Stanisław Babiarz

Stanisław Babiarz, ps. „Gerwazy”, „Gniewosz”, „Wysocki” (ur. 15 sierpnia 1900 w Wysokiej^[1], zm. 24 listopada 1947) – major Wojska Polskiego, podczas powstania warszawskiego dowódca VIII Samodzielnego Rejonu Okęcie Armii Krajowej.

Stanisław Babiarz

Gerwazy, Gniewosz, Wysocki

major
Data i miejsce urodzenia	15 sierpnia 1900 Wysoka
Data śmierci	24 listopada 1947
Przebieg służby
Lata służby	1918–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Armia Krajowa
Formacja	Korpus Ochrony Pogranicza
Jednostki	5 Pułk Piechoty Legionów 7 Pułk Piechoty Legionów AK „Garłuch”
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa: kampania wrześniowa powstanie warszawskie
Odznaczenia

Życiorys

Syn Michała i Jadwigi, ojciec Krystyny Jadwigi Babiarz-Skoczkowej (ur. 1925). Początkowo, przez cztery lata, uczył się w Gimnazjum w Łańcucie, a następnie przez 2 lata w Szkole Rolniczej w Miłocinie na przedmieściu Rzeszowa.

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim, w 5 pułku piechoty Legionów. W szeregach pułku uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, a po zakończeniu wojny pozostał w pułku jako zawodowy podoficer. Od października 1921 do maja 1922 uczestniczył w wojskowych kursach maturalnych w Wilnie. Od lutego 1925 był szefem kompanii ciężkich karabinów maszynowych w tym samym pułku. W 1928 ukończył Oficerską Szkołę dla Podoficerów w Bydgoszczy. Od 1938 był oficerem Korpusu Ochrony Pogranicza.

Od grudnia 1939 w konspiracji w ramach Służby Zwycięstwu Polski oraz Związku Walki Zbrojnej w Warszawie. Początkowo dowodził III batalionem „Narew” odtwarzanego 7 pułku piechoty Legionów AK. Po aresztowaniu dowódcy pułku kpt. Kazimierza Langa (pseudonim „Grzyb”) w lutym 1942, został powołany na dowódcę 7 pułku piechoty AK (kryptonimy „Madagaskar” – „Garłuch” – „Gromada”) oraz komendantem VIII Samodzielnego Rejonu Okęcie (posiadającego prawa obwodu Okręgu Warszawa AK). 11 listopada 1943 awansowany do stopnia majora służby stałej.

Grób Stanisława Babiarza na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

W czasie powstania warszawskiego dowodził VIII Samodzielnym Rejonem Okęcie i 7 pułkiem „Garłuch”, początkowo pod pseudonimem „Gerwazy”, a od 9.VIII.1944 ponownie „Wysocki”. Wskutek rażącej dysproporcji oddziałów i uzbrojenia pomimo sprzeciwu dowódcy okręgu, o godz. 16.00 odwołał przewidywany atak na lotnisko Okęcie. Rozkaz ten nie dotarł do wszystkich oddziałów. Oddziały pułku zostały rozbite, zaś mjr Babiarz przeniósł 2 sierpnia miejsce postoju do Ursusa. Po upadku powstania uciekł z obozu przejściowego i ukrywał się w Ursusie i Piastowie. Od 1945 mieszkał w Buku k. Poznania, gdzie w 1947 zmarł na gruźlicę. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera 28A-2-8)^[2].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych (1944)
• Medal Niepodległości (17 marca 1938)^[3]
• Warszawski Krzyż Powstańczy (pośmiertnie, 1983)
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[4]

Grób symboliczny St. Babiarza na cmentarzu św. Rocha w Buku.