Stanisław Bieńkuński

Stanisław Bieńkuński (ur. 15 maja 1914 w Wilnie, zm. 17 września 1989 w Warszawie) – polski architekt i urbanista, profesor Politechniki Warszawskiej.

Stanisław Bieńkuński

Data i miejsce urodzenia	15 maja 1914 Wilno
Data i miejsce śmierci	17 września 1989 Warszawa
Dziedzina sztuki	architektura
Ważne dzieła
Mercure Grand Hotel
Odznaczenia

Stanisław

Alma Mater	Politechnika Warszawska
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Politechnika Warszawska
Dziekan
Wydział	Architektury PW
Okres spraw.	1975–1981

Grób Stanisława Biekuńskiego na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Życiorys

Ukończył Państwową Szkołę Techniczną im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Wilnie, a następnie kontynuował naukę na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej.

Po 1945 roku był autorem projektów wielu budynków o charakterze reprezentacyjnym. Głównym stylem, którym charakteryzują się dzieła Stanisława Bieńkuńskiego jest funkcjonalizm (m.in. gmach Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego, pierwsze projekty konkursowe gmachu Ministerstwa Skarbu) i socrealizm (projekty powstałe od 1949 roku do połowy lat 50. XX wieku). W latach 1975–1981 pełnił funkcję dziekana Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Był członkiem Stowarzyszenia Architektów Polskich^[1]. Otrzymał Odznakę „Milionera” za realizację ponad miliona metrów sześciennych kubatury w powojennej Warszawie^[2].

Był mężem architektki Wandy Bieńkuńskiej (1924–1969)^[2].

Zmarł 17 września 1989 roku w Warszawie, spoczywa na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 146A-4-24)^[1].

Najważniejsze projekty

Był współprojektantem gmachów Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego (1948), Ministerstwa Górnictwa i Energetyki (1951), Ministerstwa Finansów (1956) w Warszawie. Projektował też inne obiekty użyteczności publicznej, m.in. Mercure Grand Hotel (1954–1959), siedzibę Polskiego Radia i studio koncertowe (1957), które do dziś wielu uznaje za jedno z posiadających najlepszą akustykę. Ponadto zaprojektował warszawskie osiedle mieszkaniowe Złota (1959–1963), obiekty dla krakowskiego oddziału Telewizji Polskiej (1969) i budynek Teatru Dramatycznego i Filharmonii Lubelskiej (1982).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1964)
• Odznaka „Milionera” (1974)
• Złota Odznaka SARP (1963)

Źródło: Pamięci Architektów Polskich^[2].

Nagrody

• Państwowa Nagroda Artystyczna II stopnia (ze Stanisławem Rychłowskim) w dziale architektury za kompleks gmachów PKPG (1950)^[3]