Spółgłoska szczelinowa krtaniowa bezdźwięczna

Spółgłoska szczelinowa krtaniowa bezdźwięczna – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych. W międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA oznaczana jest symbolem: [h].

Spółgłoska szczelinowa krtaniowa bezdźwięczna

Numer IPA	146
h
Jednostka znakowa	h
Unikod	U+0068
UTF-8 (hex)	68
Inne systemy
X-SAMPA	h
Kirshenbaum	h
IPA Braille↗	⠓
Przykład
informacje • pomoc
Obraz znaku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Artykulacja

W czasie artykulacji podstawowego wariantu [h]:

• modulowany jest prąd powietrza wydychanego z płuc, czyli jest to spółgłoska płucna egresywna
• tylna część podniebienia miękkiego zamyka dostęp do jamy nosowej, powietrze uchodzi przez jamę ustną (spółgłoska ustna)
• prąd powietrza w jamie ustnej przepływa ponad całym językiem lub przynajmniej uchodzi wzdłuż środkowej linii języka (spółgłoska środkowa)
• jest to spółgłoska krtaniowa – masy powietrza wydychanego z płuc przechodzą między więzadłami głosowymi, ale właściwie nie jest to spółgłoska szczelinowa.
• wiązadła głosowe nie drgają, spółgłoska ta jest bezdźwięczna.

Spółgłoskę tę artykułuje się swobodnie wydychając powietrze, bez jakiegokolwiek napięcia mięśni gardła ani czynnego udziału języka.

Przykłady

• w języku angielskim: hat [hæt] „kapelusz”
• w języku fińskim: huone ['huo̯ne] „pokój”
• w języku japońskim: 花 [hana] „kwiat”
• w języku niemieckim: Hand [hant] „ręka"
• w języku tajskim: ห้า [haː˥˩] „pięć”