Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Sidney Crosby
kanadyjski hokeista Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Sidney Patrick Crosby OC (ur. 7 sierpnia 1987 w Halifaksie, Nowa Szkocja) – kanadyjski hokeista, reprezentant Kanady, kapitan drużyny Pittsburgh Penguins w lidze NHL.
.jpg)
Dwukrotny mistrz olimpijski[1] (2010, 2014), mistrz świata (2015), zdobywca Pucharu Świata (2016), zdobywca Pucharu Stanleya (2009, 2016, 2017), uczestnik mistrzostw świata seniorów (2006)[2], złoty (2005) i srebrny (2004) medalista mistrzostw świata juniorów. Zdobywca wielu nagród indywidualnych przyznawanych zawodnikom NHL[3]. Członek Triple Gold Club od 2015.
Jego numer na koszulce (87) pochodzi od daty urodzenia (7/8/87). Podpisany w czerwcu 2012 kontrakt, obowiązujący do 2025 roku, opiewa na sumę 104,4 miliona dolarów, co daje 8,7 miliona rocznie[4].
Uważany za jednego z najlepszych zawodników na świecie[5][6][7]. Jest zawodnikiem bardzo skutecznym punktowo, ale również mentalnym liderem na lodowisku i poza nim[8] - w pierwszym sezonie w roli kapitana doprowadził swój zespół do finału pucharu Stanleya, a w drugim sięgnął po to trofeum jako najmłodszy kapitan w historii[9]; poprowadził też reprezentację Kanady do drugiego olimpijskiego złota. Jego rywalizacja z zawodnikiem Washington Capitals, Aleksandrem Owieczkinem, budzi spore emocje zarówno na poziomie NHL, jak i hokeja reprezentacyjnego, i jest przedmiotem porównań i analiz[10][11].
W trakcie kariery zyskał pseudonimy Sid The Kid[12], The Next One. Kariera Crosby’ego była wielokrotnie hamowana przez kontuzje.
Remove ads
Rodzina
Sidney wychowywał się i dorastał w Cole Harbour, jednak urodził się w Halifaksie, gdyż w jego rodzinnej miejscowości nie było szpitala[7][13]. Jest synem hokeisty Troya i Triny[14]. Ojciec był bramkarzem w zespole Verdun Junior Canadiens, grającym w lidze QMJHL[15]. W 1984 był draftowany z numerem 240 przez Montreal Canadiens, ale nigdy nie zagrał na boiskach NHL. W związku z tym Crosby był kibicem zespołu z Montrealu[16]. Jego idolem był Steve Yzerman[17].
Ma młodszą siostrę Taylor, która podobnie jak niegdyś ojciec, gra w hokeja na pozycji bramkarza[18].
.jpg)
Remove ads
Początki
Jazdę na łyżwach zaczął w wieku 4 lat. Od małego zapowiadał się na zawodnika wysokiej klasy i już jako 7-latek udzielił pierwszego wywiadu dla gazety[19].
Do ukończenia 15 roku życia uczęszczał do szkoły w rodzinnym Cole Harbour oraz grał w miejscowym klubie Cole Harbour Red Wings. Był zdolnym uczniem, osiągającym bardzo dobre wyniki zarówno w sporcie, jak i w nauce[20] Kiedy ukończył wymagany wiek mógł zostać zakontraktowany w lidze midget - rozegrał sezon 2001–2002 w barwach Dartmouth Subways i zdobywając 217 punktów i doprowadził drużynę do drugiego miejsca w Air Canada Cup 2002[21].
W następnym sezonie wraz z rodziną zdecydowali się przejście Sidneya w ramach amerykańskiego projektu do internatu Shattuck-Saint Mary’s w stanie Minnesota, gdzie w latach 2002 - 2003 zdobył 72 bramki w 57 rozegranych meczach[19] i doprowadził drużynę do mistrzostwa AAA do lat 18.
Remove ads
Junior
Podsumowanie
Perspektywa
W 2003 roku został wybrany z numerem pierwszym w drafcie QMJHL przez klub Rimouski Océanic. W nowym zespole zaliczył rewelacyjny debiut zdobywając 8 punktów, w związku z czym koledzy nadali mu przydomek „Darryl”, nawiązujący do wyczynu Darryla Sittlera - 10 punktów w meczu NHL w 1976[22]. Bardzo szybko, dzięki swoim nieprzeciętnym umiejętnościom, uzyskał renomę genialnego zawodnika, zdobywając w pierwszym sezonie swoich występów w QMJHL tytuł: 'gracza roku', 'najlepszego debiutanta' oraz najlepiej punktującego (Trophée Jean Béliveau), stając się przy tym pierwszym w historii, który zdobył wszystkie trzy najważniejsze nagrody naraz[23]. Świetna gra zaowocowała powołaniem do juniorskiej reprezentacji Kanady. Crosby był w niej jedynym zawodnikiem poniżej 18 roku życia. Zdobywając bramkę na mistrzostwach świata juniorów został najmłodszym w historii strzelcem bramki na tej imprezie[24]. W 2004 odrzucił ofertę 3-letniego kontraktu opiewającego na 7,5 mln dolarów od WHA, ze względu na marzenie gry w NHL[25]. Kolejny sezon w Rimouski był równie dobry jak poprzedni, zwieńczony kilkoma nagrodami indywidualnymi; utwierdził jego status najlepszego prospekta na świecie. Przez wielu porównywany był do zawodników takich jak Wayne Gretzky czy Bobby Orr[24]. Do 2005 roku rozegrał 121 meczów, podczas których zdobył 303 punkty[19]. W tym samym czasie uczęszczał i ukończył Harrison Trimble High School w Moncton[26].
NHL
Podsumowanie
Perspektywa
2005 - 2006
Okrzyknięty następcą Wayne’a Gretzky’ego junior, został wybrany z numerem pierwszym w pierwszej rundzie draftu w Ottawie przez Pittsburgh Penguins[27]. Oczekiwania od nowego zawodnika były wysokie, ciążyła na nim wielka presja, sam Mario Lemieux mówił, że Sidney „ma wszystko, czego potrzeba, by być najlepszym”[28][29]. W najlepszej hokejowej lidze świata zadebiutował 5 października 2005 roku. W pierwszym sezonie występów w NHL Crosby zagrał w 81 spotkaniach, strzelając 39 bramek oraz zaliczając 63 asysty, co w klasyfikacji kanadyjskiej dało 102 punkty. Wynik ten sprawił, że Crosby stał się najmłodszym zawodnikiem w historii, który w sezonie zasadniczym zdobył ponad 100 punktów w klasyfikacji kanadyjskiej[30][31].
Mimo świetnej gry nie znalazł się w olimpijskiej kadrze Kanady na igrzyska w Turynie[32]. Wystąpił jednak na mistrzostwach świata, gdzie zaliczył bardzo udany występ - 8 goli i 16 punktów dało mu zwycięstwo w klasyfikacji kanadyjskiej, miano najlepszego napastnika oraz miejsce w drużynie gwiazd mistrzostw[33][34].
Przez wielu zawodników i trenerów był postrzegany jako gracz niedojrzały mentalnie, który żali się sędziom, nie potrafi grać twardo; niektórzy wprost nazywali go „mięczakiem”[35].
2006 - 2007
W drugim sezonie nie zwolnił tempa. Wraz z Jewgienijem Małkinem i Jordanem Staalem stanowił o sile ofensywy zespołu. 28 października, w meczu wyjazdowym z odwiecznymi rywalami z Filadelfii, zdobył swój pierwszy w karierze hat trick w NHL[36]. Sześć tygodni później, 13 grudnia, ponownie w meczu z Flyers, zdobył rekordowe w karierze 6 punktów (1 bramka i 5 asyst) i wyszedł na prowadzenie klasyfikacji kanadyjskiej[37]. Pozycji lidera nie oddał do końca sezonu, stając się najmłodszym od czasów Wayne’a Gretzky’ego (1980) zwycięzcą tejże klasyfikacji[38][39] oraz najmłodszym w historii zawodnikiem, który dwukrotnie zakończył sezon mając na koncie 100 lub więcej punktów (120 punktów - 36 bramek i 84 asysty)[40].
Po zakończeniu sezonu zasadniczego przyznał, że ostatni miesiąc rozgrywek grał ze złamaną kością w lewej stopie, w związku z czym nie zagrał na mistrzostwach świata[41].
Drugi sezon Crosby’ego był też przełomowym dla całej drużyny z Pittsburgha. Ostatnia drużyna poprzedniego sezonu, ten zakończyła na 5 miejscu w lidze i pierwszym od 2001 roku występem w play-off. W rywalizacji o puchar Stanleya zdobył 5 punktów w 5 meczach.
Po odpadnięciu Pingwinów z play-off, został wybrany 31 maja kapitanem drużyny i stał się tym samym najmłodszym (19 lat, 9 miesięcy i 24 dni) kapitanem w historii NHL[39][42].
Crosby otrzymał za ten sezon trzy nagrody - Ted Lindsay Award, Hart Memorial Trophy oraz Art Ross Trophy. Został też wybrany do pierwszej drużyny gwiazd NHL.
2007 - 2008
Przedłużył wygasający kontrakt z klubem do sezonu 2012/213, zgodnie z którym każdego roku miał otrzymywać kwotę 8,7 mln dolarów[43].
Jego trzeci sezon w NHL był zarazem pierwszym w roli kapitana Pingwinów. 20 grudnia w meczu przeciwko Boston Bruins zaliczył „Gordie Howe hat trick” (gol, asysta i bójka w jednym meczu). Starcie z obrońcą Bruins, Andrew Ferencem, było zarazem pierwszą walką Crosby’ego w karierze[44]. Miesiąc później w meczu z Tampa Bay Lightning doznał zwichnięcia kostki[45], co na kilka tygodni wykluczyło go z gry (m.in. w Meczu Gwiazd). Powrócił 4 marca w spotkaniu z „Błyskawicami” i zaliczył asystę[46], jednak ze względu na odczuwalne skutki kontuzji zdecydował się na dłuższą przerwę w grze[47]. Przez uraz opuścił w sumie 28 meczów[48], a w rozegranych 53 zdobył aż 72 punkty.
Klub z Pittsburgha wygrał Dywizję Atlantycką i zajął drugie miejsce w Konferencji Wschodniej. „Pingwiny” dotarły, po raz pierwszy od 1992, do finału Pucharu Stanleya, pokonując kolejno „Senatorów”, New York Rangers i w finale konferencji największych rywali - Philadelphia Flyers. W decydującej potyczce o puchar musieli jednak uznać wyższość hokeistów z Detroit. Crosby w 20 meczach zdobył 27 punktów (6 bramek i 21 asyst), tyle samo co Henrik Zetterberg, zdobywca Conn Smythe Trophy.
W 2007 roku został wybrany najlepszym sportowcem Kanady, jako pierwszy hokeista od 14 lat[49].
2008 - 2009
18 października w meczu z Maple Leafs strzelił bramkę i czterokrotnie asystował, osiągając jednocześnie setną bramkę i dwusetną asystę w karierze[50]. W tym samym meczu Jewgienij Małkin, asystując przy trafieniu Crosby’ego, zdobył swój punkt numer 200 w karierze. Doskwierały mu pewne mniejsze urazy, przez które opuścił kilka meczów[51]. 29 listopada w meczu z New Jersey Devils zdobył swój drugi w karierze, a pierwszy na własnym lodowisku hat trick[52][53]. W sezonie zasadniczym zdobył 103 punkty, plasując się na trzecim miejscu klasyfikacji najlepiej punktujących (klasyfikację tę wygrał Jewgienij Małkin).
Do play-off Pittsburgh Penguins przystępowali jako obrońcy Wales Trophy. Emocjonująco ułożyła się drabinka zmagań o puchar. Po pokonaniu w pierwszej rundzie rywali z Filadelfii, drużynie z Pensylwanii przyszło się zmierzyć z Washington Capitals, których liderem był Aleksandr Owieczkin. Seria ta była zatem starciem trzech najlepiej punktujących zawodników w lidze. W drugim meczu obaj, Crosby i Owieczkin, zanotowali hat trick, co zarazem było ich pierwszym hat trickiem w karierze zdobytym w play-off[54]. Penguins wygrali serię 4-3, a w decydującym starciu Sid-the-kid strzelił 2 bramki[55]. W finale konferencji gładko zwyciężyli z Carolina Hurricanes, broniąc tytułu wywalczonego przed rokiem.
Finał Pucharu Stanleya był rewanżem rozstrzygnięcie sprzed roku. Drugi raz z rzędu naprzeciw siebie stanęli zawodnicy Pittsburgh Pengins i Detroit Red Wings. Tym razem lepsza okazała się drużyna Crosby’ego, która w decydującym, siódmym, starciu pokonała Red Wings na ich lodowisku. Sidney Crosby jako najmłodszy w historii kapitan odebrał Puchar Stanleya[56].
W play-off Crosby zagrał w 24 spotkaniach, zdobywając 31 bramek. Dało mu to drugie miejsce w klasyfikacji, za Jewgienijem Małkinem.
Biegł z ogniem olimpijskim ulicami Halifaksu[57].
2009 - 2010
Zdobywając 51 goli, wraz ze Stevenem Stamkosem zajął pierwsze miejsce w klasyfikacji strzelców. 58 asyst dające w sumie 109 punktów, dało mu drugie miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej ex aequo z Aleksandrem Owieczkinem. Został również nagrodzony Mark Messier Leadership Award.
W wieku 22 lat i 244 dni Crosby stał się trzecim, po Mario Lemieuxie i Wayne Gretzkim, najmłodszym zawodnikiem w historii NHL, który zdobył 500 punktów (181 bramek i 320 asyst)[58][59].
Penguins odpadli z play-off w drugiej rundzie, po porażce w siedmiu meczach z Montreal Canadiens. W 13 meczach zdobył 19 punktów, ale w siedmiu meczach z Canadiens zaledwie 5[60].
Vancouver 2010
30 grudnia został powołany jako alternatywny kapitan do reprezentacji Kanady na igrzyska olimpijskie w Vancouver[61][62].
Od gospodarzy turnieju oczekiwano zwycięstwa, a każdy inny wynik uznany byłby za porażkę. Na zawodnikach ciążyła duża presja, a największe nadzieje Kanadyjczycy pokładali w Sidneyu Crosbym.
Zawodził od początku turnieju, zdobywając w fazie grupowej tylko jedną bramkę w rzutach karnych w meczu ze Szwajcarią. Nie zdobył ani jednego punktu w meczach ćwierćfinałowym z Rosją i półfinałowym ze Słowacją. Mimo ogólnie słabego turnieju stał się bohaterem Kanady, strzelając decydującego gola w siódmej minucie i czterdziestej sekundzie dogrywki w finałowym starciu z USA[29][63][64]. Do dziś o bramce tej mówi się „golden goal”[65].
W całym turnieju Crosby zagrał w siedmiu meczach, zdobywając tyle samo punktów.
Po strzeleniu zwycięskiego gola Sid-the-kid rzucił w trybuny kij i rękawice, za których odnalezienie sponsor Sida - Reebok Canada - ufundował nagrodę wysokości 10 tysięcy dolarów kanadyjskich[66].
2010 - 2011
Rozegrał bardzo dobrą pierwszą część sezonu, zdobywając 66 punktów w 41 meczach. 3 stycznia został wybrany do meczu gwiazd, zdobywając największą ilość głosów kibiców[67].
5 stycznia w meczu z Tampa Bay Lightning doznał wstrząśnienia mózgu i obrażeń wewnętrznych po starciu z Victorem Hedmanem[4]. Ze względu na zły stan nie mógł wystąpić w meczu gwiazd[68]. W marcu odbył pierwsze mocno ograniczone treningi, jednak nie był gotowy podjąć większego wysiłku[69].
Uraz okazał się na tyle poważny, że nie wystąpił do końca sezonu regularnego i w play-off. Mimo tego i tak został najlepiej punktującym zawodnikiem Pingwinów, i stał się rekordzistą pod względem najmniejszej liczby rozegranych meczów przez lidera klasyfikacji kanadyjskiej danego zespołu[70]. W sezonie tym w sumie opuścił 41 spotkań i tyle samo rozegrał.
Crosby zmuszony był pauzować 11 miesięcy, a całe zdarzenie wywołało dyskusję na temat zmiany przepisów dotyczących bezpieczeństwa zawodników[71].
2011 - 2012
Pierwsze 20 meczów sezonu opuścił. Na lód powrócił po 320 dniach przerwy, 21 listopada w meczu z New York Islanders. Został gorąco przywitany przez kibiców i już w 6. minucie odwdzięczył się pierwszym trafieniem dla Pens. Mecz zakończył z 2 bramkami i 2 asystami przy golach Małkina i Orpika[71]. Po zagraniu kolejnych kilku spotkań powróciły bóle i zawroty głowy, co zmusiło go do kolejnej przerwy w grze[72][73]. Na dobre do gry wrócił 15 marca, zaliczając asystę w meczu z New York Rangers. Zagrał tylko w 22 meczach, w których zdobył 37 punktów, w tym jego 600 punkt w karierze.
Był ambasadorem zimowych igrzysk olimpijskich młodzieży 2012[74].
2012 - 2013
Rozpoczęcie sezonu 2012/2013 zostało przesunięte ze względu na lokaut. Wielu zawodników wyjechało do Europy by tam trenować i grać do czasu osiągnięcia porozumienia, jednak Crosby został czekając na rozstrzygnięcia na miejscu[75].
Gra Crosby’ego wyglądała dobrze, w 36 meczach zdobył 56 punktów. Dobra passa przerwana została 30 marca, kiedy odniósł kolejną groźną kontuzję, gdy trafił go krążek w twarz uderzony przez partnera z drużyny, w wyniku czego stracił kilka zębów, doznał złamania szczęki i konieczna była operacja[76][77]. W związku z kontuzją opuścił ostatnie 12 meczów. Mimo tego zajął czwarte miejsce w klasyfikacji kanadyjskiej, przegrywając ze zwycięzcą, Martinem St. Louis o zaledwie cztery punkty.
Na lód powrócił 3 maja, w drugim meczu pierwszej rundy play-off, w której Penguins podejmowali New York Islanders. Choć Crosby strzelił dwie bramki, jego zespół przegrał mecz[78]. Ostatecznie Pens serię wygrali, a Crosby w pięciu meczach strzelił 3 bramki i zaliczył 6 asyst[79]. W drugiej rundzie w pięciu meczach odprawili Ottawa Senators, Sidney Crosby w drugim meczu zaliczył hat tricka, a w całej serii zdobył 6 punktów. W drodze do finału Pucharu Stanleya zostali zatrzymani w finale konferencji przez Boston Bruins. Będący w niesamowitej dyspozycji Tuukka Rask zatrzymał ofensywę Pens, broniąc 134 ze 136 strzałów (.985%). Świetnie do tej pory spisujący się Crosby nie zdołał ani razu pokonać bramkarza „Misiów”[80].
2013 - 2014
Był to pierwszy od kilku lat sezon, w którym nie doznał żadnej kontuzji. Rozegrał 80 spotkań pierwszy raz od sezonu 2009/2010. Pierwszy raz w karierze wygrał klasyfikację najlepiej asystujących (68 asyst). Zdobył 36 goli, co dało łącznie 104 punkty w klasyfikacji kanadyjskiej.
Po raz drugi w karierze został wybrany najlepszym zawodnikiem sezonu przez dziennikarzy (Hart Memorial Trophy) i zawodników (Ted Lindsay Award) oraz otrzymał nagrodę za zwycięstwo w punktacji kanadyjskiej (Art Ross Trophy)[81].
Mimo udanego sezonu zasadniczego jego występ w play-off nie był satysfakcjonujący. Po odpadnięciu z rozgrywek okazało się, że Sidney ma problemy z prawym nadgarstkiem i rozważana jest artroskopia[82]. Ostatecznie jednak zrezygnowano z tego rozwiązania i postanowiono kontynuować dotychczasowe zabiegi[83][84].
Soczi 2014
Został powołany do kadry Kanady, tym razem w roli kapitana[85][86].
Podobnie jak przed czterema laty mało punktował. Pierwszego gola na igrzyskach zdobył dopiero w zwycięskim meczu finałowym ze Szwecją[87].
2014 - 2016
Uczestniczył w turnieju mistrzostw świata w 2015[88] z reprezentacją Kanady zdobył złoty medal. Tym samym został członkiem Triple Gold Club[89]. Brał udział w turnieju Pucharu Świata 2016.
Remove ads
Sukcesy
- Reprezentacyjne
Srebrny medal mistrzostw świata juniorów do lat 20: 2004
Złoty medal mistrzostw świata juniorów do lat 20: 2005
Złoty medal zimowych igrzysk olimpijskich: 2010, 2014- Złoty medal mistrzostw świata: 2015
Puchar Świata: 2016
- Klubowe
- Trophée Jean Rougeau: 2005 z Rimouski Océanic
- Coupe du Président - mistrzostwo QMJHL: 2005 z Rimouski Océanic
- Puchar Stanleya: 2009, 2016, 2017 z Pittsburgh Penguins
Remove ads
Wyróżnienia
Podsumowanie
Perspektywa
|
 † Nie zagrał z powodu kontuzji
|
W 2013 r. został odznaczony Medalem Diamentowego Jubileuszu Królowej Elżbiety II (odmianą kanadyjską)[90][91].
Pod koniec grudnia 2022 ogłoszono, że Sidney Crosby został odznaczony tytułem Oficera Orderu Kanady[92] (formalne nadanie datowane jest na 16 listopada 2021[93]).
Remove ads
Statystyki
Sezon zasadniczy i play-off
Remove ads
Rekordy
- Mistrzostwa świata
- Najmłodszy zwycięzca klasyfikacji kanadyjskiej[94]
- Pittsburgh Penguins
- Najwięcej asyst (62) i punktów (102) w kategorii pierwszoroczniaka
- NHL
- Pierwszy pierwszoroczniak, który zdobył 100 punktów i 100 minut karnych[95][96]
- Najmłodszy zawodnik, który zdobył 100 punktów w jednym sezonie (18 lat i 253 dni)[30]
- Najmłodszy zawodnik, który zdobył 200 punktów w karierze (19 lat i 207 dni)[97]
- Najmłodszy zawodnik, który dwukrotnie zdobył 100 punktów w jednym sezonie (19 lat i 215 dni)[40]
- Najmłodszy zawodnik wybrany do meczu gwiazd[98]
- Najmłodszy kapitan, który wygrał Stanley Cup[9]
- Najmłodszy zdobywca Art Ross i Ted Lindsay Trophy
- Najmniej rozegranych meczów w sezonie lidera klasyfikacji kanadyjskiej swojego zespołu[70]
Remove ads
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads