Samuel Wesley

Samuel Wesley (ur. 24 lutego 1766 w Bristolu, zm. 11 października 1837 w Londynie^[1][2][3]) – brytyjski kompozytor i organista.

Samuel Wesley

Samuel Wesley (ok. 1815–1820)
Data i miejsce urodzenia	24 lutego 1766 Bristol
Pochodzenie	angielskie
Data i miejsce śmierci	11 października 1837 Londyn
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor, organista

Życiorys

Syn Charlesa Wesleya i bratanek Johna Wesleya^[1][2][3]. W wieku 6 lat rozpoczął naukę w Bristolu u miejscowego organisty Davida Williamsa, uczył się gry na skrzypcach i na organach^[2]. Mając 8 lat skomponował oratorium Ruth, w wieku 12 lat 8 sonat na klawesyn^[1][2]. W 1771 roku przeprowadził się z rodziną do Londynu, gdzie w latach 1779–1787 podczas domowych koncertów wykonywał własne kompozycje^[1]. W 1783 angielski chemik James Price (1757–1783) zapisał mu w testamencie tysiąc funtów szterlingów^[4]. Występował jako skrzypek, klawesynista i organista^[1]. W 1784 roku dokonał konwersji na katolicyzm, świadectwem jego nawrócenia jest zadedykowana papieżowi Piusowi VI Missa de Spiritu Sancto^[1]. W 1787 roku doznał poważnego urazu głowy wpadając do wykopu na budowie, na skutek czego do końca życia zmagał się z nawrotami depresji i problemów emocjonalnych^[1][2]. Od 1793 roku był żonaty z Charlotte Martin, jednak małżeństwo w 1795 roku uległo separacji, a Wesley pozostawał odtąd w nieformalnym związku ze swoją gospodynią Sarah Suter^[2]. Ze względu na problemy finansowe występował z koncertami solowymi i jako dyrygent, a także udzielał lekcji^[2], dopiero w 1824 roku uzyskał stałą posadę organisty w Camden Chapel^[1]. Należał do loży masońskiej, w latach 1812–1818 był organistą londyńskiej Ancient Lodge of Freemasons^[1]. Napisał pozostałą w rękopisie autobiografię (1836)^[2].

Główną część dorobku Wesleya stanowi muzyka religijna do tekstów w języku łacińskim, przeznaczona na chór oraz głosy solowe, chór i orkiestrę lub organy^[1]. Był autorem m.in. motetów Dixit Dominus i Exultate Deo (1800), In exitu Israel (1810), Omnia vanitas (1824) i Tu es sacerdos (1827)^[1]. Kompozycje te wykorzystywane były także w Kościele anglikańskim^[1][2]. Pisał też kompozycje instrumentalne, z których popularność zdobyła sobie naśladująca twórczość Josepha Haydna Symfonia B-dur (1802)^[1][2]. Przyjaźnił się z Felixem Mendelssohnem^[3]. Był propagatorem muzyki Johanna Sebastiana Bacha, wraz z Charlesem Frederickiem Hornem wydał w Londynie jego Das Wohltemperierte Klavier^[1].

Jego synem był Samuel Sebastian Wesley^[3].