Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Salesi Maʻafu
australijski rugbysta Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Salesi Maʻafu (ur. 26 marca 1983 w Sydney) – australijski rugbysta pochodzenia fidżyjsko-tongańskiego grający na pozycji filara młyna, reprezentant kraju. Zdobywca brązowego medalu podczas Pucharu Świata 2011, zwycięzca Pucharu Trzech Narodów, English Premiership i European Challenge Cup.
Remove ads
Kariera klubowa
Podsumowanie
Perspektywa
W rugby grał początkowo w odmianę league w klubie Five Dock, w wieku jedenastu lat zaczął jednak treningi w rugby union[1]. Wraz z braćmi Campese i Apakuki związany był z lokalnym klubem West Harbour, gdzie grał w drużynach juniorskich, a od roku 2002 występował w seniorskim zespole w rozgrywkach Shute Shield[1][2][3][4]. W latach 2007–2008 reprezentował Warringah Rats[5][6], a w 2009 roku z powrotem grał wraz z oboma braćmi w barwach West Harbour[7][8][9], także w roli kapitana[6][10].
W latach 2004–2005 był członkiem Waratahs Academy, grał również w zespole rezerw[1][11][12], a także zbierał doświadczenie podczas wyprawy do Europy w październiku 2005 roku[13][14].
Pod koniec września 2005 roku podpisał umowę z Brumbies jako ostatni zakontraktowany zawodnik na sezon 2006[15][16] i miał terminować u boku doświadczonych zawodników – Guy Shepherdsona, Nica Hendersona, Jeremy’ego Paula i Billa Younga[1][17]. Wystąpił zatem kilkukrotnie w zespole rezerw, Brumby Runners[18][19], a we wrześniu tego roku wziął udział we wszystkich czterech spotkaniach[18][20] zakończonych triumfem rozgrywek Australian Provincial Championship[21]. W pierwszym składzie zadebiutował w inauguracyjnej kolejce sezonu 2007 Super 14 przeciwko Chiefs i do jego końca uzbierał dziesięć występów, w tym jeden w wyjściowej piętnastce[22]. Z rozgrywek Australian Rugby Championship wyeliminowała go ręka złamana podczas meczu Warringah[22], w powrocie do formy pomogły mu pod koniec roku kilkutygodniowe występy z zespołem Leicester Tigers[23][24]. Został też niespodziewanie zaproszony do udziału w meczu Barbarians przeciwko ówczesnym mistrzom świata, gdy wycofał się Andrew Sheridan[25][26][27].
W 2008 roku zagrał w jedenastu spotkaniach Brumbies[5], rok później zaś w ośmiu, kontuzja bowiem opóźniła jego wejście w sezon[6]. Zakończył go tournée do Francji[28], podczas którego zagrał w czterech pojedynkach[6]. Odrzucił również ofertę z Munster[29], przedłużył natomiast kontrakt z Brumbies na następne trzy lata[10][30][31].
Zagrał we wszystkich spotkaniach sezonu 2010, tylko w jednym wychodząc na boisko z ławki rezerwowych[20], w 2011 roku pojawił się ponownie w zespole Brumby Runners, tym razem w rozgrywkach Pacific Rugby Cup[32], zaś dla pierwszego zespołu zagrał dziesięciokrotnie, zaliczając w trakcie sezonu pięćdziesiąty mecz w Super Rugby[33]. Jego sezon skróciła jednak kontuzja doznana w meczu z Lions – w przegrupowaniu uszkodził sobie kości prawej ręki, kontynuował jednak grę, dopóki nie złamały się całkowicie pozostawiając również małe odpryski – o której sądził, iż zakończy ona jego karierę[34]. W połowie maja tego roku ogłosił, iż dwa kolejne sezony spędzi w zespole Western Force, argumentując to chęcią zmiany środowiska i podjęcia nowych wyzwań[35][36].
W barwach nowego klubu zadebiutował w pierwszej kolejce przeciwko Brumbies[37] i we wszystkich trzynastu spotkaniach znajdował się w wyjściowej piętnastce, z pozostałych trzech meczów, podobnie jak rok wcześniej, wyeliminowała go złamana ręka – tym razem na treningu[33][38][39]. Rok później, prócz dziewięciu meczów sezonu Super Rugby[40], w barwach Western Force wystąpił także przeciw British and Irish Lions podczas ich tournée do Australii[41]. W trakcie obowiązywania umowy z Western Force brał też udział w meczach lokalnego klubu Joondalup Brothers[42][43].
Na początku lutego 2013 roku kontrakt z zawodnikiem ogłosił występujący w English Premiership klub Northampton Saints[44], gdy swoje odejście zapowiedzieli Paul Doran-Jones i Brian Mujati[45]. Maʻafu występy w Saints zaczął w zespole rezerw[46][47][48], w pierwszym zespole zadebiutował zaś 12 października meczem Pucharu Heinekena przeciw Castres Olympique[49][50]. Jego zespół triumfował zarówno w Premiership[51], jak i European Challenge Cup[52], choć sam gracz opuścił ten drugi z uwagi na zawieszenie po uderzeniu Toma Youngsa[53][54]. Po kolejnym sezonie opuścił angielski klub[55] dwuletnim kontraktem związując się z gwiazdorskim RC Toulonnais[56][57]. Po zaledwie trzech rozegranych w jego barwach spotkaniach strony wspólnie ogłosiły jego rozwiązanie w związku ze skazującym wyrokiem, który otrzymał Maʻafu[58], a już po kilku dniach zakontraktowanie zawodnika ogłosił walijski zespół Cardiff Blues[59][60].
Remove ads
Kariera reprezentacyjna
Podsumowanie
Perspektywa
W latach 2001–2002 reprezentował stan w zespole U-19[1][12].
Pierwszy kontakt z grą na poziomie reprezentacyjnym zaliczył, gdy po kontuzji Rodneya Blake’a został powołany do reprezentacji A na Puchar Narodów Pacyfiku 2007, gdzie podczas jedynego występu, przeciw Japonii, zdobył przyłożenie[22][61]. W kolejnej edycji[62] zagrał ponownie przeciw Japończykom, a także z Samoa i New Zealand Māori[5][63].
Do pierwszej reprezentacji został powołany w październiku 2009 roku na kończącą sezon wyprawę na północną półkulę[64], podczas której wziął udział w dwóch towarzyskich spotkaniach z brytyjskimi drużynami klubowymi, Gloucester i Cardiff Blues[65].
Dobre opinie po ligowym sezonie 2010[66] zyskały mu miejsce w składzie reprezentacji na czerwcowe testmecze[67]. Zadebiutował w spotkaniu z Fidżi, dodatkowo przeciwko swojemu bratu Campese, dla którego był to również pierwszy mecz w reprezentacji. Zostali oni czwartą parą braci w historii[68], która stanęła naprzeciw siebie w oficjalnym meczu międzynarodowym, a jednocześnie pierwszą, gdy obaj gracze zaliczali swój debiut[20][69][70][71]. Wobec nieobecności Benna Robinsona i Bena Alexandra utrzymał się następnie w wyjściowym składzie na trzy mecze z Anglią i Irlandią[72]. W pierwszym meczu z Anglikami formacja młyna, której pierwsza linia miała łącznie dwa występy w kadrze, za powtarzające się przewinienia oddała przeciwnikom dwa karne przyłożenia, a sam Maʻafu otrzymał żółtą kartkę[73][74], podobnie niedoświadczeni filarzy wypadli w drugim testmeczu[75][76], jednak przeciwko Irlandczykom ich gra wyglądała już lepiej[77][78]. Wystąpił następnie w każdym z sześciu pojedynków Pucharu Trzech Narodów, a w pierwszym z nich dodatkowo został wybrany australijskim graczem meczu[78][79]. Był tym samym jednym z trzech zawodników, prócz Davida Pococka i Rocky’ego Elsoma, którzy wystąpili w wyjściowym składzie podczas wszystkich dziesięciu meczów pierwszej części sezonu[78][80]. Został również powołany na drugą część sezonu obejmującą pojedynki w Hongkongu i Europie, nie pojawił się jednak w żadnym testmeczu, lecz w spotkaniach z Leicester Tigers[81] i Munster[82].
Gdy w meczu Super Rugby złamał rękę, sądził, iż rozwiały się jego szanse na reprezentacyjne występy. Praca nad sprawnością i techniką wykonana podczas rehabilitacji zaowocowała jednak powołaniem na drugą połowę Pucharu Trzech Narodów 2011 w miejsce Pekahou Cowana[34][83]. Cały mecz ze Springboks przesiedział na ławce rezerwowych, pojawił się natomiast w końcówce spotkania z All Blacks[84], a Australijczycy odnieśli pierwszy od dekady triumf w tych zawodach[85]. Pozostał również w okrojonej do trzydziestu zawodników kadrze na Puchar Świata w Rugby 2011[86], podczas którego wystąpił w dwóch meczach[87]: w fazie grupowej z Rosją[88] i w decydującym o brązowym medalu triumfie nad Walią[89]. Przeciwko Walijczykom wystąpił jeszcze podczas jesiennego zwycięskiego minitournée[90], które obejmowało także mecz z Barbarians[91].
Został powołany do reprezentacji na sezon 2012[92], wypadł z niej jednak z powodu kontuzji[93][94]. Pojawił się następnie w szerokim składzie kadry przygotowującej się do spotkań podczas tournée British and Irish Lions 2013[95], nie znalazł jednak uznania przy ustalaniu meczowych składów[96], a jego wyjazd z Australii przekreślił szanse na reprezentacyjne występy.
Remove ads
Varia
- Był pochodzenia fidżyjsko-tongańskiego. Matka, Bulou Adi Kauata Arieta Nacagilevu Maʻafu, pochodzi z Tavuki na Kadavu, ojciec zaś, George Maʻafu, z Tonga, które reprezentował w rugby[70][97][98].
- Żonaty z Danielle, czwórka dzieci – synowie Jaidyn, Zyran, Campese i córka Kiara. Najstarsze z nich urodziło się, gdy miał czternaście lat[1][20][25].
- Jego dwaj bracia również grali w rugby union, także na poziomie reprezentacyjnym – Campese dla Fidżi, zaś Apakuki dla Tonga[97][99].
- Ich kuzynem jest inny reprezentant Australii, Tatafu Polota-Nau, matka Maʻafu i ojciec Polota-Nau są bowiem rodzeństwem[100].
- Uczęszczał do Granville Boys High i Ashfield Boys High[20][25].
- W lipcu 2007 roku został zawieszony na osiem tygodni za atak na innego zawodnika podczas spotkania Shute Shield[101][102].
- W połowie sierpnia 2015 roku wdał się w sprzeczkę z kobietą blokującą puste miejsce parkingowe – próbował ją przepędzić podjeżdzając do niej autem, zaatakował następnie również interweniującego mężczyznę[103]. Prokuratura postawiła mu zarzut napaści z bronią w postaci samochodu[104][105] żądając kary ośmiu miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu oraz 1500 euro grzywny[106]. Sąd uznał go winnym zarzucanych czynów i orzekł karę czterech miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu oraz grzywnę wnioskowaną przez oskarżenie[107].
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads