Skok w dal z miejsca

Skok w dal z miejsca – konkurencja lekkoatletyczna, rozgrywana na letnich igrzyskach olimpijskich od 1900 do 1912. Polega na odbiciu się sprzed wyznaczonej linii, stojąc na ziemi obiema nogami i oddaniu jak najdłuższego skoku, lądując na obu stopach. W konkursach olimpijskich liczony był najdłuższy z trzech oddanych skoków.

Skok w dal z miejsca

Benjamin Adams w 1912

Gustaf Malmsten w 1912

Konstandinos Tsiklitiras w 1912

Platt Adams w 1912

Poza igrzyskami olimpijskimi skok w dal z miejsca rozgrywany był na wielu innych międzynarodowych zawodach, m.in. na Olimpiadzie Letniej w 1906^[1], mistrzostwach Ameryki Południowej (1919 i 1920)^[2], igrzyskach krajów sprzymierzonych (1919)^[3] czy na Światowych Igrzyskach Kobiet (1922 i 1926)^[4].

Konkurencja ta pojawiała się także wielokrotnie w programie mistrzostw krajowych, m.in. podczas: mistrzostw Polski (1920, 1921 wśród mężczyzn^[5] oraz od 1927 do 1947 wśród kobiet^[6]), Włoch (siedmiokrotnie w latach 1913–1929)^[7] oraz Francji (kilkunastokrotnie, po raz ostatni na mistrzostwach kobiet w 1926), a także podczas halowych czempionatów Stanów Zjednoczonych (ostatni raz w 1931 w rywalizacji mężczyzn oraz w 1964 – w rywalizacji kobiet)^[8][9], Polski (w okresie międzywojennym)^[10], Szwecji (po raz ostatni w 1965)^[11] czy Norwegii (także współcześnie)^[12].

Skok w dal z miejsca rozgrywany jest podczas Olimpiad Specjalnych.

Ray Ewry ustanowił rekord świata w skoku w dal z miejsca, skacząc na odległość 3,47 metra w Saint Louis w 1904^[13]. Aktualny rekord dzierży norweski skoczek Arne Tvervaag, który oddał skok na odległość 3,71 metra w Noresund 11 listopada 1968^[14].

Medaliści olimpijscy

Rok:	1. miejsce	Rezultat	2. miejsce	Rezultat	3. miejsce	Rezultat
1900	Ray Ewry	3,300	Irving Baxter	3,135	Émile Torcheboeuf	3,030
1904	Ray Ewry	3,47	Charles King	3,27	John Biller	3,25
1908	Ray Ewry	3,33	Konstandinos Tsiklitiras	3,22	Martin Sheridan	3,22
1912	Konstandinos Tsiklitiras	3,37	Platt Adams	3,36	Benjamin Adams	3,28

Zobacz też

• Skok w dal