do Pucharu Świata 2015
Odpada z dalszych rozgrywek

Dwadzieścia zespołów uczestniczących w Pucharze Świata podzielonych zostało podczas losowania 1 grudnia 2008 roku na cztery grupy liczące po pięć drużyn^[73][74]. O awansie do ćwierćfinału dwóch najlepszych z każdej grupy drużyn decydowała suma punktów zgromadzonych w czterech meczach rozgrywanych w grupie w systemie „każdy z każdym”. Owe osiem drużyn, wraz z czterema zespołami z trzecich miejsc, uzyskały również automatyczny awans do następnego Pucharu Świata, który odbędzie się w 2015 roku w Anglii.

Zwycięzca meczu zyskiwał cztery punkty, za remis przysługiwały dwa punkty, porażka nie była punktowana, a zdobycie przynajmniej czterech przyłożeń lub przegrana nie więcej niż siedmioma punktami premiowana była natomiast punktem bonusowym.. W przypadku równej liczby punktów, o tym, która drużyna zostanie wyżej sklasyfikowana decyduje kolejno^[101]:

1. wynik meczu pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
2. lepsza różnica punktów zdobytych i straconych we wszystkich meczach grupowych;
3. lepsza różnica przyłożeń zdobytych i straconych we wszystkich meczach grupowych;
4. liczba punktów zdobytych we wszystkich meczach grupowych;
5. liczba przyłożeń zdobytych we wszystkich meczach grupowych;
6. ranking IRB na dzień 3 października 2011 roku.

Grupa A

Poz.	Zespół	Mecze				Punkty			Pkt bonus	Pkt
		M	W	R	P	+	−	+/−
1	Nowa Zelandia	4	4	0	0	240	49	+191	4	20
2	Francja	4	2	0	2	124	96	+28	3	11
3	Tonga	4	2	0	2	80	98	−18	1	9
4	Kanada	4	1	1	2	82	168	−86	0	6
5	Japonia	4	0	1	3	69	184	−115	0	2

9 września 2011 20:30 NZST (UTC+12)	Nowa Zelandia	41:10[102] (21:3)	Tonga	Eden Park, Auckland Widzów: 60 214 Sędzia: George Clancy
	Dagg 10 (2P) Kahui 10 (2P) Kaino 5 (P) Nonu 5 (P) Carter 9 (3pd K) Slade 2 (pd)		Taumalolo 5 (P) Morath 5 (pd K)

10 września 2011 18:00 NZST (UTC+12)	Francja	47:21[103] (25:11)	Japonia	North Harbour Stadium, Auckland Widzów: 28 569 Sędzia: Steve Walsh
	Pierre 5 (P) Trinh-Duc 5 (P) Clerc 5 (P) Nallet 5 (P) Papé 5 (P) Parra 5 (P) Yachvili 17 (4pd 3K)		Arlidge 21 (2P pd 3K)

14 września 2011 17:00 NZST (UTC+12)	Tonga	20:25[104] (7:10)	Kanada	Northland Events Centre, Whangarei Widzów: 17 174 Sędzia: Jonathan Kaplan
	Piutau 10 (2P) Morath 10 (2pd 2K)		Pritchard 10 (2pd 2K) Carpenter 5 (P) Sinclair 5 (P) P. Mackenzie 5 (P)

16 września 2011 20:00 NZST (UTC+12)	Nowa Zelandia	83:7[105] (38:0)	Japonia	Waikato Stadium, Hamilton Widzów: 30 484 Sędzia: Nigel Owens
	Slade 23 (P 9pd) Kahui 10 (2P) S.B. Williams 10 (2P) Mealamu 5 (P) Kaino 5 (P) Toeava 5 (P) Smith 5 (P) Nonu 5 (P) Ellis 5 (P) Hore 5 (P) Thomson 5 (P)		Onozawa 5 (P) M. Williams 2 (pd)

18 września 2011 20:30 NZST (UTC+12)	Francja	46:19[106] (19:10)	Kanada	McLean Park, Napier Widzów: 14 230 Sędzia: Craig Joubert
	Parra 23 (4pd 5K) Clerc 15 (3P) Traille 5 (P) Trinh-Duc 3 (dg)		Pritchard 8 (pd 2K) Monro 6 (2dg) Smith 5 (P)

21 września 2011 19:30 NZST (UTC+12)	Tonga	31:18[107] (18:13)	Japonia	Northland Events Centre, Whangarei Widzów: 17 364 Sędzia: Dave Pearson
	Morath 16 (2pd 4K) Vainikolo 5 (P) Lokotui 5 (P) Maʻafu 5 (P)		Tupuailai 5 (P) Hatakeyama 5 (P) Leitch 5 (P) Webb 3 (K)
	Aulika Lokotui		Arlidge

24 września 2011 20:30 NZST (UTC+12)	Nowa Zelandia	37:17[108] (19:3)	Francja	Eden Park, Auckland Widzów: 60 856 Sędzia: Alain Rolland
	Thomson 5 (P) Jane 5 (P) Dagg 10 (2P) S.B. Williams 5 (P) Carter 12 (3pd dg K)		Mermoz 5 (P) Trinh-Duc 5 (P) Yachvili 7 (2pd K)

27 września 2011 17:00 NZDT (UTC+13)	Kanada	23:23[109] (7:17)	Japonia	McLean Park, Napier Widzów: 14 335 Sędzia: Jonathan Kaplan
	van der Merwe 5 (P) P. Mackenzie 5 (P) Monro 11 (P 2K) Pritchard 2 (pd)		Horie 5 (P) Endo 5 (P) Arlidge 13 (2pd 3K)

1 października 2011 18:00 NZDT (UTC+13)	Francja	14:19[110] (6:13)	Tonga	Wellington Regional Stadium, Wellington Widzów: 32 763 Sędzia: Steve Walsh
	Clerc 5 (P) Yachvili 9 (3K)		Hufanga 5 (P) Morath 14 (pd 4K)
	Estebanez		Hufanga

2 października 2011 15:30 NZDT (UTC+13)	Nowa Zelandia	79:15[111] (37:8)	Kanada	Wellington Regional Stadium, Wellington Widzów: 37 665 Sędzia: Romain Poite
	Guildford 20 (4P) Slade 11 (4pd K) Kaino 10 (2P) Vito 10 (2P) Weepu 8 (4pd) Dagg 5 (P) Cowan 5 (P) Muliaina 5 (P) S.B. Williams 5 (P)		Trainor 10 (2P) Monro 5 (pd K)

Grupa B

Poz.	Zespół	Mecze				Punkty			Pkt bonus	Pkt
		M	W	R	P	+	−	+/−
1	Anglia	4	4	0	0	137	34	+103	2	18
2	Argentyna	4	3	0	1	90	40	+50	2	14
3	Szkocja	4	2	0	2	73	59	+14	3	11
4	Gruzja	4	1	0	3	48	90	−42	0	4
5	Rumunia	4	0	0	4	44	169	−125	0	0

10 września 2011 13:00 NZST (UTC+12)	Szkocja	34:24[112] (18:11)	Rumunia	Rugby Park Stadium, Invercargill Widzów: 12 592 Sędzia: Dave Pearson
	Paterson 14 (pd 4K) Danielli 10 (2P) Ansbro 5 (P) Blair 5 (P)		Dimofte 8 (pd 2K) Dumbravă 6 (2K) Carpo 5 (P) Lazăr 5 (P)

10 września 2011 20:30 NZST (UTC+12)	Argentyna	9:13[113] (6:3)	Anglia	Otago Stadium, Dunedin Widzów: 30 700 Sędzia: Bryce Lawrence
	Gurruchaga 6 (2K) Contepomi 3 (K)		Wilkinson 8 (pd 2K) Youngs 5 (P)
			Cole

14 września 2011 19:30 NZST (UTC+12)	Szkocja	15:6[114] (9:3)	Gruzja	Rugby Park Stadium, Invercargill Widzów: 10 267 Sędzia: George Clancy
	Parks 15 (dg 4K)		Kwirikaszwili 6 (2K)

17 września 2011 15:30 NZST (UTC+12)	Argentyna	43:8[115] (26:8)	Rumunia	Rugby Park Stadium, Invercargill Widzów: 12 605 Sędzia: Steve Walsh
	Gurruchaga 13 (5pd K) Fessia 5 (P) Figallo 5 (P) Imhoff 5 (P) Leguizamón 5 (P) Amorosino 5 (P) Fernández 5 (P)		Cazan 5 (P) Dimofte 3 (K)
			Lazăr

18 września 2011 18:00 NZST (UTC+12)	Anglia	41:10[116] (17:10)	Gruzja	Otago Stadium, Dunedin Widzów: 20 117 Sędzia: Jonathan Kaplan
	Flood 11 (4pd K) Ashton 10 (2P) Hape 10 (2P) Armitage 5 (P) M. Tuilagi 5 (P)		Kwirikaszwili 5 (pd K) Basilaia 5 (P)
	Hartley

24 września 2011 18:00 NZST (UTC+12)	Anglia	67:3[117] (34:3)	Rumunia	Otago Stadium, Dunedin Widzów: 25 687 Sędzia: Romain Poite
	Cueto 15 (3P) Ashton 15 (3P) Wilkinson 9 (3pd K) Flood 8 (4pd) Foden 5 (P) Youngs 5 (P) M. Tuilagi 5 (P) Croft 5 (P)		Dumbravă 3 (K)

25 września 2011 20:30 NZDT (UTC+13)	Argentyna	13:12[118] (3:6)	Szkocja	Wellington Regional Stadium, Wellington Widzów: 26 937 Sędzia: Wayne Barnes
	Contepomi 8 (pd 2K) Amorosino 5 (P)		Jackson 6 (dg K) Parks 3 (dg) Paterson 3 (K)

28 września 2011 19:30 NZDT (UTC+13)	Gruzja	25:9[119] (12:6)	Rumunia	Arena Manawatu, Palmerston North Widzów: 13 228 Sędzia: Dave Pearson
	Kwirikaszwili 17 (pd 5K) Gorgodze 5 (P) Urdżukaszwili 3 (K)		Dumbravă 6 (2K) Vlaicu 3 (K)

1 października 2011 20:30 NZDT (UTC+13)	Anglia	16:12[120] (3:9)	Szkocja	Eden Park, Auckland Widzów: 58 213 Sędzia: Craig Joubert
	Flood 2 (pd) Wilkinson 9 (dg 2K) Ashton 5 (P)		Parks 6 (dg K) Paterson 6 (2K)

2 października 2011 13:00 NZDT (UTC+13)	Argentyna	25:7[121] (5:7)	Gruzja	Arena Manawatu, Palmerston North Widzów: 13 754 Sędzia: Alain Rolland
	Contepomi 13 (P pd 2K) Gosio 5 (P) Imhoff 5 (P) Bosch 2 (pd)		Khmaladze 5 (P) Urdżukaszwili 2 (pd)

Grupa C

Poz.	Zespół	Mecze				Punkty			Pkt bonus	Pkt
		M	W	R	P	+	−	+/−
1	Irlandia	4	4	0	0	135	34	+101	1	17
2	Australia	4	3	0	1	173	48	+125	3	15
3	Włochy	4	2	0	2	92	95	−3	2	10
4	Stany Zjednoczone	4	1	0	3	38	122	−84	0	4
5	Rosja	4	0	0	4	57	196	−139	1	1

11 września 2011 15:30 NZST (UTC+12)	Australia	32:6[122] (6:6)	Włochy	North Harbour Stadium, Auckland Widzów: 25 731 Sędzia: Alain Rolland
	O’Connor 11 (P 3pd) Cooper 6 (2K) Ashley-Cooper 5 (P) Alexander 5 (P) Ioane 5 (P)		Mi. Bergamasco 6 (2K)

11 września 2011 18:00 NZST (UTC+12)	Irlandia	22:10[123] (10:0)	Stany Zjednoczone	Stadium Taranaki, New Plymouth Widzów: 20 823 Sędzia: Craig Joubert
	Bowe 10 (2P) Sexton 5 (pd K) Best 5 (P) O’Gara 2 (pd)		Emerick 5 (P) Paterson 5 (pd K)

15 września 2011 19:30 NZST (UTC+12)	Rosja	6:13[124] (3:10)	Stany Zjednoczone	Stadium Taranaki, New Plymouth Widzów: 13 931 Sędzia: Dave Pearson
	Raczkow 3 (K) Kusznariow 3 (K)		Wyles 8 (pd 2K) Petri 5 (P)

17 września 2011 20:30 NZST (UTC+12)	Australia	6:15[125] (6:6)	Irlandia	Eden Park, Auckland Widzów: 58 678 Sędzia: Bryce Lawrence
	O’Connor 6 (2K)		Sexton 9 (dg 2K) O’Gara 6 (2K)

20 września 2011 19:30 NZST (UTC+12)	Włochy	53:17[126] (38:7)	Rosja	Trafalgar Park, Nelson Widzów: 12 418 Sędzia: Wayne Barnes
	Benvenuti 10 (2P) Toniolatti 10 (2P) Bocchino 8 (4pd) Zanni 5 (P) Gori 5 (P) McLean 5 (P) Parisse 5 (P) 1 karne przyłożenie		Janiuszkin 5 (P) Makowietskij 5 (P) Ostrouszko 5 (P) Raczkow 2 (pd)
	Ongaro

23 września 2011 20:30 NZST (UTC+12)	Australia	67:5[127] (22:5)	Stany Zjednoczone	Wellington Regional Stadium, Wellington Widzów: 33 824 Sędzia: Nigel Owens
	Ashley-Cooper 15 (3P) A. Faingaʻa 10 (2P) Barnes 8 (4pd) Mitchell 5 (P) Beale 5 (P) McCabe 5 (P) Samo 5 (P) Horne 5 (P) Elsom 5 (P) Cooper 4 (2pd)		Gagiano 5 (P)
			Scully

25 września 2011 18:00 NZDT (UTC+13)	Irlandia	62:12[128] (36:0)	Rosja	Rotorua International Stadium, Rotorua Widzów: 25 661 Sędzia: Craig Joubert
	O’Gara 15 (6pd K) Earls 10 (2P) Trimble 5 (P) McFadden 5 (P) Boss 5 (P) Kearney 5 (P) O’Brien 5 (P) Jennings 5 (P) Buckley 5 (P) Sexton 2 (pd)		Artemiew 5 (P) Simplikiewicz 5 (P) Raczkow 2 (pd)
			Raczkow

27 września 2011 19:30 NZDT (UTC+13)	Włochy	27:10[129] (20:10)	Stany Zjednoczone	Trafalgar Park, Nelson Widzów: 14 997 Sędzia: George Clancy
	Parisse 5 (P) Orquera 5 (P) Castrogiovanni 5 (P) Mi. Bergamasco 7 (2pd K) karne przyłożenie – 5		Wyles 10 (P pd K)
			Stanfill

1 października 2011 15:30 NZDT (UTC+13)	Australia	68:22[130] (47:5)	Rosja	Trafalgar Park, Nelson Widzów: 16 307 Sędzia: Bryce Lawrence
	O’Connor 18 (9pd) Barnes 10 (2P) Pocock 10 (2P) Mitchell 10 (2P) Maʻafu 5 (P) Ashley-Cooper 5 (P) McCalman 5 (P) Moore 5 (P)		Raczkow 12 (P 2pd dg) Simplikiewicz 5 (P) Ostrouszko 5 (P)

2 października 2011 20:30 NZDT (UTC+13)	Irlandia	36:6[131] (9:6)	Włochy	Otago Stadium, Dunedin Widzów: 28 027 Sędzia: Jonathan Kaplan
	O’Gara 16 (2pd 4K) Earls 10 (2P) Sexton 5 (pd K) O’Driscoll 5 (P)		Mi. Bergamasco 6 (2K)

Grupa D

Poz.	Zespół	Mecze				Punkty			Pkt bonus	Pkt
		M	W	R	P	+	−	+/−
1	Południowa Afryka	4	4	0	0	166	24	+142	2	18
2	Walia	4	3	0	1	180	34	+146	3	15
3	Samoa	4	2	0	2	91	49	+42	2	10
4	Fidżi	4	1	0	3	59	167	−108	1	5
5	Namibia	4	0	0	4	44	266	−222	0	0

10 września 2011 15:30 NZST (UTC+12)	Fidżi	49:25[132] (32:15)	Namibia	Rotorua International Stadium, Rotorua Widzów: 10 100 Sędzia: Nigel Owens
	Goneva 20 (4P) Bai 19 (5pd 3K) Nakarawa 5 (P) Nalaga 5 (P)		Kotzé 15 (3dg 2K) Botha 5 (P) Koll 5 (P)

11 września 2011 20:30 NZST (UTC+12)	Południowa Afryka	17:16[133] (10:6)	Walia	Wellington Regional Stadium, Wellington Widzów: 33 331 Sędzia: Wayne Barnes
	M. Steyn 7 (2pd K) F. Steyn 5 (P) Hougaard 5 (P)		Hook 11 (pd 3K) Faletau 5 (P)

14 września 2011 14:30 NZST (UTC+12)	Samoa	49:12[134] (25:0)	Namibia	Rotorua International Stadium, Rotorua Widzów: 12 752 Sędzia: Romain Poite
	A. Tuilagi 15 (3P) P. Williams 14 (P 3pd K) T. Pisi 10 (2pd 2K) Fotualiʻi 5 (P) karne przyłożenie – 5		Kotzé 7 (P pd) van Wyk 5 (P)
	P. Williams		Kitshoff

17 września 2011 18:00 NZST (UTC+12)	Południowa Afryka	49:3[135] (21:3)	Fidżi	Wellington Regional Stadium, Wellington Widzów: 33 262 Sędzia: Romain Poite
	M. Steyn 21 (P 5pd 2K) F. Steyn 8 (P K) Rossouw 5 (P) Steenkamp 5 (P) Fourie 5 (P) Mtawarira 5 (P)		Bai 3 (K)

18 września 2011 15:30 NZST (UTC+12)	Walia	17:10[136] (6:10)	Samoa	Waikato Stadium, Hamilton Widzów: 30 804 Sędzia: Alain Rolland
	Hook 6 (2K) Priestland 6 (2K) Sh. Williams 5 (P)		Perenise 5 (P) P. Williams 5 (pd K)

22 września 2011 20:00 NZST (UTC+12)	Południowa Afryka	87:0[137] (31:0)	Namibia	North Harbour Stadium, Auckland Widzów: 26 839 Sędzia: George Clancy
	M. Steyn 20 (P 6pd K) Pienaar 12 (6pd) Hougaard 10 (2P) Aplon 10 (2P) de Jongh 10 (2P) Habana 5 (P) Rossouw 5 (P) F. Steyn 5 (P) Fourie 5 (P) karne przyłożenie – 5

25 września 2011 15:30 NZDT (UTC+13)	Fidżi	7:27[138] (0:12)	Samoa	Eden Park, Auckland Widzów: 60 327 Sędzia: Bryce Lawrence
	Talei 5 (P) Luveniyali 2 (pd)		T. Pisi 15 (dg 4K) Stowers 5 (P) Fotualiʻi 5 (P) P. Williams 2 (pd)

26 września 2011 19:30 NZDT (UTC+13)	Walia	81:7[139] (22:0)	Namibia	Stadium Taranaki, New Plymouth Widzów: 13 710 Sędzia: Steve Walsh
	Sc. Williams 15 (3P) S. Jones 15 (6pd K) North 10 (2P) Priestland 6 (3pd) Brew 5 (P) A.W. Jones 5 (P) Jenkins 5 (P) Davies 5 (P) Byrne 5 (P) L. Williams 5 (P) Faletau 5 (P)		Koll 5 (P) Kotzé 2 (pd)
			Larson

30 września 2011 20:30 NZDT (UTC+13)	Południowa Afryka	13:5[140] (13:0)	Samoa	North Harbour Stadium, Auckland Widzów: 29 734 Sędzia: Nigel Owens
	Habana 5 (P) M. Steyn 5 (pd K) F. Steyn 3 (K)		Stowers 5 (P)
	Smit		P. Williams

2 października 2011 18:00 NZDT (UTC+13)	Walia	66:0[141] (31:0)	Fidżi	Waikato Stadium, Hamilton Widzów: 28 476 Sędzia: Wayne Barnes
	Roberts 10 (2P) Priestland 13 (5pd K) Jones 8 (4pd) North 5 (P) Davies 5 (P) Halfpenny 5 (P) Burns 5 (P) L. Williams 5 (P) Warburton 5 (P) Sc. Williams 5 (P)

Faza pucharowa

W przypadku remisu po pełnym czasie gry w meczach w fazie pucharowej zwycięzca wyłaniany jest kolejno w drodze^[101]:

1. rozegranej w pełnym wymiarze dogrywki trwającej dwa razy po 10 minut;
2. kolejnej dogrywki trwającej maksymalnie 10 minut, podczas której obowiązuje tzw. zasada nagłej śmierci;
3. konkursu kopów.

Po zakończeniu fazy grupowej IRB desygnowała dziesięciu arbitrów i dwóch TMO na rozgrywane mecze fazy pucharowej. 3 października wyznaczono sędziów ćwierćfinałów^[142], ogłoszenie arbitrów meczów półfinałowych nastąpiło 10 października^[143], natomiast sędziowie meczów o medale zostali desygnowani 17 października^[144].

Ćwierćfinały

Półfinały

Finał

8 października – Wellington Regional Stadium, Wellington

Irlandia

10

15 października – Eden Park, Auckland

Walia

22

Walia

8

8 października, Eden Park, Auckland

Francja

9

Anglia

12

23 października – Eden Park, Auckland

Francja

19

Francja

7

9 października – Wellington Regional Stadium, Wellington

Nowa Zelandia

8

Południowa Afryka

9

16 października – Eden Park, Auckland

Australia

11

Australia

6

Mecz o 3. miejsce

9 października, Eden Park, Auckland

Nowa Zelandia

20

21 października, Eden Park, Auckland

Nowa Zelandia

33

Walia

18

Argentyna

10

Australia

21

Ćwierćfinały

8 października 2011 18:00 NZDT (UTC+13)	Irlandia	10:22[145] (3:10)	Walia	Wellington Regional Stadium, Wellington Widzów: 35 787 Sędzia: Craig Joubert
	O’Gara 5 (pd K) Earls 5 (P)		Priestland 4 (2pd) Halfpenny 3 (K) Davies 5 (P) Phillips 5 (P) Sh. Williams 5 (P)

8 października 2011 20:30 NZDT (UTC+13)	Anglia	12:19[146] (0:16)	Francja	Eden Park, Auckland Widzów: 49 105 Sędzia: Steve Walsh
	Wilkinson 2 (pd) Foden 5 (P) Cueto 5 (P)		Trinh-Duc 3 (dg) Yachvili 6 (2K) Médard 5 (P) Clerc 5 (P)

9 października 2011 18:00 NZDT (UTC+13)	Południowa Afryka	9:11[147] (3:8)	Australia	Wellington Regional Stadium, Wellington Widzów: 34 914 Sędzia: Bryce Lawrence
	M. Steyn 9 (dg 2K)		O’Connor 6 (2K) Horwill 5 (P)

9 października 2011 20:30 NZDT (UTC+13)	Nowa Zelandia	33:10[148] (12:7)	Argentyna	Eden Park, Auckland Widzów: 57 192 Sędzia: Nigel Owens
	Cruden 2 (pd) Weepu 21 (7K) Thorn 5 (P) Read 5 (P)		Contepomi 2 (pd) Bosch 3 (K) Cabello 5 (P)
			Vergallo

Półfinały

15 października 2011 21:00 NZDT (UTC+13)	Walia	8:9[149] (3:6)	Francja	Eden Park, Auckland Widzów: 58 630 Sędzia: Alain Rolland
	Phillips 5 (P) Hook 3 (K)		Parra 9 (3K)
	Warburton

16 października 2011 21:00 NZDT (UTC+13)	Australia	6:20[150] (6:14)	Nowa Zelandia	Eden Park, Auckland Widzów: 60 087 Sędzia: Craig Joubert
	O’Connor 3 (K) Cooper 3 (dg)		Weepu 12 (4K) Nonu 5 (P) Cruden 3 (dg)
			S.B. Williams

Mecz o 3 miejsce

21 października 2011 20:30 NZDT (UTC+13)	Walia	18:21[151] (3:7)	Australia	Eden Park, Auckland Widzów: 53 014 Sędzia: Wayne Barnes
	S. Jones 5 (pd K) Hook 3 (K) Halfpenny 5 (P) Sh. Williams 5 (P)		O’Connor 8 (pd 2K) Barnes 8 (P dg) McCalman 5 (P)

Finał

23 października 2011 21:00 NZDT (UTC+13)	Francja	7:8[152] (0:5)	Nowa Zelandia	Eden Park, Auckland Widzów: 61 079 Sędzia: Craig Joubert
	Dusautoir 5 (P) Trinh-Duc 2 (pd)		Woodcock 5 (P) Donald 3 (K)

Statystyki

Statystyki podane za stroną ESPN Scrum dla drużyn^[153], punktów zawodników^[154] oraz przyłożeń^[155].

Drużyna	Wygrane	Przegrane	Remisy	PZ	PS	Różnica	Przyłożenia	Podwyższenia	Karne	Dropgole
Nowa Zelandia	7	0	0	301	72	+229	40	25	15	2
Francja	4	3	0	159	124	+35	16	11	17	2
Australia	5	2	0	211	95	+116	28	19	9	2
Walia	4	3	0	228	74	+154	29	22	13	0
Południowa Afryka	4	1	0	175	35	+140	21	20	9	1
Anglia	4	1	0	149	53	+96	20	14	6	1
Irlandia	4	1	0	145	56	+89	16	13	12	1
Argentyna	3	2	0	100	73	+27	11	9	9	0
Samoa	2	2	0	91	49	+42	10	7	8	1
Szkocja	2	2	0	73	59	+14	4	1	13	4
Włochy	2	2	0	92	95	-3	13	6	5	0
Tonga	2	2	0	80	98	-18	7	6	11	0
Kanada	1	2	1	82	168	-86	9	5	7	2
Gruzja	1	3	0	48	90	-42	3	3	9	0
Stany Zjednoczone	1	3	0	38	122	-84	4	3	4	0
Fidżi	1	3	0	59	167	-108	7	6	4	0
Japonia	0	3	1	69	184	-115	8	4	7	0
Rumunia	0	4	0	44	169	-125	3	1	9	0
Rosja	0	4	0	57	196	-139	8	4	2	1
Namibia	0	4	0	44	266	-222	5	2	2	3

Punkty Nazwisko Drużyna Przyłożenia Podwyższenia Karne Dropgole 62 Morné Steyn  Południowa Afryka 2 14 7 1 52 James O’Connor  Australia 1 13 7 0 45 Kurt Morath  Tonga 0 6 11 0 44 Ronan O’Gara  Irlandia 0 10 8 0 41 Piri Weepu  Nowa Zelandia 0 4 11 0 39 Dimitri Yachvili  Francja 0 6 9 0 37 Morgan Parra  Francja 1 4 8 0 36 Colin Slade  Nowa Zelandia 1 14 1 0 34 James Arlidge  Japonia 2 3 6 0 30 Chris Ashton  Anglia 6 0 0 0 30 Vincent Clerc  Francja 6 0 0 0 29 Rhys Priestland  Walia 0 10 3 0 28 Stephen Jones  Walia 0 11 2 0 28 Merab Kwirikaszwili  Gruzja 0 2 8 0 28 Jonny Wilkinson  Anglia 0 5 5 1 26 Berrick Barnes  Australia 3 4 0 1 26 Felipe Contepomi  Argentyna 1 3 5 0 25 Adam Ashley-Cooper  Australia 5 0 0 0 25 Israel Dagg  Nowa Zelandia 5 0 0 0 25 Keith Earls  Irlandia 5 0 0 0 25 Tusi Pisi  Samoa 0 2 6 1

Nazwisko Drużyna Przyłożenia Chris Ashton  Anglia 6 Vincent Clerc  Francja 6 Adam Ashley-Cooper  Australia 5 Israel Dagg  Nowa Zelandia 5 Keith Earls  Irlandia 5 Mark Cueto  Anglia 4 Vereniki Goneva  Fidżi 4 Zac Guildford  Nowa Zelandia 4 Richard Kahui  Nowa Zelandia 4 Jerome Kaino  Nowa Zelandia 4 Sonny Bill Williams  Nowa Zelandia 4 Scott Williams  Walia 4

Po zakończonym Pucharze Świata IRB przygotował obszerne zestawienie statystyczno-analityczne imprezy^[156].

Oficjalna strona IRB podała, że za najlepszych zawodników turnieju zostali uznani Israel Dagg, Jerome Kaino, Jamie Roberts, Sean O’Brien oraz Jacques Burger^[157].

Transmisje telewizyjne

Główny nadawca

W kwietniu 2009 roku organizatorzy wybrali głównego nadawcę telewizyjnego^[158], a w lutym 2011 roku radiowego^[159]. Transmisje miały dotrzeć do ponad dwustu terytoriów na całym świecie, w tym po raz pierwszy również na Antarktydę^[160][161]. Część transmisji miała być przygotowana w technologii 3D^[162], ostatecznie nie doszły one jednak do skutku^[163].

Kraj	Stacja telewizyjna	Uwagi
Nowa Zelandia	SKY	Producent transmisji meczów w jakości HD

Prawa telewizyjne

Kraj	Język	Stacja telewizyjna	Kraj	Język	Stacja telewizyjna
Argentyna	hiszpański	ESPN, Canal Siete	Australia	angielski	Fox Sports, Nine Network
Brazylia	portugalski	ESPN	Czechy	czeski	ČT4 Sport
Francja	francuski	TF1, Eurosport, France Télévisions, Canal+	Gruzja	gruziński	Gruzińska Korporacja Nadawcza
Irlandia	angielski irlandzki	Setanta Sports, TG4, RTÉ Sport[164]	Japonia	japoński	J Sports[165]
Niemcy	niemiecki	Sport1	Nowa Zelandia	angielski	SKY, Māori Television, TVNZ, TV3[166]
Polska	polski	Polsat Sport[167]	Południowa Afryka	afrikaans angielski xhosa zulu	SuperSport, Południowoafrykańska Korporacja Nadawcza
Rosja	rosyjski	Rossija 2	Rumunia	rumuński	Digi TV
Stany Zjednoczone	angielski	Universal Sports, NBC[168]	Walia	walijski	S4C
Wielka Brytania	angielski	ITV[169]	Włochy	włoski	Sky Italia[170]

Partnerzy

Oficjalnym dostawcą piłek na Puchar Świata była firma Gilbert, dla której był to już piąty turniej w tej roli^[171]. Sama piłka została zaś zaprezentowana na specjalnej ceremonii pod koniec kwietnia 2011 roku^[172].

Światowi Partnerzy

• Emirates^[173]
• MasterCard^[174]
• Heineken^[175]
• ANZ^[176]
• Société Générale^[177]
• DHL^[178]

Oficjalni Partnerzy

• Russell McVeagh^[179]
• KPMG^[180]
• Canterbury of New Zealand^[181]
• Gilbert^[171]
• The Coca-Cola Company^[182]
• Dole Food Company^[183]

Oficjalni Sponsorzy

• Brancott Estate^[184]
• Toshiba^[185]
• Land Rover^[186]
• Microsoft^[187]
• Research In Motion^[188]